Ik hoop dat dit jaar snel voorbij is en dat ik een nieuwe start kan maken. Dat ik daar wel vriendinnen krijg en samen leuke dingen kan doen in plaats van alleen. Ik heb inmiddels mijn middelbare school afgerond en ik start bijna met een studie aan de universiteit. Ergens voel ik dat mijn vertrouwen in vriendschappen gedaald is tot een nulpunt maar aan de andere kant blijf ik toch dat sprankje hoop houden. Natuurlijk heb ik ook kennissen, klasgenoten en mensen in mijn omgeving maar het kwam nooit verder dan oppervlakkig contact. Mijn klasgenootjes zag ik op school maar daar bleef het ook bij. Op de basisschool heb ik wel een vriendin gehad, als je dat al een vriendin kan noemen, want inmiddels spreek ik haar nooit meer..

Ik ben heel verlegen en vind het lastig om zelf het initiatief te nemen en op iemand af te stappen. Mijn ouders zeiden vroeger weleens dat ik dat gewoon moest doen omdat ik dan vriendinnen kon maken, maar de angst om afgewezen te worden was te groot. Hiermee ontnam ik mezelf de kans om contact te krijgen met anderen en ik legde het initiatief bij de ander. Het werkte alleen niet. Op de een of andere manier werd ik overgeslagen als het ging om een leuk gesprekje maken met een ander of om te vragen of je mee ging iets leuks doen na schooltijd.

Ik herinner me nog goed die samenwerkingsopdrachten waarbij je in tweetallen moest werken. Ik zag dat vaak al van ver aankomen en ik raakte dan altijd direct een beetje in paniek. Ik voelde mijn hart bonken in mijn keel. Ik was bang voor afwijzing als ik zelf initiatief zou nemen, maar ik wilde ook niet als laatste overblijven. Op school ging het uiteindelijk wel steeds wat beter. Ik had op gegeven moment een leuke klas, ik werd niet gepest en ook in de pauzes zaten we met z'n allen. Dit was ik wel anders gewend, omdat ik regelmatig alleen heb gezeten in de pauze omdat het me niet lukte de moed bij elkaar te rapen en bij een groep aan te sluiten.

Ik had wel contacten, maar die bleven oppervlakkig
Op een gegeven moment had ik het wel naar mijn zin om school. Ik had wat aanspraak en aardige klasgenoten. Alleen bleef mijn wens om hier vriendschappen uit te laten groeien een wens, en werd dit geen realiteit. Waar anderen na schooltijd iets leuks gingen doen, films gingen kijken, winkelen of 's avonds gingen stappen, ging ik naar huis. Ik maakte mijn huiswerk alleen, ging af en toe iets leuks doen met mijn moeder of mijn zusje en 's avonds keken we tv. Het was niet zo dat ik geen contacten had. Die had ik namelijk wel op school, maar daar bleef het bij. Dit kan ik soms best moeilijk vinden.

Wat is er mis met mij?
Het is moeilijk en ook confronterend om te zien dat iedereen het leuk heeft en leuke dingen onderneemt, plezier heeft en waardevolle vriendschappen heeft, terwijl bij mij het tegenovergestelde het geval is. Er zijn dagen dat ik er niet zo mee bezig ben want ook in mijn eentje kan ik me best vermaken, maar er zijn ook genoeg momenten dat ik zou willen dat ik een ander leven had. Dat ik zelf socialer zou zijn, het zou durven om op anderen af te stappen en wel een aantal waardevolle vriendschappen zou hebben. Soms vraag ik me af wat er mis met mij is en wat ik verkeerd doe. Ben ik dan niet leuk genoeg om als vriendin te hebben? Ben ik het niet waard? Vinden anderen me saai of stom? Ben ik niet aardig? Ik word er heel onzeker van omdat ik denk dat ik niet goed genoeg ben. Als ik hier met mijn moeder over praat, zegt ze wel dat ik goed ben zoals ik ben, maar waarom heb ik dan niemand die leuke dingen met mij wil doen? Dat zegt dan toch genoeg? Ik probeer dan wel te relativeren, maar ik kan hier van alles tegenin brengen om dit toch weer onderuit te halen. Het is ook niet zo dat het een periode is dat ik wat minder vriendinnen heb. Het is eerder een uitzondering dat ik dit wel een keer heb gehad. Zelf ben ik er een patroon in gaan zien en ik word er soms heel onzeker van wat de drempel om zelf initiatief te nemen alleen nog maar hoger maakt.

