Ik vind het moeilijk om te praten

 

Op het forum en in mijn blogs hamer ik er vaak op dat praten problemen echt een beetje kan verlichten. Ik heb gemerkt dat praten mij hielp om mijn gedachtes op een rijtje te krijgen en om een tegengeluid te bieden in mijn soms zo vastgeroeste overtuigingen. Toch was dit voor mij niet altijd makkelijk.

Zelfs nu vind ik het soms lastig om altijd alles maar te bespreken. Juist als ik ergens mee zit, weeg ik in mijn hoofd af wat ik hierover los kan en wil laten. Ik wil vaak eerst een weloverwogen verhaal hebben voordat ik dit naar buiten breng. Ik wil weten wat er in mijn hoofd gebeurt en waarom, voordat ik anderen toelaat. Ik wil het vooral zelf doen, zonder hulp.

Pas toen mijn vriend een tijd geleden vroeg waarom ik niet zo veel praat, drong het een beetje tot me door. Ik dacht dat ik een open persoon was en deelde wat mij bezighield, maar schijnbaar is dit niet helemaal waar. Ik schrok hier best wel van. Hoe langer ik hierover nadacht, hoe meer ik dit zelf ook begon te zien. Ik ben een binnenvetter geworden.

Ik wil niemand tot last zijn

"Waarom praat je niet?", vroeg mijn moeder meteen toen ik vertelde dat het niet zo goed ging. Dat ik weer vastzat in mijn dwanggedachtes en dat ik de diagnose obsessief compulsief had gekregen. We zaten in de auto, de auto die ineens beklemmend voelde; ik kon nergens heen. Ik kon niet praten. Geen frisse lucht, alleen de geur van een sigaret die ze had gerookt voordat ik was ingestapt. Ik sloeg dicht. Dit is niet de reactie die ik had verwacht. Ik vond het al heel wat dat ik dit had verteld en nu kreeg ik hier kritiek op? Ik was in de war en het deed pijn. Ik wist niet zo goed wat ik moest zeggen en ik werd boos. Zij werd ook boos. Zo hebben we een tijd boos naast elkaar in de auto gezeten. Waar we heen gingen weet ik al niet meer.

Waarom heb ik het niet eerder verteld?, schoot het door mijn hoofd. Meteen voelde ik de weerstand. Waarom zou ik? Dan maak ik haar alleen maar ongerust? Als ik niks vertel, is er niks aan de hand, hoeft ze zich geen zorgen te maken en ben ik niemand tot last. Het gebruikelijke riedeltje komt voorbij en gek genoeg maakt dit me een beetje rustig. Ik ben niks verplicht, mensen hoeven zich geen zorgen te maken. 

Het is niet zo erg

Ik kon het delen niet los zien van anderen ongerust en bezorgd maken. Ik voelde me altijd minderwaardig in dit soort gesprekken. Lonneke had weer problemen en Lonneke moest weer hulp, ze kon het weer niet alleen. Door dit soort gedachtes voelde ik me erg opgelaten en kreeg ik het idee dat ik een klein meisje was dat continue iemand nodig had om te leven. Alsof ik het niet alleen kon. Alsof ik constant in zeven sloten tegelijk liep.

Ook erkende ik met praten dat ik wel degelijk een probleem had. Iets wat in mijn hoofd echt niet mocht. Zo erg is het helemaal niet, ik kan dit prima zelf aan. Wanneer is het dan wel erg genoeg? Die grens had ik nog nooit gevonden, het kon altijd erger. Ik heb geen hulp nodig, het komt vanzelf wel weer goed. Dit was niet alleen tijdens mijn eetstoornis zo, maar ook toen ik vastzat in de dwanggedachtes rondom het schoonmaken, geruime tijd later. Ik had niet geleerd van mijn fouten. Ik bleef ze opnieuw maken. 

Ik bleef het lastig vinden om mijzelf serieus te nemen. Ik weigerde om mijn problemen te erkennen. Ik had namelijk geen problemen, ik wilde geen problemen. Dat ik er niet over wilde praten, betekende helaas niet dat mijn problemen niet bestonden. 

