Als de dag van gisteren herinner ik mij het moment waarop ik mij voor het eerst écht bewust werd van mijn lichaam. Ik was 13 jaar, we hadden een carwash op school en ik zat in mijn bikini op het schoolplein. Een meisje dat ik niet zo goed kende zei tegen mij: 'als je zo zit heb je vetrollen'. Ik keek vol verbazing naar beneden, naar mijn buik en zag de bedoelde plooien. Ik was een sporter, dus mijn lichaam was altijd een middel om te sporten geweest. Nooit iets wat wel of niet 'mooi' was.  Maar door de manier waarop het meisje dit zei, ging ik op een andere manier naar mijn lichaam kijken. 'Ik moet dun zijn'. Als een bliksemflits bij heldere hemel kwam de overtuiging binnen.

Op dat moment was de reden waarom ik dun moest zijn, dat ik erbij wilde horen: wilde voldoen aan De Eisen Van De Middelbare School. 'Ik moet dun zijn, want dan word ik geaccepteerd'. In de loop van de jaren veranderden mijn redenen. Ik moet dun zijn, want dan vind ik mijzelf mooier. Ik moet dun zijn, want dan vinden jongens mij aantrekkelijker. Ik moet dun zijn, want dan heb ik controle. Ik moet dun zijn, want dan hoef ik niet volwassen te zijn. Ik moet dun zijn want, want, want....

We hebben allemaal onze redenen. Maar als ik iets heb geleerd van mijn eetstoornis dan is het wel dat ALLE variaties van 'ik moet dun zijn, want...' NIET KLOPPEN. Lees hier een aantal redenen om dun te zijn. Ik ga ze onderuit halen.

Ik moet dun zijn, want...

als ik dan in de spiegel kijk, voel ik mij beter over wat ik zie.
Als je niet blij bent met jezelf, als je geen liefde voor je lichaam op kan brengen, kun je doorgaan tot je een ons weegt, maar tevreden ben je nooit. Geen getal op de weegschaal zal verlichting brengen. Op een gegeven moment betekent die weegschaal niks meer. Want het is een verslaving. Het gaat niet om de buitenkant, het gaat niet om die ene vetrol, om je gewicht. Het gaat om iets van binnen. Een sterke, innerlijke overtuiging dat jij niet goed genoeg bent. Die overtuiging moet veranderen, niet je gewicht. Als dat verandert, als je van jezelf leert houden, kun je van jezelf houden op elk gewicht.

dan zullen mensen mij leuker vinden en krijg ik meer vrienden.
Iedereen die jouw vriend(in) wil zijn vanwege je uiterlijk is het niet waard om je vriend(in) te zijn. Mensen die echt van je houden, houden van je om wie je bent, niet om hoe je eruit ziet. Je gaat met mensen om omdat ze je blij maken, omdat je goed met ze kunt praten, lachen en leuke dingen kunt doen, omdat ze naar je luisteren en je inspireren. Dát zijn vriendschap-kwaliteiten. Niet dunne benen, bottige armen, een platte buik en een ingevallen kaaklijn.

Daarbij komt: als je een eetstoornis hebt, ben je no fun. Tijdens mijn eetstoornis verwaarloosde ik mijn vrienden, omdat mijn eetstoornis alle tijd en aandacht opeiste. Ik kon mij niet meer concentreren op gesprekken en nergens meer enthousiast van worden. Leuk, zo'n magere vriendin! NOT...

niks smaakt zo goed als dun zijn voelt.
Nothing tastes as good as thin feels. Een motto van Kate Moss. Toen ik in therapie zat had ik een eigen motto. Als ik van therapie naar de bus liep, herhaalde ik bij elke stap: 'Ik word niet gelukkig van dun zijn, ik word niet gelukkig van dun zijn'. Want, mijn hemel, wat was ik ongelukkig toen ik op mijn dunst was. Ik kon niet naar school, ik kon niet werken, ik zag nauwelijks vrienden, ik kon niet op mezelf wonen, ik werd nergens blij van, ik haatte mijn lijf, ik kon nergens van genieten: alles voelde leeg, kaal en grijs. Er voelt niks goed aan eenzaamheid, calorieën tellen, dwanghandelingen, bewegingsdrang en depressief zijn. Een eetstoornis is allesverwoestend.

dan heb ik controle.
Wat kan de wereld overweldigend voelen. Er komt zoveel op je af. Verantwoordelijkheden, verwachtingen, eisen. We moeten presteren, regelen, niet teleurstellen, goed zijn. Het is zo veel wat we allemaal moeten, dat het kan voelen alsof je er geen controle meer over hebt. Niet-eten is dan een manier om het gevoel te krijgen dat je tenminste nog érgens controle over hebt. Namelijk over wat je in je lichaam stopt en hoe je lijf eruit ziet. Controle? Nee: schijncontrole. Want afvallen is een verslaving. Het neemt joú over. Ik kon niet meer stoppen, ik moést afvallen. Inclusief een grote lijst met Verboden Voedsel, allerlei Regeltjes en Rituelen rondom eten en eindeloos veel dwang. Je verliest juist controle.

dan hoef ik niet volwassen te worden.
Angst om volwassen te worden, om de verantwoordelijkheden van het leven aan te gaan, komt veel voor bij meisjes en vrouwen met anorexia. En ik moet zeggen dat ik het een realistische angst vind. Want wat komt er veel op je af in de Grote Boze Wereld: zoveel mogelijkheden om te falen... Maar ik zie het als volgt. Als je het aangaat, mislukt iets af en toe, als je het niet aangaat, sta je sowieso met lege handen. Dus waarom de gok niet gewoon wagen? Volwassen worden moeten we allemaal, daar kom je niet onderuit. En als je het wel uit de weg gaat, maak je sowieso geen kans op een gelukkig leven. Dus probeer een beetje te vertrouwen en er het beste van te maken.

Foto:https://www.flickr.com/photos/salsaboy/

Tot slot...Hoe wil je herinnerd worden?
Moet je je voorstellen dat op je Grote Lijst Met Prestaties, aan het einde van je leven, staat: 'Ze kon heel goed afvallen. Ze was zo mager. Ze had het laagste gewicht.' Dat is toch niet hoe je herinnerd wil worden? Bij mij komt er in elk geval omhoog 'ja, hoor eens, ik kan veel meer. Ik ben veel meer dan dat!' Ik wil herinnerd worden als iemand die anderen hielp, die liefde kon geven en ontvangen, die goed kon luisteren, die wijze dingen zei en schreef, die iets heeft betekend voor andere mensen en de wereld. Ik wil herinnerd worden om mijn empathie, hobby's, intelligentie, waarden, normen, integriteit, vertrouwen, moed, wilskracht, passie en liefde voor anderen.

Ik wil gezond zijn, want....