Als kind ben je natuurlijk afhankelijk van je ouders en naarmate je ouder wordt, neem je steeds meer afstand en ontwikkel je je steeds meer tot een zelfstandig individu. In de puberteit ontwikkelen veel kinderen zich op een manier door vaak een grote afstand ontstaat en je dingen liever met je vrienden en leeftijdsgenootjes deelt dan met je ouders. Dit is allemaal een natuurlijk proces van onafhankelijk worden en een andere relatie krijgen met je ouders. Een proces dat zowel voor kinderen als voor ouders moeilijk kan zijn maar waar een mooie waardevolle relatie uit kan voortkomen. Dit proces verloopt niet voor iedereen op een makkelijke en geleidelijke manier. Sommige mensen blijven voor langere tijd echt afhankelijk van hun ouders of klampen zich snel vast aan anderen..

Zeker wanneer het niet goed met je gaat, kun je de neiging hebben om je vast te klampen aan je ouders of andere mensen zoals je partner of vriendinnen. Ik herinner mij nog goed dat ik aan de ene kant mij goed ontwikkelde tot een zelfstandig en volwassen individu, maar tegelijkertijd vond ik het soms heel moeilijk omdat het soms heerlijk kan zijn als iemand anders nog verantwoordelijk voor jou is. Ik leerde wel van jongs af aan dat mijn keuzes en mijn gedrag bepaalde gevolgen hadden, maar als kind zijn je ouders toch verantwoordelijk voor jou. Mijn ouders zorgde voor mij en waren er altijd. Ze konden dingen oplossen die voor mij onmogelijk leken, en opeens moest ik dat zelf gaan doen. Achteraf besef ik wel dat ik dat toen ook wel voor een deel zelf deed, maar toen namen zij mij ook dingen uit handen die ik moeilijk vond of werd gedrag gezien als iets dat normaal was want 'ik was nog maar een kind'.

Bron

Afhankelijk zijn van anderen
Met afhankelijk zijn bedoel ik in deze blog niet perse de verzorging, een dak boven je hoofd en andere geldkwesties. Dit heeft vaak ook met je leeftijd te maken en het is in sommige opzichten ook helemaal niet erg en soms zelfs logisch dat je afhankelijk bent van je ouders. Het gaat meer om de emotionele afhankelijkheid. Het hangen aan je ouders terwijl je misschien best op eigen benen kan staan. Het betekent niet dat het per definitie verkeerd is of dat je alles alleen moet doen. Iedereen heeft namelijk in meer of mindere mate behoefte aan sociale steun en dit hebben we ook nodig. Wij zijn als mensen niet gemaakt om alleen te leven en alles alleen te moeten doen. Alleen in sommige gevallen is het niet helpend, ondanks dat het soms wel zo voelt.

Ik heb jaren geleden veel last gehad van angst en tijdens paniekaanvallen en momenten dat ik mij heel slecht voelde, was mijn moeder er altijd. Ik kon haar altijd en overal bereiken en dat gaf heel veel rust. Zij was een van de weinige die mij rustig kon krijgen op momenten die voor mij verschrikkelijk waren. Het was geweldig dat zij er was en het vermogen had om mij op die momenten te helpen. Ik heb veel aan haar gehad en ik denk dat ik zonder haar er ook niet zo snel vanaf was gekomen. Dat is natuurlijk heel fijn en ook goed dat het er is. Ik ben blij dat ik het vermogen had om om hulp en steun te vragen op die momenten en te erkennen dat ik sommige dingen niet alleen hoef te doen en ook niet altijd alleen kan. Dit had echter ook een andere kant. Op gegeven moment werd duidelijk dat ik mijzelf ging onderschatten en haar echt nodig had om me beter te voelen. Ik was min of meer afhankelijk van haar geworden op die momenten en kon ook in paniek raken als ze niet beschikbaar was, al was het maar 5 minuten. In die zin hield de onvoorwaardelijke steun en hulp van mijn moeder mijn problemen misschien wel een beetje in stand. Het hielp enorm, en tegelijkertijd probeerde ik het op die momenten niet meer in mijzelf te zoeken en zocht ik de oplossing bij iemand anders.

