Vroeger vond ik het altijd heel eng om naar de huisarts te gaan, want als dat moest, dan was er echt iets aan de hand. Toen ik nog heel jong was belden mijn ouders voor een afspraak en gingen zij ook met mij mee en deden ze het woord. Naarmate ik ouder werd, moest ik het zelf gaan doen. Maar wat moest ik dan zeggen? Inmiddels heb ik er geen problemen meer mee om de huisarts te bellen of om langs te gaan als dat nodig is. Al is het ene probleem natuurlijk wel wat ongemakkelijker dan het andere probleem... Wel hoor en lees ik van veel mensen dat ze het moeilijk vinden om naar de huisarts te gaan. Hierbij kan angst op verschillende manieren een rol spelen.

Je kent het vast wel.. dat je ergens wel weet dat je naar de huisarts moet maar dat je die gedachte nog even wegstopt. Of dat mensen tegen je gaan zeggen dat je toch maar eens naar de huisarts moet maar dat je het voor je uit blijft schuiven en zegt dat je dat nog wel gaat doen. Je blijft smoesjes bedenken om het te kunnen ontwijken en soms kun je jezelf er misschien nog van overtuigen dat het beter is als je het niet doet... Er zijn heel wat redenen waardoor mensen het lastig vinden om naar de huisarts te gaan of wat zelfs zorgt voor angst en dat dit dan maar vermeden wordt.. terwijl het juist heel belangrijk is om dit in sommige gevallen wel te doen.

Bron

Als je over je problemen gaat praten, is het echt
Wanneer je over je problemen gaat praten, wordt het ineens echt. Als je voor lichamelijke problemen gaat, is dit misschien niet echt de oorzaak van je angst om naar de huisarts te gaan. Bij psychische problemen zoals een eetstoornis kan dit wel een rol spelen. Wanneer je het niet uitspreekt of geen actie onderneemt, kun je jezelf vaak nog wijsmaken dat er niks aan de hand is. Je kunt het wegstoppen zonder dat je er direct wat aan 'hoeft' te doen. Het naar de huisarts gaan en erover gaan praten helpt je om de eetstoornis of andere problemen te erkennen. Dit is heel lastig en een grote stap, maar het is wel de eerste richting een fijner en gezonder leven. Dit heeft soms wat tijd nodig maar ook een bepaalde vorm van wilskracht en doorzettingsvermogen. Als je het moeilijk vindt om over je problemen te praten omdat het dan 'echt' is, is het goed om je af te vragen waarom je dit wil wegstoppen. Wegstoppen betekent namelijk niet dat het ook daadwerkelijk weg is. Het is meer iets wat dan op een later moment wel weer terug komt, iets wat je in de koelkast stopt maar wat niet weggaat en waarvan je weet dat het er nog staat. Vraag jezelf eens af wat er anders is op het moment dat het 'echt' is? Hou je jezelf niet een beetje voor de gek, want nu is het er toch ook?

Ik denk dat dit wel bij veel problemen gebeurt hoor. Bijvoorbeeld ook bij relatie problemen. Ik herken dit zelf ook wel.. ik was sinds mijn 16e ruim 8,5 jaar samen met mijn eerste liefde. Ik denk dat wij op gegeven moment uit elkaar groeiden en dat we dit een hele tijd wel hebben weggestopt, althans, ik in ieder geval. Ik wilde het niet zien omdat ik wilde dat het werkte... maar eigenlijk was het er al. En achteraf gezien heeft dat denk ik alleen maar voor meer pijn gezorgd.

Nu echt aan het werk
Naar de huisarts gaan kan je het gevoel geven dat je dan echt aan het werk moet en je moet gaan inzetten om bijvoorbeeld van je eetstoornis af te komen. Dit betekent dat je iets moet loslaten wat ondanks dat het slecht en ongezond is, toch veilig en vertrouwd kan voelen. Je kunt dan niet meer blijven hangen in dat veilige wereldje waarin je kunt rommelen met eten. Het is inderdaad zo dat wanneer je naar de huisarts gaat, er waarschijnlijk iets mee gedaan gaat worden. Dat is natuurlijk ook het doel. Je komt daar omdat het niet goed gaat en omdat je er wat aan wil doen... maar dat betekent niet dat je direct vanalles moet loslaten en in het diepe gegooid wordt. Dat wat jij wil en nodig hebt onderschikt is.. je bent daar voor jou, dus het gaat om jou!

