De laatste tijd ben regelmatig bij de huisarts te vinden. Dan heb ik weer hoofdpijn, dan heb ik weer een blaasontsteking, dan ben ik weer allergisch, dan weer eens gevallen met roller derby, dan een infectie opgelopen in Nepal en een volgende keer zit ik onder de rode vlekken van een vervelende huidaandoening. De huisarts zal wel denken: Die heeft ook altijd wat!

Het is eigenlijk niet per se iets van de laatste tijd, maar ik zit gewoon weer in zo'n vlaag dat er de hele tijd van alles aan de hand is. Dan gaat het weer een tijdje goed en het volgende moment zit ik continu aan de telefoon met de receptioniste van mijn huisartsenpraktijk. Ik zeg nog net geen: "Heee daar ben ik weer", wanneer ik na 2 minuten van het wachtmuziekje vriendelijk wordt begroet door de stem aan de andere kant van de lijn.

"Hey, ja, goedemorgen, met Irene. Eh, ik heb een beetje last van huidproblemen. Ja, ik had eerder al een allergische reactie op een antibioticum tegen blaasontsteking. Toen is er een allergietest gedaan en bleek ik voor heel veel dingen allergisch te zijn. Daar had ik pillen voor gekregen en die werken wel tegen m'n jeukende ogen en het niezen, maar niet tegen deze huidklachten. Dat vind ik toch wel heel vervelend." De huisarts geeft aan dat ze dat wel snapt en na even naar mijn huid gekeken te hebben geeft ze aan dat dit waarschijnlijk geen allergische reactie, maar een ander soort huidprobleem is.

Ik baal. Eerst een blaasontsteking, toen een allergische reactie op antibiotica, toen blijkbaar voor alles en nog wat allergisch, een berg medicatie en nu ook nog eens een nieuw huidprobleem. Wat een overdreven opeenvolging van omstandigheden, vind ik. Hoeveel pech kan je hebben? "Nou, dit komt bij heel veel mensen voor hoor!" Verzekerd de huisarts me. Ja, dat zal vast wel, maar ik heb volgens mij echt alles achter elkaar en alles tegelijkertijd.

In de tussentijd loop ik namelijk ook nog eens bij een psycholoog voor mijn ADHD en daarnaast ben ik ook nog naar de huisarts geweest voor mijn bacteriële infectie die ik in Nepal heb opgelopen, dat bleek allemaal prima te zijn. Waarom ik zo vaak een blaasontsteking heb konden ze me ook niet vertellen. Gewoon goed drinken en echt de tijd nemen om uit te plassen. Succes! Ik voel me soms een beetje een aansteller, omdat ik vaak ook gewoon weer naar huis wordt gestuurd met m'n klachten zonder dat ze er veel aan kunnen doen of zonder dat ik weet waar het vandaan komt.

Ook als kind had ik vaak last van eczeem, allergieën, hoofdpijn, hypermobiliteit, moedervlekken, vetbultjes en blessures. Ik heb op mijn 25ste al een knieoperatie achter de rug, een slechte houding vanwege mijn naar binnen staande heupen en stress- en RSI klachten gehad. Natuurlijk kan je overal aan werken, maar het is wel vervelend en ik voel me er soms best onzeker over. Dan heb ik mijn eetstoornis nog niet eens benoemd!

Een tijdje terug had ik ineens weer veel last van hoofdpijn, waarschijnlijk door het warme weer en de luchtdruk. Dan slaap ik opeens wel twaalf uur op een dag. Wanneer ik aan mijn teamgenoten aangeeft dat het me echt niet gaat lukken om op roller derby training te zijn die avond schrijft iemand in de whatsapp groep: "Jij hebt ook altijd wat!" Ja, denk ik, ja dat weet ik ook wel en ga er maar vanuit dat ik het nog 10 x erger ervaar dan jij, want ik loop ermee rond. Vervelend voor mij, toch?! Maar ik verzin het niet hoor. Wel ga ik onwijs twijfelen aan mezelf. Heb ik echt altijd wat? Of stel ik me gewoon aan?

