Vroeger had ik nooit verwacht dat ik ooit naar een psycholoog zou gaan. Ik had in mijn optiek niets ernstigs meegemaakt en kon en zou mijn problemen wel gewoon zelf oplossen. Toen rond mijn 23ste bleek dat ik het leven écht niet helemaal alleen kon bevechten en ik het gevoel had dat ik in alles wat ik had vast was gelopen, was het moment daar om wel hulp te zoeken. Vol schaamte en met een gevoel van mislukking ging ik naar de huisarts. Er werd haar al snel duidelijk dat ik half aan het verdrinken was en ze verwees me naar een psycholoog. Een vriendelijke dame die me tijdelijk kon helpen, maar waar ik uiteindelijk helaas weer weg moest. Ik voelde me hierdoor wel wat afgewezen door de hulpverlening maar ging met goede moed op zoek naar iets anders. Nooit had ik in die tijd verwacht dat ik afhankelijk zou worden van een psycholoog.

Via vele omzwermingen kwam ik terecht bij een instantie waar ik me als gelijke voelde behandeld. Dat was voor mij van grote betekenis want een aantal maanden ervoor was ik door een andere instantie zo minderwaardig behandeld dat mijn gevoel voor eigenwaarde nog een laatste rotschop had gekregen. Ik voelde me bij deze nieuwe instantie op mijn gemak en op waarde geschat. Ik werd hier behandeld als volwassene, als mens dat niet meer of minder waard is dan zijzelf. Ik kreeg wekelijks gesprekken bij een psychotherapeut en ervoer hier veel steun aan. Er kwamen ook wat overdrachtsgevoelens bij kijken, maar deze kon ik goed met haarzelf bespreken. De therapie voelde goed, maar tegelijkertijd voelde ik me verloren zonder de therapie.

bron foto

Tijdens vakanties of ziekte wilde het voorkomen dan afspraken niet door gingen, waardoor ik soms één of meerdere weken achter elkaar geen gesprekken had. Dit voelde aan als een regelrecht drama. Hoe moest ik nu de week doorkomen? Hoe moest ik nu overleven? Kon ik nu wel overleven? Ik vond het doodeng en oprecht heel vreselijk als ik een week geen afspraak had. Ik kwam erachter dat ik afhankelijk van mijn psycholoog was geworden en dat voelde heel onvrij. Ik had het idee dat ik niet kon leven zonder haar. Ik had haar nodig om te overleven.

Ik leefde van gesprek naar gesprek en vond het vreselijk als de afspraak weer voorbij was. Weer zeven lange dagen wachten en alleen vechten. Het voelde eenzaam en eng. Zonder dat ik me er bewust van was legde ik al mijn krachten in haar handen. Alsof zij er enkel voor zorgde dat ik volhield. Alsof zij tijdens afspraken magische dingen zijn die ervoor zorgden dat ik in leven bleef. Alsof ik geen kracht meer had en zij mij al mijn krachten gaf. Ik maakte mijzelf onnodig klein.

Natuurlijk hielpen de gesprekken me. Ze motiveerden me om te blijven vechten en gaven me kracht. Tegelijkertijd maakten ze me ook onnodig afhankelijk en zwak. Alhoewel, onnodig? Ik weet niet of dit niet nodig is geweest om weer vertrouwen in mijzelf te krijgen. Me aan iemand hechten en ervaren dat die persoon te vertrouwen is, dat ik hierop kon bouwen, dat was een waardevol onderdeel van mijn herstel. Het gaf me, na mijn eerdere slechte ervaring met de hulpverlening, weer vertrouwen in de hulpverlening en het bewijsde dat mezelf kwetsbaar opstellen wel degelijk goed is in het leven. Het liet zien dat er wel mensen bestaan die het beste met je voor hebben en die je niet laten vallen als een baksteen. 

In deze veilige therapie omgeving kon ik bovendien experimenten met hechten, met aantrekken en afstoten en met mijn gevoelens van vertrouwen en wantrouwen. Hier kon ik erover praten en had het niet direct consequenties als ik het verkeerd aanpakte. Dat was goed en gaf me wat meer vertrouwen in de toekomst. Tegelijkertijd had het in die tijd goed geweest als ik ook wat meer bij mijn eigen kracht, mijn eigen kunnen had stil gestaan. Ik had helemaal niet door hoe sterk ik eigenlijk was en hoe hard ik zelf vocht. Natuurlijk hielpen de gesprekken me, maar uiteindelijk deed ik het zelf. Dat besef had me net wat meer eigenwaarde kunnen opleveren.

bron foto

Als je net als ik die afhankelijkheid ervaart in het contact met jouw psycholoog, dan is het goed om dit met hem of haar bespreekbaar te maken. Hoe ongemakkelijk dit misschien ook voelt, het is niets om je voor te schamen. Het komt heel vaak voor en het is juist interessant om dit samen te onderzoeken. Op die manier kan je ook samen weer op zoek naar een middenweg en kan je op den duur de gesprekken langzaam afbouwen met het medeweten van je psycholoog dat dit heel spannend en eng voor je is. Deze kan je hier dan weer extra bij steunen en bijvoorbeeld de optie bieden om tussentijds te bellen.

Je afhankelijk voelen van je psycholoog is niets om je voor te schamen. Het is vaak onderdeel van de therapie en kan je heel veel leren. Praat erover en herinner je tegelijkertijd aan je eigen kunnen. Je bent sterker dan je denkt, geloof me.

Scarlet ♥