Alleen in mijn strijd

Ik bleef last houden van de dwang. Mijn moeder vroeg er niet meer echt naar en ik had eigenlijk ook geen zin om dit nogmaals bespreekbaar te maken. De drempel was te hoog. Hierdoor bleef ik alleen vechten. Mijn problemen werden niet minder, eerder erger. Ik wist niet hoe ik het op moest lossen, zelf had ik de tools niet.

Deze situatie is ondertussen al even geleden. Gek genoeg vind ik het niet zo lastig om mijn moeilijkheden te bespreken tijdens therapiesessies. Ik weet dat zij me kunnen en willen helpen. Bij mijn omgeving vind ik dat soms lastig in te schatten. Het is niet dat ik niet wil praten, maar soms lukt het me niet. Het komt er niet van.

Ik ben te druk in mijn hoofd en ik vergeet dat ik hierover kan praten. Hoe moeilijk ik het ook vind om te vertellen dat ik het lastig vind om te praten, het gesprek met mijn vriend heeft mijn ogen wel een beetje geopend. Ik ben een binnenvetter geworden, omdat ik mijzelf niet serieus nam. Ik wilde alles zelf doen, mijzelf weer repareren. Ik was immers ook degene die het kapot had gemaakt. Daar had ik ook geen hulp voor nodig gehad, dan kan ik dit toch ook prima zelf?

Het is echt niet erg om hulp te vragen. Bij mij is het ook niet altijd een goed uitgewerkt verhaal dat ik loslaat. Soms heb ik juist mensen nodig om mijn verhaal compleet te maken. Een fris tegengeluid in het hoofd dat ik ondertussen al zo goed ken. Een extra stem die mij even kan verrassen....

Je bent niemand tot last als je bespreekt waar je mee zit. Je hoeft het niet alleen te doen. Je mag jezelf serieus nemen.

Vind jij het moeilijk om te praten?

Dit artikel kwam oorspronkelijk online in 2019


Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

D - Zaterdag 14 december 2019 19:11
Grappig, Voor mijn gevoel stel jij je misschien nog wel het meest kwetsbaar op van alle proudleden, waardoor je voor mij over komt als een heel open persoon!

Bijzonder om te lezen dat jij hier ook wel eens mee worstelt! En daarmee ook bewonderingswaardig hoe je je grenzen dan verlegt in het open zijn :)
Lonneke - Team Proud2Bme - Maandag 16 december 2019 14:59
Hee D,

wat lief, dankjewel! Voor mij is schrijven ook wat veiliger dan daadwerkelijk praten, dus dat is iets waar ik zelf ook nog wel eens mee bezig ben :)

Liefs!
Lonneke
DepriAspie - Zaterdag 14 december 2019 19:55
Ook een zeer herkenbaar blog voor mij...bedankt om deze te delen. Zelf lukt het me ook niet meer om te praten met mijn ouders en zus. Omdat ik ook al weet dat er dan commentaar komt van dat ik het jongste zorgenkindje ben etc.
Hoe slecht ik me ook voel, ik doe alsof het prima gaat, ook op mijn werk zodat ik nergens hoef over te praten.
Ik ben ook een echte binnenvetter geworden...
Lonneke - Team Proud2Bme - Dinsdag 17 december 2019 12:03
Graag gedaan, DepriAspie.
Wat rot dat dit commentaar jou zo tegenhoudt om open te zijn.
Begrijpelijk dat je hierdoor alles ook bij jezelf houdt.
Ik hoop dat je de kracht vind om toch wat meer van jezelf te laten zien en mensen toe te laten. Je hoeft het niet alleen te doen.

