Iemand helpen die dissocieert
Dissociatie is een toestand van verlaagd bewustzijn. Het kan dan voelen alsof je gedachten, gevoelens, herinneringen en lichamelijke gewaarwordingen niet meer van jezelf zijn of minder samenhang vertonen. Letterlijk betekent dissociatie ‘uiteenvallen’ of ‘ontkoppeling’. Je zou het kunnen dien als een mechanisme dat je beschermt tegen te veel indrukken. Je hersenen schakelen een stuk van je bewustzijn uit op het moment dat het te veel dreigt te worden. Door je gedachten naar iets anders te verzetten, voel je de pijn en verdriet minder en is het makkelijker te dragen. Hoe help je nou iemand bij wie je dit ziet gebeuren?
Dissociatie voelt voor elk persoon anders. Vaak herinneren ze zich er niet zoveel meer van op het moment dat ze weer uit de dissociatie komen. Ook kunnen ze zich gedesoriënteerd voelen. De nasleep van een dissociatie kan gevoelens van paniek, angst en verlegenheid geven. Het is eng en moeilijk als je merkt dat iemand in jouw omgeving dissocieert. Bij jou kan dit dan weer gevoelens van angst, hulpeloosheid en onzekerheid oproepen. Je weet niet wat je moet doen. Hieronder zal ik een paar tips geven.
1. Breng de persoon naar een veilige plek
Soms kunnen mensen gaan dissociëren als ze omringd zijn door een grote groep mensen, als ze in een te kleine ruimte zijn of in een andere plek die onveilig voelt. Als het kan, breng dan de persoon naar een plek die wel veilig voelt.
2. Verminder de prikkels
Te veel prikkels kunnen een aanleiding zijn van dissociatie. Als je dus merkt dat iemand aan het dissociëren is, kan het helpen om de omgeving wat te ‘dimmen’. Dim bijvoorbeeld de lichten en probeer andere dingen die leiden tot overprikkeling te verminderen. Zet de muziek bijvoorbeeld zachter, haal iets wat sterk ruikt weg uit de kamer etc…
3. Het tegenovergestelde
Soms kan juist precies het tegenovergestelde nodig zijn. Iemand die dissocieert kan het gevoel hebben te weinig zintuigelijke stimulatie te hebben. Het kan dan helpen om diegene ‘zintuiglijke dingen’ aan te bieden. Je kan hierbij denken aan een warme deken, een harige trui of extra zuur snoep. Op die manier worden de zintuigen wat meer geprikkeld en dat is soms net wat iemand weer nodig heeft.
4. Verlaag je stem
Soms kunnen luide geluiden een dissociatieve reactie veroorzaken. Als je dat bij iemand constateer, probeer er dan rekening mee te houden door je stem wat te verlagen en op een gedempte toon met diegene te praten.
5. Breng de persoon naar buiten
Het kan vaak helpen om in een ‘open’ omgeving te zitten. Binnen zit je toch ‘opgesloten’ tussen vier muren dus kan het een goed idee zijn om de persoon die dissocieert naar buiten te brengen.
6. Fysieke aanraking
Dit is iets waar je eigenlijk wel mee op moet passen. Onverwachte, fysieke aanrakingen kunnen namelijk erg bedreigend zijn. Soms hebben mensen in het verleden namelijk een heftig trauma meegemaakt waardoor een onverwachte aanraking niet goed voelt. Vermijd dit daarom of maak er met iemand afspraken over. Als er voor de veiligheid wel fysiek contact nodig is, kondig dit dan aan. Vraag toestemming aan degene die dissocieert en vertel erbij waarom je doet wat je doet.
7. Zoek ondersteuning als de situatie onveilig wordt
Soms kunnen mensen in dissociatieve staat niet goed handelen of zelfs iets doen wat schadelijk voor zichzelf is. Als de situatie onveilig wordt, kan het goed zijn om hulp te vragen, hulpdiensten erbij te halen of andere betrokkenen erbij te betrekken. Vertrouw hier op je eigen oordeel.
