Ik probeer het echt: Leven
Het is moeilijk te beschrijven hoe ik mij voel en wat ik denk. Er gebeurt zoveel maar ook weer niet. Ik wil zoveel maar het lukt me niet. De problemen die ik verborg voor mijn omgeving. Problemen die ik eigenlijk zelf ook niet zag. Ze zijn meer dan ooit aanwezig. Problemen die ik zelf niet voorzag of die ik misschien gewoon niet wilde zien. Ik leef niet maar ik ben aan het overleven. Elke dag weer. Het is een gevecht. Met mezelf en met het leven. Het leven dat ik steeds vaker niet meer zie zitten. Mijn drang naar perfectie maakt het leven bijna onmogelijk. Dit samen met mijn faalangst geeft het gevoel te willen verdwijnen. Het liefst op een manier dat niemand het merkt.
Ik probeer het echt. Leven. Te leven net zoals iedereen. En ik weet het het. Het leven is niet altijd makkelijk en heeft ups en downs. Maar als je tevreden en gelukkig bent met jezelf en jouw leven, is het makkelijker hiermee om te gaan. Maar ik. Ik ben niet tevreden met mezelf en verre van gelukkig. Integendeel. Ik voel me leeg en eenzaam. Iedere dag weer. En ja, ik kan heus wel genieten van mooie momenten in mijn leven. De glimlach die je dan ziet, is oprecht. Maar diep van binnen, ben ik gebroken. Daar zit angst en verdriet en pijn.
Het is allemaal moeilijk uit te leggen, dat gevoelen die gedachtes. De eetstoornis maakt het mij ook verdomd moeilijk. Door die stomme eetstoornis heb ik een hekel aan mezelf en haat ik het om mij te zijn. Ik houd iedereen voor de gek door te doen alsof het goed met me gaat. Niet altijd bewust hoor. Maar praten over hoe ik mij echt voel en aangeven dat het niet goed gaat. Ik zou het zo graag willen, maar het lukt me niet. Mezelf houd ik net zowel voor de gek. Het gaat misschien wel slechter dan ooit maar die gedachte probeer ik te vermijden. De problemen stapelen zich op en vreten al mijn energie. Hierdoor zie ik steeds minder de zin van het leven in en stel ik mezelf steeds vaker de vraag waar ik het allemaal voor doe en of ik zo nog wel door wil.
De gedachte om te verdwijnen vind ik niet beangstigend maar juist een fijne gedachte. Met de noorderzon vertrekken, is waar ik elke dag wel aan denk. Een heerlijke fantasie waarvan ik wil dat het eigenlijk werkelijkheid is. Maar ook heb ik minder rooskleurige gedachten. De dood. Misschien zou dit alles oplossen voor mij. Geen negatieve gedachten en gevoelens meer. En nee, ik weet dat dit niet de juiste oplossing is. En misschien is er wel helemaal geen oplossing voor al mijn problemen. Toch moet ik blijven vechten. Blijven hopen op vooruitgang en herstel.
IK WIL LEVEN. Zeg dit elke dag tegen jezelf en je gaat het vanzelf geloven. Want natuurlijk wil ik leven. Het leven is een geschenk en heeft zoveel moois te bieden. Als welvarend burger ben ik in de positie om eigen keuzes te maken en ben ik bijna verplicht ervan te genieten en er alles uit te halen wat mogelijk is. Dit leven is geen fantasie of droomwereld maar een leven die ik zelf werkelijkheid kan maken. Verdwijnen maakt dat onmogelijk dus ik heb maar een doel: LEVEN.
Gerelateerde blogposts
Reacties
Weet dat je niet de enige bent en blijf geloven in jezelf, dan doe ik dat ook!
XX
Ik hoop (opr)echt dat je in jezelf en de zin van je leven mag gaan geloven.
Heel veel liefs en positiefs
IK KAN EEN BEETJE BEGRIJPEN WAT JE VOELT HET IS VERDRIET DAT IS WAT JE VOELT JE WILT HET ALLEMAALGOED DOEN HET IS HEEL VERDRIETIG WIL JE GEEN HULP ZOEKEN WANT HET IS EEN ONMOGELIJKE TAAK OM DIT ALLEEN TE DOEN ALS JE WIL PRATEN DE DEUR STAAT OPEN OF GEWOON EEN KEER OP VISITE KOMEN HOU JE STERK EN WEET DAT VEEL MENSEN VAN JE HOUWEN
GR WILMA
Ik hoop dat je mijn reactie nog leest!
Ik heb momenteel een erge terugval en kan het niet stoppen. Dit komt mede doordat ik niet echt een motivatie heb. Wij zijn een beetje hulpeloos en geven de hoop langzaam op. Dit zou betekenen dat er weer een opname in het zh of in een kliniek aankomt. Ik wil dit echt niet!
We zijn er nu over aan het nadenken om een hond te adopteren. Het zou mijn motivatie hopelijk vergroten en het zou me weer wat plezier in het leven geven. Het dilemma is alleen dat als ik uiteindelijk toch opgenomen zou moeten worden, dat ik niet voor mijn hond zou kunnen zorgen.
Wat is jouw ervaring op dit gebied? Zou je mij misschien wat meer kunnen vertellen over het effect dat Willy op je en op de eetstoornis heeft (gehad?)?