In de periode dat ik niet lekker in mijn vel zat, had ik veel moeite met het contact met anderen. Ik had vaak het idee dat zij belangrijker voor mij waren dan ik voor hen. Ik had het idee dat ik meer moeite deed om de vriendschap te onderhouden en dat ik gewoon vaker bezig was met de ander. Ik had vaak het gevoel dat ik er niet echt toe deed voor de ander.

Ik maakte me altijd erg druk over hoe de ander zich voelde. Was diegene wel blij? Vond diegene het wel leuk met mij? Kon ik iets voor hem of haar doen? Ik vond het belangrijk dat de ander zich goed voelde, maar voor mij voelde het soms alsof ik drukker met de ander was dan dat diegene met mij was. Diegene maakte zich vast niet net zo druk om mij...

Zo heb ik bijvoorbeeld ook veel moeite gehad met vriendinnengroepjes. Zodra vriendinnen van mij met elkaar iets gingen doen en ze vroegen mij niet mee, dan trok ik me dat altijd heel persoonlijk aan. Blijkbaar vonden zij het leuker om iets met elkaar te doen zonder mij erbij. Blijkbaar was ik niet leuk genoeg om mee te worden gevraagd. Ik voelde me hierdoor gekwetst. Ik vroeg vriendinnen wel altijd mee dus waarom zij mij niet?

Als ik 's avonds in bed lag, dan dacht ik weleens na over mijn eigen begrafenis. Ik bedacht me dan wie er allemaal op mijn begrafenis zouden komen. Ik verwachtte dan heus wel dat mijn familie zou komen, maar wie nog meer? Zouden mensen het erg vinden als ik er niet meer zou zijn? Zou het dan een gemis zijn in hun leven of zouden ze er na een dag weer overheen zijn?

Nu moet ik wel eerlijk zeggen dat wanneer ik rationeel nadacht, ik heus wel zag dat er wel mensen waren die om mij gaven. Maar ik had daar wel constant bevestiging van nodig. Als iemand iets met mij wilde doen, dan voelde het voor mij alsof ik belangrijk was voor diegene. Ik pinde me dan ook erg vast op de afspraken die mensen met mij maakten en ik nam het ze dan ook heel kwalijk als zij zich daar niet aan hielden. Stel iemand had met mij afgesproken om in de avond wat te gaan doen en diegene zei mij met een simpele smoes af, dan nam ik diegene dat erg kwalijk. Voor mij bevestigde dit dan meteen dat ik niet belangrijk was voor diegene. Dit was erg lastig.

Ik voelde mezelf dus onbelangrijk. Ik had het idee dat ik niet zoveel toevoegde in andermans leven. Mensen vinden het nu misschien wel leuk om met mij om te gaan, maar wat als ik er niet meer ben? Dan zullen ze mij vast en zeker niet missen. Zo bijzonder ben ik nou ook weer niet. Ik ben niet per se grappig of leuk en er zijn zoveel mensen die dat wel zijn en dus leuker zijn dan ik.

Eigenlijk is het heel verdrietig als je denkt dat je voor andere mensen niet zoveel betekent. In mijn ogen heeft dit te maken met onzekerheid en een lage zelfwaardering. Ik zag niet welke leuke kanten ik had. Ik vond mezelf alleen maar stom en saai. Ik heb heel vaak gedacht dat ik er beter niet meer zou kunnen zijn, omdat ik toch niks toevoegde.

Misschien dat dit ook deels ervoor zorgde dat de eetstoornis ontwikkelde en standhield. Met de eetstoornis probeerde ik duidelijk te maken dat het niet goed met mij ging. Ik wilde gehoord en gezien worden. Het dubbele aan de eetstoornis is dat ik aan de ene kant geen aandacht wilde, maar aan de andere kant ook weer wel. Het was een negatieve manier van aandacht vragen, maar ik wilde het gevoel hebben dat ik er toe deed voor de ander.

Na heel wat jaren vol therapie leerde ik mezelf stukje bij beetje meer te accepteren. Ik kwam lekkerder in mijn vel te zitten. Waar het mij voorheen niet lukte om ook maar iets positiefs over mezelf te zeggen, begon ik toen langzaam maar zeker mijn positieve eigenschappen te zien. Steeds beter zag ik wat ik allemaal kon en wat ik toevoegde in het leven. Zo nutteloos en onbelangrijk was ik niet. Vanaf dat moment verdween eigenlijk een beetje het idee dat anderen voor mij belangrijker waren dan ik voor hen. Ik zag veel meer in wat ik voor de ander betekende en dat mijn gevoel dus eigenlijk niet echt terecht was.

Natuurlijk bekroop me soms nog steeds dat nare, onzekere gevoel, maar ik wist er anders mee om te gaan. In plaats van te zoeken naar bewijzen die dat negatieve gevoel bevestigden, ging ik opzoek naar tegenbewijzen. Ik ging dus opzoek naar alle dingen die duidelijk lieten zien dat anderen mij wel belangrijk vonden. Gelukkig zijn dat er een hele hoop!

Fotografie: Jeremy