8. Bevestig dat je er voor hem of haar bent
Bevestig dat je er bent, ook al denk je dat de ander jou niet meer hoort of ziet. Probeer toch signalen te blijven geven dat je er bent en dat je op diegene let. Het kan helpen om dingen in het hier en nu te benoemen. Vertel wat je naam is, hoe oud je bent, wat je aan het doen bent, wat er om je heen gebeurt… Blijf herhalen en vraag om reactie. Op die manier daag je de ander uit om te luisteren of rond te kijken en zal diegene wat meer in het hier en nu worden gehaald.
Heb jij nog meer tips?
Gerelateerde blogposts
Reacties
Ik heb zelf wel eens momenten dat ik dissocieer. (dacht eerst dat het niet echt dissociatie was, omdat ik wel weet wat er gebeurt maar er geen invloed op heb)
Denk dat het voor omstanders ook heel fijn kan zijn om samen een lijstje te maken met signalen, omdat deze signalen bij iedereen anders kunnen zijn. En voor de persoon zelf mss ook wel fijn om zo zelf ook te leren herkennen wanneer dissociatie op de loer ligt.
Vooral ook niet (ver)oordelen van de situatie of het gedrag, er zijn voor de persoon. Dit er zijn kan ook al genoeg zijn, door in dezelfde ruimte aanwezig te zijn zonder iets samen te doen of iets te zeggen. of door een berichtje te sturen of te bellen.
Maar vooral ook erg persoonsgebonden idd, denk dat het het belangrijkste is om samen met de persoon een lijst te maken met signalen en met acties die je kunt inzetten
ik heb vaker langer dissociatische ogenblikken van een uur of pas zelfs twee uur
ze doen me pijnprikkels geven en koude compressen op me.wat de laatste keer niets hielp ik ga ze me proberen van de stoel te halen en me te laten lopen of dat helpt soms ik zit verstard op de stoel nml ook aanraking hoelp niet ik hoor en zie niks ben in soort droomwereld en afgesloten van de buitenwereld als ik bij kom voelen mijn ledematen vreemd aan mijn lijf en kan ik ff weinig ik moetvecht letterlijk en figuurlijk bijkomen
zintuigen prikkelen hielp ook niet ik kom vanzelf weer bij gelukkig
Ook toen ik op school zat (en enorm depri was) was dit zo, dan kon ik een goed cijfer halen, maar als ik er nu op terug kijk, en ik weet hoelang ik ervoor geblokt heb, heb ik nu geen idee meer welk cijfer ik haalde, wat de stof was en hoe je die moest toepassen in de praktijk... heel frustrerend! Ook de reizen van-naar school kan ik me nauwelijks herinneren.....
En het beste, als je iemand goed kent: signalen leten herkennen voorafgaand aan een dissociatie. Als je er sneller bij bent, kan je dan vaak nog net een dissociatie voorkomen. Bij mij was dat bijvoorbeeld verstarren, wegkijken, kaken op elkaar klemmen.
Maar het belangrijkste is er gewoon zijn en niet veroordelen.
Fijn dat mensen jou soms kunnen helpen om het nog net te voorkomen, H! :)
Hoe kan ik mijn maatschappelijk werkster voorbereiden op een mogelijke dissociatie? Ik heb het nooit gezien bij anderen en weet ook niet hoe het er bij mij uit ziet en iedereen dnkt steeds dat ik me bewust afsluit en dat ik express niet reageer. Als mijn begeleidster erbij zou zijn, dan zou ze weten dat ik dissocieer, maar die is met vakantie
In therapie dissocieer ik ook vaak. mij terug halen naar het hier en nu is altijd een enorme strijd, het was ook zoeken hoe dat kon, maar inmiddels weet mijn psycholoog hoe hij het moet aanpakken.