Liefs,
Lonneke
Ileana - Zaterdag 14 december 2019 22:56
De moeite met praten is herkenbaar. Ik ben heel jong een binnenvetter geworden om mijn familie te beschermen, omdat mijn gevoelens "overdreven" waren en omdat ik me te erg schaamde. Ik dacht ook altijd dat ik vrij open was en ik ben er op dezelfde manier als jij achter gekomen dat dat niet waar was. Ik ben zelfs gaan merken dat ik veel opener was met vreemden op het internet. Juist de mensen die het dichtste bij mij stonden, wisten het minste over waar ik mee worstelde. En de mensen die letterlijk niet verder van me af konden staan wisten het meeste. Ik probeer daar nu verandering in te brengen vooral voor mijn eigen veiligheid. Blijkt nu.. rara.. dat het niet echt een goede optie is om juist de mensen die het beste met je voor hebben buiten te sluiten.
Ileana - Zaterdag 14 december 2019 22:56
De moeite met praten is herkenbaar. Ik ben heel jong een binnenvetter geworden om mijn familie te beschermen, omdat mijn gevoelens "overdreven" waren en omdat ik me te erg schaamde. Ik dacht ook altijd dat ik vrij open was en ik ben er op dezelfde manier als jij achter gekomen dat dat niet waar was. Ik ben zelfs gaan merken dat ik veel opener was met vreemden op het internet. Juist de mensen die het dichtste bij mij stonden, wisten het minste over waar ik mee worstelde. En de mensen die letterlijk niet verder van me af konden staan wisten het meeste. Ik probeer daar nu verandering in te brengen vooral voor mijn eigen veiligheid. Blijkt nu.. rara.. dat het niet echt een goede optie is om juist de mensen die het beste met je voor hebben buiten te sluiten.
Lonneke - Team Proud2Bme - Dinsdag 17 december 2019 12:00
Hee Ileana,

wat verdrietig dat je het gevoel hebt (gehad) dat je overdreven reageerde. Wat gek maar ook wel waardevol dat jij hetzelfde als ik heb ervaren hierin. Ik heb denk ik hetzelfde ook wel wat je zegt, ik vind bloggen best wel een veilige manier om dingen te delen, terwijl ik dit in het echt nog wel eens lastig vind (mijn vriend kan dit wel beamen, haha). Wat knap dat je hier nu actief mee bezig bent en dit wil veranderen. Ik hoop dat het je steeds beter lukt om mensen toe te laten, je verdient het.

Liefs,
Lonneke
A - Zondag 15 december 2019 02:22
Ik herken mezelf zo erg hierin.. ook die scène in de auto zie ik helemaal voor me hoe dat bij mij ging.. poeh
Lonneke - Team Proud2Bme - Dinsdag 17 december 2019 12:01
Hee A,

wat rot dat dit zo herkenbaar is voor jou en dat je die situatie ook zo voor je ziet. Het was (en is) natuurlijk niet mijn bedoeling om iemand op een manier te triggeren. Ik hoop dat je oke bent,

Liefs,
Lonneke
M. - Zondag 15 december 2019 07:57
Je praat niet omdat je niet gewend bent dat anderen (willen/kunnen) luisteren.

Of misschien moet ik "ik" zeggen.
Madeleine - Zondag 15 december 2019 08:05
Ugh zo herkenbaar. Liever niet willen vertellen om niet tot last te zijn. Hoevaak ik dat denk/voel. Glimlach op en gaan..
Constance - Zondag 15 december 2019 08:08
herkenbaar bij onze zoon. Uit zich niet van wat hij echt denkt of voelt, maar zijn met hele kleine stapjes naar t goede. Maar op papier is het misschien makkelijker dan face to face... we blijven positief .. succes met praten. ;-)
britneyangel - Zondag 15 december 2019 13:08
ja ik vind het erg lastig om te praten. ik vind het ook eng
Amri - Zondag 15 december 2019 16:22
Mijn verhaal....
LoveXo - Zondag 15 december 2019 17:33
❤️
Anoniem - Donderdag 19 december 2019 08:27
ik mag mijn gevoelens niet delen met familie of ze lachen me uit dat ik verdrietig ben en bang ben tijdens het eten of ze maken domme opmerkingen