Bijna tien jaar van mijn leven leed ik aan een eetstoornis. Mijn eetstoornis was het meest ernstig toen ik een gezond gewicht had. Ik kwam mijn huis niet meer uit, was de hele dag door in mijn hoofd bezig met eten en niet-eten en had meerdere eetbuien op een dag. Ik voelde me een mislukking in alles en zag het leven niet meer zitten. Toch was ik er in die periode niet van overtuigd dat ik een eetstoornis had. Ik at immers iedere dag en had geen ondergewicht.

Het beeld dat de maatschappij van eetstoornissen heeft is dat van magere meisjes met anorexia nervosa die niet of nauwelijks eten. Zolang dat bij mij allemaal niet het geval was, viel het dus wel mee. Ik moest dit zelf oplossen. Hulp vragen voelde als aanstellen. Ik verdiende alleen hulp als ik bijna niets meer at en ondergewicht had. Ik verdiende alleen hulp als ik een échte eetstoornis had. Door deze gedachte heb ik er jaren over gedaan voordat ik eindelijk de stap naar de huisarts durfde te zetten. In die jaren verergerde mijn eetstoornis en heb ik me doodongelukkig, alleen en niet gezien gevoeld.

Mijn verhaal is niet uniek. Regelmatig lees ik op Proud2Bme vele van dit soort verhalen. Met de documentaire 'Mij Niet Gezien' hoop ik een bijdrage te leveren aan verandering van het eenzijdige beeld dat heerst rondom eetstoornissen.

In Nederland lijden ruim 160.000 mensen met normaal gewicht aan een eetstoornis. Dit is bijna twintig keer zoveel als het aantal mensen dat lijdt aan anorexia nervosa. In de documentaire ‘Mij Niet Gezien' worden de verhalen van drie jonge vrouwen met een onzichtbare eetstoornis in beeld gebracht.

In de documentaire wordt duidelijk hoe onbegrepen en ongezien deze groep mensen zich voelt. Na het zien van de documentaire valt de ernst van onzichtbare eetstoornissen niet meer te ontkennen. Gevoelens van eenzaamheid, angst en wanhoop wisselen elkaar in sneltempo af. De lichamelijke problemen als gevolg van veelvuldig vasten, laxeren en overgeven zijn groot.

Wat de drie jonge vrouwen Sandra, Anneloes en Rowena gemeen hebben is de angst voor het leven. Een angst die wordt gevoed door een negatief zelfbeeld.