Hij noemt vaak m'n naam, verlaagt z'n stem, vertelt me waar ik zit, en dat het een plek zonder oordeel is. Tijdens groepstherapie is het ook ooit eens gebeurd, de therapeut raakte mijn arm aan en daardoor kwam er een gigantische paniekaanval, aanraking is enorm bedreigend voor mij. Omdat ik vaak ook hyperventileer en helemaal tril van de spanning moet ik eerst weer in ontspanning komen.
stap voor stap moet ik eerst m'n voeten stevig op de grond zetten, m'n armen op de leuning, m'n handen ontspannen, m'n rug tegen de leuning en daarna moet ik proberen m'n ogen te openen en moet ik kijken naar de klok, de deurklink en het bord, daarna gaan we samen rustig ademhalen om controle te krijgen. over deze stappen doe ik zo'n 5-10 minuten omdat ik soms amper besef wat ik doe. m'n ademhaling onder controle krijgen duurt soms nog langer.
Daarna gaan praten is soms echt onmogelijk, gelukkig geeft hij ook ruimte om even te schrijven, wat vaak beter lukt.
De vraag die ik hierboven vaker leest is ook mijn vraag;
Hoe zie je nou dat je dissocieer?
Bij m'n therapeut ben ik helemaal verstijfd, is het gecombineerd met herbeleving en heel veel angst. maar ik heb ook nog een ander soort dissociatie die op m'n werk soms optreed.
Ik vind het zo lastig dat er verschillende soorten dissociatie lijken te zijn in mij.
Met m'n psycholoog hebben we nu twee naampjes ervoor bedacht. in contact buiten de deur noemen we het semi-dissociatie, en als ik alleen thuis ben of in therapie dan is het gewone dissociatie.
Hoe zien mensen het nou aan me?
Bij mij zagen mensen het vaak aan mijn houding. Als ik in eens wel heel stil zat, of stijf ging bewegen waren op den duur al tekenen. Vaak verstarde dan al gauw mijn blik. Vervolgens dook ik wat in elkaar ( niet extreem maar wel kleiener malen) en dan was ik eigenlijk onbereikbaar. Maar zichtbare fases voor Mn omgeving.
Nu ik -na vele jaren!- wat gewend ben geraakt aan fijne aanrakingen helpt voor mij aanraken van onderarm ook erg goed.
Ik dissocieer meestal mild na langere tijd blootgesteld te zijn aan heftige emoties (zoals bij EMDR de trauma's). Ik merk dit zelf aan dat alles steeds verder weg lijkt te zijn; de dingen zien er anders dan anders uit, er is steeds minder contrast en uiteraard zijn ook de nare gevoelens wat verder weg... Denken kan ook een stuk moeilijker zijn en kost meer tijd.
Ik staar dan de persoon aan. Ik noem het de pauze knop. Ik hoor en zie alles, maar kan niet denken. Ik neem deel aan gesprekken, maar heb niet helemaal controle over wat ik zeg. Daardoor krijg ik vaak negatieve reacties, wat mij dieper in dissociatie brengt. Dan maak ik me kleiner, kijk omlaag, kan niet bewegen en kom niet uit mijn woorden.
Tips: Ga iemand niet belachelijk zitten maken (wat mij vaak overkomt). Vraag of ze zich goed voelen of geef ze een glas water. Bij mij helpt het als mensen mijn naam noemen, of mijn onderarm aanraken, maar dat werkt niet altijd. Ook iets liefs of een meelevende opmerking maken helpt bij mij ook.
Ze komt niet makkelijk bij.
Ze begint te hyperventileren en wordt wild.
Gaat schoppen bijten knijpen en met haar hoofd bonken.
Soms duurt dit 3 uur.
En hebben we sterke medicatie nodig om haar eruit te halen.
Ze heeft het in een hele erge vorm.
Als we haar niet in bedwang houden kan het fout af lopen.
Ze kan zomaar de weg oplopen of naar het spoor gaan
Het heeft lang geduurd voordat er eindelijk werd vastgesteld dat dit dissocieren genoemd wordt.
Een bui duurt uren en zelf ben ik compleet op nadien.
Huisarts, ambulance niemand weet wat te doen.
Je schrijft dat er zware medicatie nodig is om je dochter eruit te krijgen.
Welke medicatie?
En hoe wordt het toegediend.
Mijn dochter is niet in staat iets in te nemen voordat ze eruit is en dan is medicatie eigenlijk niet meer nodig want dan is ze weer volkomen 'normaal'. Ik hoop dat je dit leest. Het topic is al 3 jaar oud...