Elke avond als ik naar bed ging, rommelde mijn maag. Dit was het teken voor mij dat het goed was, ik was goed bezig. Ik werd nooit onrustig van die honger. Sterker nog, ik voelde mij krachtiger dan ooit. Ik voelde mij sterk en gedisciplineerd. De hele dag stond in het teken van mijn strakke eetschama, wat altijd eindigde met dit onoverwinnelijke gevoel van honger in bed. Wat er ook gebeurde, als ik maar met honger in bed lag aan het einde van de dag. Dan was het goed. Dan was ik goed.

Met een vol gevoel naar bed gaan vond ik niet alleen zwak, maar vooral ontzettend onnodig. Waarom zou ik dat doen? Ik ga slapen, stil liggen dus. Ik ga zeker niets meer verbranden. Het voelde alsof alle calorieën die nog in mijn maag zaten in de nacht op mijn lichaam geplakt werden. Dat moest ik ten alle tijden voorkomen en dat gevoel alleen al vond ik vreselijk. Als het per ongeluk toch een keer gebeurde dat ik met een voller gevoel in bed lag, bijvoorbeeld omdat het avondeten gewoon wat later was die dag, zorgde dat voor een ondraaglijke onrust. Het volle gevoel hield mij wakker en ik voelde mij gevangen in mijn bed. Ik moest er altijd iets mee, met dat vreselijke volle gevoel, het mocht er gewoon niet zijn.

Hieruit bleek maar weer eens hoe veel tijd en energie er op ging aan mijn eetstoornis. Hoe goed een dag ook was verlopen, als ik geen honger had in bed was alles mislukt. Dit mislukte gevoel maakte mij boos. Het lukte mij niet eens om mij in te houden! Ik moest weer zo nodig met een volgepropt lichaam in bed eindigen! Het voelde altijd alsof ik mijzelf moest straffen hiervoor. Morgen moet het beter. Morgen moet ik het anders aanpakken, nog strenger zijn! Want dit was voor mij het bewijs dat het nodig was.

Dat hongergevoel, ‘s nachts maar ook overdag, stond altijd zo sterk in contact met mijn eetstoornis. Daaruit kon ik afleiden hoe sterk mijn eetstoornis aanwezig was. Een gezonde reactie op honger is namelijk de behoefte om te eten. Mijn reactie was destijds eerder een krachtig gevoel. Nu volhouden, dacht ik altijd. Het was het krachtigste gevoel dat ik ooit ervaren had en waar ik verslaafd aan raakte. Natuurlijk wilde ik wel eten, maar de kracht hebben om dat niet te doen, gaf mij een onoverwinnelijk gevoel.

Voor even dan, want onoverwinnelijk ben ik er niet mee geworden. Dat sterkte gevoel had mij eigenlijk nergens gebracht. Ja, het had mij een nog leger en ongelukkiger gevoel gebracht en een inschrijving bij PsyQ. Het sterke gevoel is nooit waar geweest en is nooit écht krachtig geweest. Op een gegeven moment zag ik ook wel in hoe zonde het was om al je tijd en energie hierin te steken, terwijl je diezelfde tijd kunt besteden aan hele interessante dingen. Dingen waarin je echt je talenten kunt ontwikkelingen, want honger hebben en afvallen is eigenlijk geen talent.

Tijdens therapie leerde ik hoe belangrijk het was dat mijn lichaam genoeg binnenkreeg. Overdag als je bezig bent, maar zeker ook voor het slapengaan. Juist omdat je ‘s nachts ook nog veel calorieën verbrand. Dat ik slaap betekent niet dat mijn lichaam ophoudt met werken en dat alles stil ligt. Ik zag in dat mijn lichaam een goed werkende machine was en dat ik dat eigenlijk wel zo wilde houden. Een machine die ook tijdens het slapen door blijft werken en daar dus brandstof voor nodig heeft. Nu kun je daar niet je wekker voor zetten midden in de nacht, maar des te belangrijker is het om overdag en voor het slapen wel voldoende te eten. Daar blijft je lichaam sterk van en dat zul je ook psychisch merken. Goed eten was eigenlijk essentieel voor een goede nachtrust. Vaak genoeg was ik wakker geworden van de honger en zorgde mijn eetstoornis voor onrustige nachten. Geen honger hebben en je lichaam voeden was dus eigenlijk op alle vlakken veel sterker en beter. Ondanks dat, voelde dat totaal nog niet zo. Dat hongergevoel, dat ik altijd als krachtig bestempeld had, moest een nieuwe betekenis krijgen. Een nieuwe, realistische betekenis.

