In mijn vorige blog schreef ik dat mijn stage net was afgelopen en ik tegen de veranderingen die zouden komen opzag. Inmiddels ben ik alweer een aantal weken bezig met mijn scriptie en waren het een paar weken met inderdaad veel veranderingen. Dit was voor mij zoals altijd erg vermoeiend en lastig. Die veranderingen blijven denk ik de rest van mijn leven lastig. Iets waar ik meer hulp en handvatten voor wil ontwikkelen, om tijdens deze periodes beter voor mezelf te kunnen zorgen. Dat goed voor mezelf zorgen is tot nu toe iets dat me niet lukt tijdens deze periodes. Zo ook weer deze keer. Wat gebeurt er dan tijdens deze periodes? Dat wil ik in deze blog graag met jullie delen.

Periodes met veranderingen zorgen er bij mij voor dat ik mijn structuur en houvast moet veranderen. De regelmaat en structuur waar ik gewend aan ben geraakt verandert. Tevens heb ik ergens afscheid van moeten nemen of iets moeten afsluiten en moet ik weer wennen aan iets nieuws. Vaak ook nog met nieuwe mensen. Al deze dingen zorgen bij mij voor veel onzekerheid en onduidelijkheid.

Dit komt mede door het autisme. Door mijn autisme heb ik meer tijd nodig om dit allemaal te verwerken en heb ik meer behoefte aan duidelijkheid en structuur, meer dan bij de gemiddelde persoon. Ik heb meer hersteltijd, puzzeltijd en schakeltijd nodig. In periodes met veranderingen wordt ik snel overvraagd en ga ik mezelf ook snel overvragen. Er gebeurt dan teveel in een periode voor mij om het goed te kunnen verwerken. Dat overvragen en dat het allemaal teveel is, heb ik zelf pas door als het te laat is.

Zelf merk ik tijdens deze periodes dat ik vooral meer onrust en chaos krijg in mijn hoofd. Dat ik vermoeid raak. Dit merk ik doordat het steeds meer een wazige mist in mijn hoofd wordt en alles meer energie lijkt te kosten. Ik ga slechter  slapen, kan me slecht concentreren, ben sneller overprikkeld, prikkels komen harder binnen, ben meer misselijk en heb meer buikpijn, ben lusteloos en heb nergens zin in. Daarnaast merk ik dat ik meer regels krijg en bestaande regels strenger worden. Hierover heb ik al eerder een blog geschreven, waarin ik meer heb uitgelegd over deze regels. Kort gezegd, deze regels geven rust en houvast. Al zorgen ze ook voor meer chaos en overvraging. Ik vind ze fijn, maar ook weer niet. Een dubbele functie dus.

Ook sluit ik me dan het liefst af van alles en iedereen. Ik ben in deze periodes het liefst alleen en ben snel geïrriteerd. In deze periodes ben ik ook sociaal gezien onhandiger. Ik sluit me dan ook af van mijn omgeving, door contact met anderen te vermijden. Zo heb ik ook het liefst de hele dag een capuchon of muts op mijn hoofd. Dat geeft mij een veilig gevoel. Iets wat ik eigenlijk altijd graag doe.

Daarnaast zorgen deze periodes soms voor zoveel chaos in mijn hoofd, dat ik mezelf ga beschadigen. Hoe de zelfbeschadiging voor mij is en hoe het bij mij werkt, komt misschien nog een keer een blog over. Zelfbeschadiging laat mij in elk geval weten dat de chaos enorm is.

In periodes met veel veranderingen, merk ik dus dat ik overvraagd raak. Daarnaast ga ik onbewust mezelf meer overvragen door mijn regels, al is dit om rust te creëren. Een ingewikkeld iets, waar ik zelf nog niet mee kan omgaan en nog hulp bij wil.

Naast dat het dus al veel veranderingen waren, heb ik samen met mijn therapeut besloten om de therapie bij haar af te ronden. We merken beide dat ik alles wat ik bij haar kan leren, heb geleerd. Wat me binnen deze therapie enorm heeft geholpen is de ACT die mijn therapeut gebruikt. Ik merk dat ik dit een erg fijne methode vind en het schijnt ook goed aan te sluiten bij autisme. Dit herken ik wel. Het heeft mij enorm veel geleerd over wat mijn waarden zijn, wat ik belangrijk vind, hoe ik kan leven naar mijn waardes en de keuzes kan maken die ik belangrijk vind.

Leven dus zoals ik dat wil en te weten komen wie ik ben.  Ook heeft het mij geleerd hoe ik iets beter met de chaos in mijn hoofd kan omgaan. Mijn therapeut staat altijd voor mij klaar en heeft altijd alle tijd genomen voor mij. Ze is de eerste persoon geweest met wie ik ben gaan delen wat er in mij om gaat. Nooit liet ik iemand toe. Ook deze keer weer liepen we in het begin steeds vast. Het vertrouwen was er, maar delen kon ik niet dan sloot ik me af.

Door haar geduld, vertrouwen en doorzetten, zijn we er samen achter gekomen dat schrijven mij helpt. Ook dit is een enorme stap voor mij geweest. En natuurlijk dat zij haar vermoedens van autisme heeft uitgesproken. Door haar weet ik nu dat ik autisme heb en begin ik mezelf nu langzaam beter te begrijpen. Ze is voor mij dan ook een belangrijke therapeut en persoon.

Voor mij is het lastig om iets af te sluiten, los te laten en afscheid te nemen, anderen met autisme zullen dit herkennen. Daarom hebben mijn therapeut en ik er samen voor gekozen om de therapie goed af te sluiten, hier de tijd voor te nemen. De komende maanden zal ik nog 1x per maand naar haar toe gaan om laatste punten te behandelen en bewust stil te staan bij het afsluiten van de therapie. Dit geeft voor mij enorm veel rust, er is een datum bekend en ik heb de tijd om te wennen aan het besluit om de therapie af te ronden.

Sinds mijn diagnose van autisme bekend is, sta ik op de wachtlijst voor verdere hulp bij een instelling die gespecialiseerd is in autisme. Hier heb ik afgelopen week de intake gehad. Het is  nu afwachten wat er in het adviesgesprek wordt geadviseerd. Best spannend. Wel ga ik ervoor dat ik een vorm van hulp of begeleiding heb op het moment dat mijn andere therapie stopt. Ik merk dat ik de begeleiding nog kan gebruiken, zelfstandig alles kunnen vraagt net nog wat te veel van mij. En tja daar ging nou net deze blog over… Hoe zorg ik dat ik niet teveel van mezelf vraag. Vooral dus ook accepteren dat ik nu nog hulp nodig heb en dat dit niet erg is.

Van mijn eetstoornis ben ik nog niet hersteld. Mijn therapeut en ik  denken dat de eetstoornis gevolg is van het autisme en dat het belangrijker is om nu verder te gaan met het autisme. De eetstoornis laten we nu voor wat het is, het is een coping die ik op dit moment nodig heb, eentje die voor nu te accepteren is. Accepteren dat ik dit nu nodig heb, wel natuurlijk op een manier waarin ik stabiel blijf. Dit accepteren om te zorgen dat ik niet te veel van mezelf ga vragen en het nog meer teveel wordt.

Photo by Callie Morgan on Unsplash