Als redacteur en ervaringsdeskundige bij het Proud2Bme-team wil ik graag een voorbeeld zijn. Ik wil uitstralen dat een leven zonder eetstoornis zoveel beter is dan met. Ik wil hoop bieden dat herstel van een eetstoornis mogelijk is. En ik wil je de beste adviezen geven om tegen de eetstoornis te vechten. Echter ben ik ook maar een mens en keren bepaalde gedachtes in mij terug. De angst voor het leven speelt weer op en ik ben bang om te vallen. Ik moet mezelf proberen te redden. Maar hoe?

Met bevende vingers zit ik ’s avonds laat een mail op te stellen. Woorden zet ik 'op papier' om ze vervolgens weer te verwijderen. Hoe moet ik vertellen dat het minder goed met me gaat? Sinds augustus heb ik die droombaan bij Proud2Bme te pakken en dan krijg ik dit... Waarom moet mijn hoofd nu allerlei gedachtes naar voren toveren?

Uiteindelijk is de mail met tranen in mijn ogen verstuurd, maar het moest. Ik moet eerlijk zijn. Naar het Proud2Bme-team en naar jullie. Proud2Bme is een plek waar iedereen steun en hulp mag vragen. Maar Proud is vooral ook een plek waar je eerlijk over je problemen mag delen. Dus waarom zou dit dan niet voor mij gelden? Maar toch… Nadat ik een gesprek hierover ingepland had, heb ik er elke dag aan gedacht. Ik moet vast weg bij Proud2Bme. Leden gaan nooit meer in mij geloven. Ik ben een nep-ervaringsdeskundige. Ik vulde alles in voor iedereen; juist hetgeen waar ik tegen ben. Een open mind. Geen vooroordelen. Eerlijkheid. Dát is in mijn leven belangrijk.

Voor sommige mensen heeft de corona-periode veel goeds gebracht. Sommigen gingen eindelijk die cursus starten die ze altijd al wilden doen. Sommigen ontdekten het buitensporten. En anderen kwamen vooral tot rust. Fijn dat deze kant van de medaille bestaat, maar ik ervoer de andere kant. In één klap kwam ik thuis te zitten. Waar ik anders bijna 24/7 op pad was - naar mijn werk, naar vrienden en naar de sportschool - viel nu alles weg. Mijn werkritme raakte compleet verstoord en de avonden werden leeg. Mijn hoofd daarentegen werd voller en voller. Gedachtes vielen me aan en angsten sloegen toe. Zelf behoor ik vanwege mijn chronische ziekte tot de risicogroep en mijn vader die ziek is ook. Ik was en ben nog altijd ontzettend bang voor de gevolgen wanneer mijn vader of ik het virus zullen krijgen. Straks overleven we het niet…

Deze gedachtes moesten stoppen. Mijn passie voor sporten is groot en ik dacht dan ook mijn vertrouwen terug te krijgen door dit weer actiever op te pakken. En het klopte absoluut dat ik op die momenten niet aan die gruwelijke angsten dacht. Maar het uurtje fietsen werd verplicht een uurtje fietsen. En het mogen werd moeten. Ongemerkt keerden oude patronen terug. De vaste structuur, de onverbiddelijkheid, de rust willen hebben van alle andere gedachtes en verplichtingen; het was wat ik nodig had. Totdat ik besefte dat we toch wat verder waren dan dat ik wilde zien. De eetstoornis probeerde opnieuw haar troon te veroveren. Het was de perfecte kans om nu haar intrede te maken.

Maar dat is niet wat ik diep van binnen wil. Momenteel lijkt het alsof ik in een spagaat zit. Mijn werk voor zowel Proud2Bme als in de ouderenzorg is mij ontzettend dierbaar. Mijn vrienden betekenen alles in het leven. En ook het sporten geeft me kracht. Aan de andere kant leven we in een genadeloze wereld met een virus dat iedereen kan treffen. Een wereld waarin mijn vader vecht voor zijn leven. En een wereld waarin ik de klappen van de eetstoornis probeer op te vangen. Het leven spaart niemand en soms word je geconfronteerd met de pijn uit het verleden. Waar anderen misschien last krijgen van hun buik of maag, blijkt het bij mij toch in mijn hoofd te gaan zitten. En is dat raar? Ik denk eigenlijk van niet. Ik kan nog duizend tools hebben aangeleerd, maar elk individu heeft z’n zwaktes en krachten. Mijn zwakte is blijkbaar mijn psyche, maar mijn kracht ook. Ik wil terugvechten. Samen, niet alleen.

Hoe dit gevecht eruit gaat zien, kan ik helaas nog niet vertellen. Ik heb geen glazen bol waarin de toekomst is voorspeld. Al zou ik die soms heel graag willen. Ik zou willen weten wanneer heel de wereld weer normaal is, vrij van corona. Ik zou willen weten wanneer mijn vader de strijd tegen zijn ziekte opgeeft. Ik zou willen weten of de eetstoornis en angststoornis mij met rust gaan laten. Maar het punt is, ik weet het niet. De enige zekerheid in de wereld is dat de wereld onzeker is. Het wordt de kunst om met deze onzekerheid om te leren gaan. Ik dacht dat ik verder was. Ik wilde dat ik hierin verder was. Maar uiteindelijk ben ik ook niet van steen. 

De komende tijd wil ik jullie allen meenemen in mijn strijd. Samen gaan we strijden. Nooit meer terug naar wat het is geweest enkel en alleen vooruit. Stappen maken tegen de stemmen, tegen de angsten. Er breekt een nieuwe periode aan; een hoofdstuk waarin ik jullie nog verder in mijn leven laat komen. Daarom zal ik vanaf nu op Proud2Bme als Marli verdergaan. Ik werkte tot nu toe anoniem, als Marina; dat is mijn doopnaam. Ik gebruikte de naam Marina als veiligheid. Zodat niemand mijn verleden kon herlezen. Maar nu is het tijd om ook deze schaamte te overwinnen. Ik laat mijn masker zakken… 

Liefs,
Marli ♥

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en diëtisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.