Bang voor geen inspraak
Ik denk dat veel mensen met psychische problemen bang zijn dat ze geen inspraak hebben wat betreft de behandeling of medicatie. Ik hoor en lees regelmatig dat iemand zegt: "maar ik wil niet aan de anti depressiva en dat moet vast van de dokter" of "ik wil geen groepstherapie dus ik ga maar niet naar de huisarts". Ik snap deze gedachtegang en angst heel goed. Je kunt bang zijn om naar de dokter te gaan om de angst voor wat er gaat komen. Ik denk echter wel dat je hierdoor jezelf en jouw aandeel onderschat. Als je naar de dokter gaat, betekent het niet dat je alles moet doen wat hij zegt. Hij schrijft je iets voor of raad je iets aan, maar dit betekent niet dat het moet. Daarnaast kun je ook zelf met een voorstel komen. Zoek zelf eens op internet naar mogelijkheden en bedenk wat jou fijn lijkt. Dit geeft wellicht veel rust en vertrouwen waardoor je misschien wel die stap durft te zetten om hulp te gaan zoeken.

Bron

Angst voor diagnose
Voor zowel lichamelijke als psychische problemen kan de angst voor een diagnose een rol spelen. Wanneer ik naar de dokter moet voor wat dan ook ben ik ook wel bang voor wat hij mij gaat vertellen. Dit heeft ook wel te maken met het feit dat wij rondom mijn moeder heel vaak slecht nieuws hebben gekregen, maar het is ook gewoon spannend. Wel denk ik dat het belangrijk is om te beseffen dat je die diagnose vroeg of laat toch wel krijgt en dat je de schade wellicht kan beperken door er eerder bij te zijn. Op het vlak van psychische problemen kan dit wel wat anders liggen. Het is niet gezegd dat je zonder hulp niet van je problemen af kunt komen, maar door het weg te stoppen en niet te erkennen, wordt je niet geholpen. Het erkennen (en daar kan een diagnose bij helpen) is denk ik de eerste stap om er iets aan te kunnen doen.

Angst je aan te stellen
Ik denk dat hiermee samenhangt dat veel meiden en vrouwen het gevoel kunnen hebben dat ze zich aanstellen. Ik denk dat heel veel mensen met een eetstoornis weleens gedacht hebben niet naar de huisarts te gaan of te durven omdat ze bang waren dat het niet ernstig genoeg was. De angst dat ze niet serieus genomen zouden worden door de huisarts of dat ze zich een aansteller zouden voelen, kan er dan al voor zorgen dat je niet gaat. Ook denk ik dat de angst voor de diagnose een rol speelt bij de angst om niet in het plaatje te passen. De angst voor de diagnose eetstoornis NAO of boulimia, terwijl zij liever de diagnose anorexia zouden willen. Dit kan kunnen vrouwen als voorwaarden stellen om zichzelf eindelijk eens serieus te nemen of om in ieder geval het gevoel te hebben dat het niet goed gaat. Daarnaast kan angst voor onbegrip van de buitenwereld bij de andere diagnoses ook een rol spelen. Lees ook eens deze blog over: "ik wil liever anorexia".

Al met al zijn er verschillende redenen waarom het bezoekje aan de huisarts toch nog even wordt uitgesteld. Er zijn daarnaast ook talloze redenen om dit niet te doen. Denk alleen al aan de tijd die je weggooit door dit niet te doen, aan het feit dat je eerder geholpen kunt worden en dat het probleem eerder aangepakt kan worden als je wel deze stap neemt, dat je jezelf de kans geeft weer een gelukkig en gezond leven te leiden. Daarnaast is er een grote kans dat je voor een eetstoornisbehandeling op een wachtlijst komt.. dit betekent dat je nog genoeg tijd hebt om je voor te bereiden op het loslaten en aangaan van je eetstoornis. Het is zonde om hier langer mee rond te blijven lopen. Problemen kunnen verergeren en daardoor wordt de weg naar boven alleen maar langer en moeilijker. Gun jezelf meer dan dit en bedenk ook dat de huisarts geleerd heeft voor zijn/haar vak. Er zijn echt wel gekkere dingen die ze gehoord hebben en daarbij zijn het ook gewoon mensen die ook dingen meemaken in het leven, zich ook weleens schamen, etc.

Ben jij bang voor de huisarts? Wat is jouw tip?