Het ging natuurlijk niet over de honger. Het ging over het gevoel dat ik daarvan kreeg en de gedachten die ik daarbij had. Ik het hongergevoel gelinkt aan iets sterks, omdat ik daar goed in wilde zijn, terwijl het mij uiteindelijk alleen maar slapper en hulpbehoevender maakte. Een eetstoornis is een ziekte, een stoornis, waardoor je die zelfbedachte ‘sterke eigenschappen’ echt gaat geloven en echt gaat voelen. Het sluipt erin en als je jezelf daar lang genoeg in traint, wordt zo’n eetstoornisgedachte sterker. Het wordt jouw waarheid, terwijl je aan alles merkt dat je op een doodlopend hongerig spoor bet belandt.

Dat volle gevoel, dat ik al die tijd als iets slechtst, ongezonds en onnodigs bestempeld had, betekende eigenlijk heel iets anders. Het betekende dat ik voor mijzelf gezorgd had. Dat ik mijn lichaam genoeg energie had gegeven om te leven, maar vooral ook om te slapen. Het betekende dat ik tegen mijn eetstoornis was ingegaan en ik een stapje dichterbij herstel was. Nee, het voelde niet sterk, maar dat was het wel. Veel nachten heb ik mijzelf aan de bovenstaande dingen moeten herinneren. Als mijn gevoel schreeuwde dat ik zwak was en dat ik dik zou worden, was het nodig om aan mijzelf te bewijzen dat dit het goede was. Net zo lang tot ik door had dat ik mijn gevoel op dit gebied even niet kon vertrouwen. Mijn gevoel verlangde naar die sterke eetstoornis-controle omdat ik daar nog niets voor in de plaats had gekregen, logisch dat het alles in de war gooide en niet zo sterk voelde als ik daar tegenin ging. Maar er is maar één manier om aan dat gevoel te wennen en om aan die gezonde kant te werken. Door er toch tegenin te gaan en die eetstoornis gedachten telkens te ontkrachten. Elke nacht, als dat nodig is.

Dat volle gevoel went echt en dat is niet iets om van te schrikken. Zelf dacht ik altijd dat als mijn lichaam ergens aan zou wennen, ik dik zou worden. Dat ik ervan zou aankomen, dat dat nooit meer zou stoppen en dat ik daar alleen maar onrustiger van zou worden. Maar dat je lichaam en je hoofd ergens aan went, betekent juist het tegenovergestelde. Er kwam rust, in mijn lichaam en in mijn hoofd. Hoe stom het ook klinkt, als je weet dat iets echt beter voor je is, is het soms slechts een kwestie van dat gevoel uitzitten. Je zult dat gevoel overleven als je daar doorheen gaat. Hoe je dat gevoel het beste uit kunt zitten is soms een zoektocht. Mij hielp het om dit gevoel telkens te koppelen aan nieuwe gedachten en nieuwe doelen. Dit volle gevoel hoort bij het gezonde leven dat ik wil. Het zorgt voor nieuwe mogelijkheden en dat ik straks kan doen wat ik wil en wat ik leuk vind, zonder rekening te moeten houden met een eetstoornis. Zonder afgeleid te raken door dat hongergevoel en daar van alles mee te moeten of juist niet mee te moeten. Dit volle gevoel vult mijn leven, anders is het altijd maar leeg.

Het went echt, alleen dat kost tijd. Als je jezelf die tijd gunt, zal het steeds minder erg voelen. Het zal zelfs compleet gezond voelen! Als ik nu met honger in bed lig, is het simpelweg tijd om nog iets te eten. Met een gevulde maag val ik beter, blijer en gezonder in slaap. Dat gevoel is sterker en krachtiger, dan al die hongerige nachten bij elkaar. 

♥