Mijn leven is fantastisch, ik doe wat ik leuk vind, ik ontmoet de meest bijzondere mensen en zie de prachtigste waardevolle dingen. Mijn familie en vrienden staan altijd voor me klaar, maar toch klopt er iets niet. Ondanks alle geluksmomenten voel ik me slecht, er mist iets. Ik hunker naar iets waarvan ik zelf niet weet wat. Ik hunker naar aandacht, bevestiging van wie dan ook. Bevestiging dat ik leuk, lief en aardig ben, en dat mensen graag met mij samen zijn. Ik probeer deze bevestiging te krijgen bij mannen, dag in dag uit ben ik op Tinder te vinden. Ik hunker naar aandacht, gesprekken, het gevoel dat iemand om me geeft.

Ondanks alle aandacht die ik krijg ben ik nog steeds ongelukkig. Ik voel me eenzaam, en het enige waar ik zelf echt controle over heb en hetgeen wat er altijd voor me is dat zijn de eetbuien. De broodjes hagelslag, de crackers hagelslag, de plakken cake, de zakken chips, M&M's, koekjes en chocoladerepen. Ja, die zijn er altijd voor me, en wanneer die er niet zijn dan neem ik gerust genoegen met appelstroop, droge toastjes, honing uit de pot, bananen met pindakaas, bevroren brood met chocopasta. Grote hoeveelheden werk ik naar binnen, het begon eerst door grote drang omdat ik maar weinig at elke dag. Maar nu ik eet elke dag grote porties, elke dag verlies ik weer mijn zelfbeheersing en stop ik mijn lichaam vol met deze troep.

Alles met maar één doel, mezelf beter voelen. Maar natuurlijk voel ik me niet beter, sinds kort ben ik aan het overgeven. Een nadeel is dat mijn gezicht zo opzwelt, ik heb mega kringen onder mijn ogen. Dit is een van de redenen waarom ik het niet zo vaak probeer. Want ja, als ik een man ontmoet dan wil hij zeker geen lelijke vriendin. De momenten waarop ik wel overgeef gaat het steeds makkelijker. Ik vind mijn weg in het kotsen, ik krijg door hoe het moet. Op internet lees ik dat meiden soms 1,5 uur bezig zijn om alles eruit te krijgen. Mijn hals doet al zo zeer na een kwartiertje, dat ik dan ook meestal stop. Ik weet ook wel dat alles er dan nog niet uit is, maar op de een of andere manier neem ik dat maar voor lief.

Waar ik weken geleden de volgende dag met goede moed weer begon om gezond te eten ben ik nu alleen maar bang voor de volgende eetbui. Ik probeer ze al bijna niet meer uit de weg te gaan, omdat ik weet dat ze toch wel komen. Het is nu half 2 s' nachts, net een eetbui gehad en de volgende maaltijd ben ik alweer aan het plannen. Ik ben helemaal geen boulimia waardig mens, eigenlijk ben ik gewoon een zwakkeling, een vreetzak. Ja dat is wat ik ben. Ik heb gewoon een schop nodig, en wel een hele harde.. Stop gewoon met zoveel vreten, eigen schuld dat ik zo dik wordt. Dan wil zeker niemand me meer.

Ik voel een enorm gemis, maar ik weet niet wat ik mis. Een leegte die ik niet kan omschrijven, en niet weet hoe ik die moet vullen. Daarom doe ik het maar met eetbuien en overgeven. Want dat is iets wat ik kan, waar ik me eventjes weer goed door voel. Heel eventjes... gevolgd door een heel lang moment van leegte. Niet weten wat ik moet voelen, ik ben verdoofd. Moet ik hiermee doorgaan? Of stoppen? Is het überhaupt iets? Stel ik me niet gewoon aan? Ik ga slapen...