Het hielp, dus dat was heel fijn. Maar uiteindelijk moest ik het toch zelf doen en ook op momenten dat zij niet beschikbaar zou zijn, de oplossing bij mijzelf zoeken. Bij dingen die ik zelf kon doen om met die angst om te gaan. Ik merkte pas hoe afhankelijk ik was toen we gingen proberen dit aan te pakken. Ik heb me op momenten echt vreselijk gevoeld en alles uit mijzelf moeten halen om die angstige momenten te doorstaan. Niet omdat ik het in het dagelijkse leven allemaal alleen moet doen, maar wel omdat ik moest leren dat niemand altijd beschikbaar is. Het is gelukt en ik voelde mij sterker dan ooit. Enerzijds omdat ik heb ervaren hoe goed het is om hulp te vragen in je omgeving en steun te zoeken bij anderen wanneer dat nodig is. Ik heb gemerkt dat dat het verschil kan maken. En anderzijds omdat ik heb geleerd dat ik zelf ook heel veel kan en in mij heb om dingen te doorstaan. Omdat ik heb gemerkt dat ik sterker ben dan ik denk en sommige dingen wel kan zonder altijd terug te vallen op anderen.

Bron

Afhankelijk van vriendje en vriendinnen
Je kunt ook op een bepaalde manier afhankelijk worden van je vriendinnen en vrienden. Misschien zegt dit je zo snel niks, maar ik denk dat veel mensen dat ook niet doorhebben. Ik heb ooit een vriendin gehad die heel erg aan mij begon te hangen. Ze had niet zo'n grote vriendengroep en vroeg veel aandacht en liet het ook duidelijk merken als ik een keer niet kon afspreken of iets anders te doen had. Ergens begreep ik het wel, maar het was soms ook heel vervelend en het ging ook ten koste van onze vriendschap. Ik denk dat het heel belangrijk is om je hier bewust van te zijn en te beseffen dat gelijkwaardigheid heel belangrijk is in vriendschappen en dat het van twee kanten moet komen. Natuurlijk kun je een beroep doen op je vrienden en zij op jou, daar is vriendschap ook voor. Maar aan elkaar hangen is iets anders. Je bent allebei een onafhankelijk persoon en niet verantwoordelijk voor elkaar.

Afhankelijk zijn in je relatie gebeurt al heel snel en bij veel mensen. Verliefd zijn is geweldig en wanneer deze liefde beantwoord wordt en je hebt een relatie met elkaar, wil je het liefste niet meer bij hem/haar weg. Wanneer je samen bent en blij bent met elkaar, gaat dat vaak gepaard met de angst om diegene te verliezen. Verlatingsangst en bindingsangst zijn dingen die heel veel voorkomen en helaas ons soms ook belemmeren in het toelaten van anderen in ons leven en het aangaan van een relatie. Heel begrijpelijk maar ook zonde want je doet jezelf in dat geval te kort en ontneemt jezelf de kans op een gelukkige en fijne relatie. Het is belangrijk dat we stil staan bij ons gedrag in een relatie. Het is fijn om bij elkaar te zijn en samen mooie momenten mee te maken, maar ook is het belangrijk om je eigen leven te houden. Te doen wat je leuk vindt, ook andere mensen te zien, etc. Daarmee kun je ook de afhankelijkheid van je partner verkleinen en zien dat er nog meer is in het leven. Het is namelijk heel goed mogelijk dat een relatie niet voor altijd is en dat heb je niet altijd zelf in de hand.

Afhankelijk van je therapeut
Wanneer je hulp nodig hebt en je hebt een fijne therapeut, kan hierin ook afhankelijkheid ontstaan. Zeker wanneer de hulp werkt en je het gevoel hebt hem/haar echt nodig te hebben. Ergens is dat ook wel heel logisch. Je zoekt hulp omdat het alleen niet lukt en omdat je dat nodig hebt en je bent dan ook enigszins afhankelijk van de hulp die je krijgt. Alleen ben jij wel degene die het uiteindelijk moet doen en niet je therapeut. Je kunt hulp vragen, hulp krijgen, maar als je na de therapie weer thuis komt, is het aan jou om het toe te passen. Je kunt in deze blog meer hierover lezen.

Al met al kan het heel eng zijn om op eigen benen te staan en dingen zelf en soms ook alleen te doen. Vergeet niet dat je alles alleen moet doen en dat je er niet alleen voor staat, maar dat is iets anders dan aan iemand hangen. Je mag hulp vragen, je mag steun zoeken bij anderen, maar niemand anders is verantwoordelijk voor jou. Voor jouw keuzes, fouten en gedrag. Vergeet niet dat je fouten mag maken, dat dat bij het leven hoort en dat niet alles perfect hoeft te zijn. Je hebt het vermogen om dingen recht te trekken en dingen anders aan te pakken.

In hoeverre ben jij afhankelijk en van wie? En hoe ga jij hiermee om?