Be kind for everyone you meet is fighting a battle you know nothing about. Deze zin komt af en toe voorbij op mijn Instagram. Vroeger was ik het hier niet mee eens. Ik was er namelijk echt van overtuigd dat sommige mensen het perfecte leven hadden. Als ik keek naar mijn vriendinnen op de middelbare school leek het met iedereen altijd goed te gaan, behalve met mij. Nu ik ouder ben, zie ik beter dat iedereen een strijd voert.

Niemand heeft een perfect leven. Vaak komt het wel zo over. We posten allemaal lachende kiekjes van gezellige uitjes op Instagram. Op Facebook delen we alleen de hoogtepunten uit ons leven (ik in ieder geval wel). Via Whatsapp vertel je niet zo gauw dat het gewoon even niet zo lekker gaat, want Whatsapp is voor oppervlakkig contact. En als je dan eindelijk mensen in het echt ziet, is het vaak gewoonweg te lastig om te vertellen dat het even niet gaat.

Op de middelbare school heerste volgens mij de angst niet geaccepteerd te zullen worden. We deden er daarom alles aan om wél geaccepteerd te worden. Dat betekende dat we vooral niet onze zwaktes moesten laten zien, maar dat we juist ‘stoer’ gedrag moesten vertonen. We waren allemaal bang om gepest te worden dus overschreeuwden we onszelf om die angst te verbloemen.

Ik had in die tijd echt het gevoel dat ik de enige was die school stom vond, zich vaak rot voelde, bang was om te falen en bang was om afgewezen te worden. Ik had het gevoel dat ik de enige was die haar leven verziekte door de eetstoornis. Ik dacht echt dat ik de enige was die het leven niet altijd meer zag zitten. Waarom overkwamen al die vervelende gebeurtenissen mij? Waarom gebeurde dat niet bij een ander?

Ik weet nog dat ik in die tijd ‘Over de streep’ zo’n mooi programma vond, omdat dat programma liet zien dat zoveel meer kinderen elke dag weer een strijd voerden. Het liet mij zien dat ik niet de enige was die het zwaar had. Ik had zo graag gewild dat mijn school daar ook aan mee zou doen, maar jammer genoeg gebeurde dat niet. Bij mij op school bleef iedereen zich maar verschuilen dat veilige masker. Dat was makkelijker dan praten.

Hoe ouder ik word, hoe meer ik erachter kom dat het met iedereen weleens k*t gaat. Deels komt dat denk ik doordat de pubertijd alweer een tijdje achter mij ligt en iedereen in mijn omgeving minder bang is voor de dingen waar we toen wel bang voor waren. De mensen in mijn omgeving durven nu meer zichzelf te zijn dan vroeger. Deels komt het denk ik ook doordat we op social media toch wel steeds meer een realistischer beeld willen laten zien van ons leven. Taboes worden steeds vaker doorbroken en dat maakt het makkelijker om te praten (denk maar aan de #metoo of aan vloggers die op het internet hun verhaal over iets doen).

Ik heb het geluk dat ik mooie mensen om mij heen heb met wie ik echt eerlijk kan zijn. Met de meeste vriendinnen heb ik echte gesprekken over hoe het met ons gaat. Het gaat dus lang niet altijd meer over koetjes en kalfjes. We hoeven niet aan elkaar te bewijzen wie het leukste leven heeft. We mogen eerlijk zijn naar elkaar toe en dat is heel waardevol. Zulke gesprekken zorgen er bij mij voor dat ik me een stukje minder alleen voel. Hoewel mijn leven vergeleken met het leven van sommige vriendinnen er totaal anders uitziet, voelen we ons toch vaak hetzelfde.

Geloof me, we voelen ons dus allemaal weleens onzeker, afgewezen, boos en verdrietig. We hebben allemaal tegenslagen in het leven meegemaakt. De een weliswaar wat meer dan de ander, maar we krijgen er echt allemaal mee te maken. Je bent niet de enige die het soms allemaal maar zwaar vindt. Het leven is bij niemand altijd rozengeur en maneschijn.

Hoe mooi zou het zijn als we allemaal altijd eerlijk met elkaar durven te praten? Als we ons niet tegen laten houden door schaamte? Ik denk dat we een stuk aardiger voor elkaar zullen zijn, omdat we weten dat de ander ook een innerlijke strijd voert.  Ik denk ook dat er een wereld voor ons opengaat en we allemaal het gevoel krijgen niet alleen te zijn. We zijn niet alleen. Jij bent niet alleen.

Fotografie: Blanca