Schaamte: in mijn opinie een van de vervelendste gevoelens om te hebben. Lange tijd heb ik me geschaamd dat ik 'anders' ben dan de meeste mensen. Bang dat ik raar gevonden zou worden, dat mensen me niet zouden begrijpen. Dat ze me al af zouden wijzen voordat ze me echt kennen, alleen om het gegeven dat ik anders ben dan zij.

Niet alleen schaamde ik me voor mijn uiterlijk, maar ook voor mijn muzieksmaak, interesses, voedingskeuzes, politieke voorkeur en ga zo nog maar even door. Bij alles voelde ik een oordeel, wat maakte dat ik vaak tegen mijn eigen gevoel inging om er maar 'bij' te horen. Ik deed me anders voor dan ik daadwerkelijk was, vooral op de middelbare school. Ik was bang om gepest te worden als ik wel zou dragen en doen wat ik leuk vond. Zo hield ik van metal, maar mijn vriendinnen luisterden naar pop-muziek, dus ging ik dat ook maar doen terwijl ik het helemaal niet leuk vond.

Abel is sinds 2022 gastblogger bij Proud2Bme. Hij blogt onder andere over de LHBTQ+ community, zijn transitie, mantelzorger zijn en zijn eetstoornis. Wil je meer lezen van Abel? Dat kan via de tag 'Abel blogt'. Wil je zijn voorstelblog (nogmaals) lezen? Die vind je hier.

Bron foto

Doordat ik me zo anders voor ging doen, wist ik niet meer wie ik zelf was, wat ik zelf leuk vond. Ik had mezelf een soort van geprogrammeerd om in de maatschappij te passen. Toen ik vervolgens nog een eetstoornis en transitie erbovenop kreeg, moest ik mezelf helemaal opnieuw uitvinden en ontdekken.

En ik ben blij dat ik dat heb gedaan en dat het is gelukt.

Wat voor mij echt helpend is geweest, is experimenteren. Met letterlijk alles: haarstijlen, kleding, verschillende soorten muziek luisteren, oude hobby’s oppakken en nog veel meer. Op deze manier kwam ik erachter dat ik het het fijnst vind om mijn haar af te scheren (want gemak), dat ik nog steeds dol ben op metal en alles met harde gitaren en dat ik me het meest mezelf voel in ietwat alternatieve kleding. Nou heb ik ook gaten in mijn oren en tattoos op mijn armen, maar dat zie ik niet als experiment aangezien dat behoorlijk permanent is. ;)

Toen ik meer mezelf ging ontdekken en me daar ook naar ging gedragen, vond ik het eng. Doodeng zelfs. Ik was me er enorm van bewust hoe anderen naar mij keken en maakte in mijn hoofd allerlei doemscenario’s. Uiteindelijk viel dit reuze mee: anderen vonden me niet raar, lieten me niet vallen en ik vond via sociale media anderen met dezelfde interesses. Hier kwamen leuke gesprekken en nieuwe vriendschappen uit voort, die ik nog steeds enorm koester.

Als jij op ontdekkingstocht bent naar jezelf: take it easy. Leg geen druk op jezelf, probeer eerst misschien oude hobby’s op te pakken of een keer een shirt te kopen dat je heel leuk vindt, maar dat ook volledig buiten je comfortzone is. Al draag je het eerst alleen op je kamer: het is en blijft een stap. Ook kan het kijken van filmpjes op YouTube helpen, dit vind ik zelf ook heel fijn. Als er iemand is waar je tegenop kijkt: volg diegene. Het kan je inspiratie geven. Nu zeg ik niet dat je die persoon moet kopiëren, maar het kan je wel motiveren om de (eerste) stappen te zetten die je nodig bent.

Inmiddels spam ik mijn hele instagram vol met de liedjes die ik luister, ga ik superhard op accounts van (nieuwe) tattoo artists, kleed ik me zoals ik wil en ben ik helemaal oké met wie ik ben en wat ik leuk vind. 

As we speak: deze blogs schrijven voor Proud vind ik ook superleuk, het helpt me enorm en is inmiddels ook echt mijn passie aan het worden. Vond ik dit eerst eng? Absoluut, maar ik ben zo blij dat ik die stap heb gezet. Ik ben nog steeds bang dat mensen me hierop zullen afwijzen of afrekenen, raar zullen vinden, maar hee: al zou dat zo zijn, het is en blijft mijn leven en ik weiger me anders voor te doen dan ik ben.

Moraal van het verhaal: je bent niet raar, je bent uniek.

Leef je leven voor jezelf, niet voor anderen.