Soms ben ik jaloers..
Ik hou ook van winkelen, films kijken, samen sporten en andere leuke dingen doen alleen heeft het doen van leuke dingen voor mij wel een andere betekenis. Leuke dingen doen betekent bij mij niet dat het ook gezellig is. Wat voor anderen samen is, is voor mij alleen. En als ik een keer niet alleen ga winkelen of iets anders ga doen, dan is het met een van mijn ouders of met mijn zusje. Ondertussen zie ik dat mijn zusje wel steeds meer vriendinnen krijgt op school en dat momenten dat ik thuis blijf, zij weg is omdat ze bijvoorbeeld met een vriendin naar de bioscoop gaat. Het lijkt wel alsof de wereld om mij heen doorgaat en dat ik op sociaal gebied ergens blijf hangen. Ik kan best jaloers zijn op mensen die wel vriendinnen hebben en leuke dingen kunnen doen. Op school probeer ik me er altijd een beetje voor af te sluiten omdat de confrontatie dat anderen hebben wat ik zo graag wil veel te veel pijn doet.

De eenzaamheid overheerst
Ondanks dat ik mezelf heel goed kan vermaken en ook echt tijd voor mijzelf nodig heb, is altijd alleen zijn ook wel een beetje teveel van het goede. Ik heb net als ieder ander ook behoefte aan contact, het kunnen praten met een vriendin over jongens en allerlei onderwerpen waar ik het niet met mijn familie over wil hebben. Ik wil ook een vriendin voor wie ik iets beteken, voor wie ik er kan zijn als het niet goed met haar gaat en die ik kan bellen als ik me verveel om voor te stellen iets leuks te gaan doen. Ik denk dat als ik eenmaal vriendinnen heb, ik juist wel initiatief zou durven nemen omdat dat is wat vriendinnen doen en omdat ik het ook leuk vind. Nu is de stap alleen te groot om te nemen en vermijd ik het. Ergens kan ik daardoor ik boos op mezelf worden want ik weet ook wel dat als ik iets anders wil, dat ik hier zelf het voortouw in moet nemen.

Ik voel me vaak alleen doordat ik zo'n klein sociaal netwerk heb. Ik wil ook leuke dingen doen samen met iemand, leuke herinneringen kunnen terughalen en iets moois opbouwen maar het lijkt wel alsof het niet voor mij weggelegd is. Ik heb hier wel veel over gepraat met mijn moeder en binnenkort ga ik naar een psycholoog die mij misschien kan helpen met het opbouwen van sociale contacten. Het lukt me niet alleen omdat ik te bang ben voor iets wat zou kunnen gebeuren.

Ik denk vaak dat het aan mij ligt en dat mensen met mij geen vriendschap willen opbouwen. Dat ik niet leuk genoeg ben en het niet waard ben om tegen te praten. Ergens diep van binnen weet ik wel dat dit deels niet klopt, maar ik weet wel dat er een deel waarschijnlijk wel degelijk bij mezelf ligt. Dat ik mijn eigen eenzaamheid creëer doordat ik me steeds meer afsluit van andere mensen en ook niet toegankelijk op stel, uit angst om gekwetst te worden. Mijn moeder zegt weleens dat mensen niet naar mij toe gaan komen als ze denken dat ik daar geen behoefte aan heb. Na schooltijd ga ik vaak zo snel weg, dat ik hen niet eens de kans geef om me mee te vragen ergens naar toe. Ik weet wel dat ik me hiervoor meer moet openstellen, maar dat lukt me niet alleen omdat ik bang ben dat het toch niks oplevert. Dit zorgt er voor dat ik mezelf die kans helemaal ontneem en me meer afsluit.

Ik hoop dat het vanaf nu anders wordt. Dat ik het eenzame verleden achter mij kan laten en dat ik bij mijn studie mensen ontmoet die wel op mij aansluiten en waar ik me goed bij voel. Dat ik in deze nieuwe omgeving opnieuw kan beginnen en waardevolle vriendschappen kan ontwikkelen. Het zal niet makkelijk worden, maar ik hoop dat ik er wel kom en dat ik op gegeven moment misschien zelfs het gevoel zal hebben dat ik te weinig tijd voor mezelf heb en even niet naar de zoveelste verjaardag ga..

Fotografie: alliatm

♥