Zorg ik dan niet goed voor mezelf? Of ben ik gewoon een zwak persoon? Ze zeggen wel eens dat als je ooit een blaasontsteking hebt gehad je daar altijd gevoelig voor blijft. Ook m'n huidprobleem is iets dat bij heel veel mensen voorkomt. Allergieën en aanleg voor hoofdpijn zitten in m'n familie. Heb ik dan gewoon pech? Hoe het ook zij, als ik ergens mee zit is het belangrijk om op die moment goed voor mezelf te zorgen en niet over m'n grenzen te gaan. Tja, jammer dan voor m'n omgeving dat ik soms wat minder op training ben, uiteindelijk gaat het er om dat ik me goed moet voelen.

Wanneer ik op de redactie begin over het schrijven van deze blog krijg ik meteen bijval van Lotte. "Ja, dat heb ik ook hoor!" Al snel ontstaat er een gesprek waarin we al lachend om onszelf eindelijk iemand hebben gevonden bij wie we hier even flink over kunnen klagen. Gelukkig, we zijn niet alleen en ik weet zeker dat het lang niet bij ons tweeën blijf. Sommige mensen hebben dat gewoon, denk ik? Maakt dat je dan minder mens? Het is in ieder geval fijn om het even met iemand te delen. Praten helpt, met alles eigenlijk, dat thema lijkt op welk moment dan ook weer terug te komen en een positief effect te hebben.

"Ik mankeer ook altijd wat, mijn hemel, elk jaar komt er weer een kwaaltje bij. Soms lijk je van het ene in het andere te vallen. Dan weer tinnitus, dan weer eczeem, dan weer duizeligheid, dan weer RSI, dan weer…. Er komt geen einde aan. Echt vermoeiend, maar het lichaam is nu eenmaal een kwetsbaar ding. Sommige mensen mankeren nooit wat en anderen zullen altijd extra moeten blijven zorgen. Het hoort er een beetje bij. Jezelf ertegen verzetten is meestal zinloos. " - Lotte

Soms zie ik er heel erg er tegenop om weer de huisarts te bellen als er iets aan de hand is. "Ja, maar je moet jezelf wel serieus nemen en hier niet onnodig lang mee blijven rondlopen hoor." Zeggen m'n vrienden. Ja, oké, dat is ook wel zo. De huisarts is er om mensen te helpen. Als er niemand naar de huisarts zou gaan zou de huisarts geen werk hebben. Ik kan echt niet te veel bij de huisarts zijn en daardoor m'n huisarts tot last zijn. Ik heb me ook gewoon aan de wachttijden te houden en neem daardoor ook geen plek van andere mensen in. Ik heb ergens last van en moet dan goed voor mezelf zorgen.

Ik heb misschien wat vaker iets dan iemand anders, maar dat doe ik niet expres. Ik kan het mezelf toch niet kwalijk nemen? Ik probeer zo goed mogelijk voor mezelf te zorgen en dat wat gebeurt gebeurt nou eenmaal. Het is belangrijk om het serieus te nemen en je er niet voor te schamen. Al bel je 10x per week de dokter. Als jij dat nodig hebt, heb jij dat nodig. Het is jouw leven, jouw lichaam en jouw verantwoordelijkheid. Als jij het gevoel hebt dat iets niet helemaal lekker zit heb je alle recht om daarmee langs de huisarts te gaan. Je hoeft niet te wachten totdat het voor jouw gevoel al je grenzen over is gegaan en 'erg genoeg' is. Beter een keer te veel naar de huisarts te gaan dan een keer te weinig en onnodig met vervelende klachten rond te blijven lopen.

Daarnaast is het wel belangrijk om je er niet blind op te staren. Ja, ik heb wel het één en ander aan kwaaltjes waar ik dan weer even rekening moet houden, maar verder zit ik barstens vol levensenergie en geniet ik onwijs van alle dingen die ik doe. Misschien voel ik me soms zo op de momenten dat het allemaal heel erg lijkt, maar over het algemeen ziet echt niemand mij (ikzelf ook niet) als een ziek en zwak persoon! Dat ben ik namelijk ook helemaal niet. Ik ben juist een sterk persoon, omdat ik mijn grenzen kan bewaken, nu echt voor mezelf kan en mag zorgen en om hulp durf te vragen als ik dat nodig heb. Hierdoor blijf ik zo gezond mogelijk en voel ik me veel fijner!

Zorg jij goed voor jezelf?