Het lukt niet meer. Ik heb de controle niet meer. De kracht niet meer. Ik ben niet sterk genoeg meer. Het afvallen lukt niet meer. Ik blijf maar eten, kan het niet weerstaan. De wens om af te vallen is groot. Maar de drang om te eten schijnbaar groter. Het maakt me verdrietig, boos. Maar bovenal erg angstig. Wat is er gebeurd? Waarom kan ik niet stoppen met eten?

Ooit was ik goed in het hebben van een eetstoornis, in afvallen. Nu faal ik. Elke dag opnieuw. Alles wat ik dacht te kunnen, is weg. Ik ben niets meer. Zomaar wat gedachtes die ik had. Na mijn behandeling bleef ik het lastig hebben. Misschien had ik het wel zwaarder dan ooit. Waar ik dacht dat mijn herstel iets tijdelijks was, moest ik er toch aan geloven. De tijd met mijn eetstoornis was voorbij. Het leven ging door. Alleen ik wilde nog niet mee. 

Mijn herstel zag ik als iets tijdelijks. Zodra mijn behandeling klaar was en ik weer losgelaten werd, had ik de vrijheid weer om mijn restrictieve patroon op te pakken. Moeiteloos loog ik mijn weg door mijn behandeling. Het eten ging best prima en ik kwam genoeg aan. Dit was destijds helemaal niet eens zo lastig. Ik wist namelijk dat, zodra ik weer terug thuis was, ik mijn eetstoornis weer alle ruimte kon geven. Herstel was tijdelijk, mijn eetstoornis voor altijd. 

En toen kwam dat moment waar ik al die tijd naar uit had gekeken. Het moment dat niemand mij meer in de gaten hield. Ik had weer vrij spel. In mijn hoofd had ik al talloze plannetjes bedacht. Alles wat maar een beetje eetgestoord was volledig uitgewerkt. Ergens gaf dit me ontzettend veel rust. Maar toen het eenmaal zover was, lukte het niet meer. Al mijn 'goede' voornemens voelden te moeilijk. Te beklemmend. Hierdoor raakte ik in paniek. Als ik dat had geweten, was ik niet zoveel aangekomen. Hoe moest ik dit er nu af krijgen? Het werd me al snel teveel. Het idee dat ik vast zat aan mijn lichaam maakte me extreem angstig. Ik wilde helemaal geen 'hersteld lichaam'. Niet alleen omdat ik het niet mooi vond destijds, maar vooral omdat ik ook nog geen herstelde geest had. Natuurlijk gaat het hebben van een eetstoornis niet over het afvallen, maar de obsessieve drang die ik hierover ervoer zorgde bij mij voor enorm veel paniek. Ik kon niet meer voldoen aan mijn eigen (eetgestoorde) regels. En dat besef vond ik ontzettend moeilijk.

Natuurlijk is het niet gezond om jezelf door een behandeling heen te loodsen om daarna maar weer terug te vallen in diezelfde patronen waar je hulp voor krijgt. Destijds voelde het voor mij echter heel logisch om het zo te zien. Soms schrik ik ervan hoe makkelijk dat voor mij was. Hoe 'normaal' die gedachtes waren. Het was namelijk geen vraagstuk - mijn eetstoornis was geen 'misschien'. Het was een kwestie van wanneer ik hier weer terug op kon vallen. Een overtuiging die ik ook in mijn groep veel hoorde. Het komt dus schijnbaar vaker voor dat een behandeling gezien wordt als iets tijdelijks. 

Ook al lukte het me na mijn behandeling niet meer om weer af te vallen, toch had ik (nog steeds) een eetstoornis. Een eetstoornis is meer dan de kilo's die je verliest of aankomt. Het is de mentale staat van zijn, het constant hunkeren naar een 'nieuwe fix'. De obsessieve gedragingen. De dwanggedachtes, de restricties. De paniek en de diepgewortelde disbalans tussen gezien willen worden maar jezelf toch onzichtbaar willen maken. Ik dacht dat ik faalde in het hebben van een eetstoornis. Ik dacht dat ik te zwak was, dat iets in mij het had opgegeven. Maar misschien heb ik achteraf toch wat geleerd en meegenomen van mijn behandeling. Misschien is er toch een knop omgegaan en heb ik een weerstand tegen mijn eigen gedrag ontwikkeld.

Misschien was het wel een signaal van mijn lichaam. Genoeg is genoeg. Minder eten gaat je niet verder helpen. Afvallen gaat je niks geven, behalve het gebrek aan een toekomst. Een eetstoornis hebben is geen talent. Het is een ziekte, niet voor niets. En voor elke ziekte is er hulp. Zoals er hulp voor mij was, is die er ook voor jou. Maar het gaat niet vanzelf. Herstellen is niet makkelijk, maar zodra je eenmaal die knop omzet is het voor velen wel echt haalbaar om sterker te groeien dan die eetstoornis. Dat is een mooi maar ook spannend en misschien wel eng vooruitzicht.

Achteraf ben ik meer dan dankbaar dat ik niet meer af kon vallen. Dat ik het niet meer in me had om die eetgestoorde regels na te leven. Ik miste mijn eetstoornis, ik wilde niet loslaten wat mij tot dusver 'geholpen' had. Nu zie ik in dat een eetstoornis alles behalve helpend was. Herstel daarentegen bracht me veel meer dan mijn eetstoornis ooit heeft betekend.

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.