“Ik voel het niet echt, ik ben vooral leeg.” Het is iets dat ik regelmatig zeg. Tegen mezelf, maar ook tegen anderen. Maar voor mij lijkt het ook echt zo. Het lijkt alsof alles binnenkomt in mijn hoofd, maar niet in mijn hart. Waarom kunnen dingen dan zo heftig zijn? Waarom is het dan zo moeilijk en eng om bijvoorbeeld door een kledingzaak te lopen?

Elke keer als ik tegen mijn behandelaar zeg dat ik niets voel, zegt ze dat ik wél wat voel. Ze merkt het aan mijn gedrag, aan mijn praten, en aan mijn schrijven. Ze wist me te vertellen dat het lijkt dat mijn hoofd en mijn gevoel zich van elkaar hebben losgemaakt. En ik weet ook wel dat ze gelijk heeft, ik ben soms alleen te eigenwijs om het ook toe te geven, want waar ik wat moet voelen weet ik niet. Als ik dan moet bedenken welke emotie ik voel, kom ik meestal op angst uit.

Als ik een beetje ga filosoferen over de leegte, denk ik dat deze bij mij (maar misschien ook bij jou) voor een groot deel voorkomt uit angst. Angst dat anderen je wéér pijn gaan doen, bang dat je je wéér mega gaat schamen voor iets dat je volgens jezelf verkeerd hebt gedaan. Bang dat anderen je vertrouwen wéér beschadigen. Bang dat je wéér gaat falen.

Als ik stilsta bij de heftige momenten die ik soms heb opgeschreven, schrik ik soms behoorlijk. Op het moment dat ik ze opschrijf, doen ze niet echt iets met me, maar als ik mijn zelfgeschreven teksten soms terug lees, schrik ik soms van de emotie en het gevoel dat er in zit. Soms krijg ik dan tranen in mijn ogen, want op dat moment lees en zie ik zoveel pijn, zoveel verdriet, zoveel schuldgevoel, zoveel schaamte en zoveel angst.

Op die momenten voel ik me dan heel klein en heel eenzaam. Ik deel niet veel over wat er in me omgaat. Ik schrijf het dus soms op en laat het mijn behandelaar lezen. Niet altijd, maar wel vaak. Als ik schrijf en het terug lees, kom ik erachter dat ik wel degelijk gevoel heb. Ik laat het nog niet altijd toe, en ik weet vaak ook niet wat het is, maar ik wil weten wat er zich in die ‘leegte’ verschuild. Alleen dan kan ik weer naar de toekomst kijken, en jij ook! Want je bent het waard!!

Het is een sprong in het diepe, maar het zal ook een stap zijn richting herstel. En het kost mega veel lef om je angst voorbij te gaan, en je pijn en verdriet als het ware recht in de ogen aan te kijken. Het is ook een heftige confrontatie, maar je leert er mee om te gaan. Als je dit aan kan (en dat kun je, dat weet ik zeker), zal je op een dag ook weer geluk vinden, het licht aan het einde van de tunnel weer zien. Want je bent het waard!!

Hoe gaan jullie om met gevoel of leegte? Ben jij klaar om de beangstigende stap naar herstel te maken?

Fotografie: Pexels