Er is niks leuks aan het hebben een eetstoornis. Sterker nog, wanneer je een eetstoornis hebt kunnen je gevoelens behoorlijk afgevlakt zijn. Dat is immers vaak het doel van een eetstoornis,... minder voelen. Geen verdrietige, boze of bange gevoelens, maar dus ook geen gelukkige gevoelens. Toch kan humor en zelfs zelfspot een heel belangrijke functie hebben in de weg naar herstel.

Ik weet nog heel erg goed dat ik, toen ik nog moest aankomen, een keer een vegetarische rookworst moest eten. Stiekem had ik op de verpakking van de worst gekeken en ik was me rotgeschrokken van het aantal calorieën dat daarin zat. "Dat kan je me echt niet laten eten!!" Riep ik woest. Vandaag de dag zou ik er echt geen problemen meer mee hebben, maar toen wist ik zeker dat ik daar de volgende dag kilo's van zou zijn aangekomen. Ik heb er dan ook uren over gedaan om die worst op te eten.

Bron foto

Nadat ik onwijze stennis had geschopt aan de eettafel in de woonkamer werd er besloten dat ik m'n bord maar samen met m'n moeder op haar slaapkamer leeg moest eten. Om mij te supporten zou mijn moeder ook zo'n worst eten, terwijl ze het eigenlijk helemaal niet lekker vond. "Kom op Irene, ik wil dit ook niet, maar we doen het samen, oké?" Huilend keek ik naar de worst op m'n bord toen m'n moeder plotseling begon te lachen. Ik keek haar vragend aan. "Ja, gewoon, Ireen, die achterlijke worst, deze hele situatie, het slaat toch helemaal nergens op." Er verscheen een bescheiden glimlach op m'n gezicht. Nee, het sloeg ook helemaal nergens op. Worst, het hele woord worst ook, wat een stom woord. Zitten we dan, als twee vegetariërs, met een vega rookworst! WORST! Waar gáát dit eigenlijk over? Ik hield het niet meer.

Lachend zaten we op bed. Het heeft misschien wel twee uur geduurd, maar uiteindelijk lukte het me om zowel lachend als huilend tegelijkertijd m'n bord leeg te eten. Achteraf kunnen we nog steeds lachen om dit hele voorval. Het is natuurlijk hartstikke heftig en helemaal geen leuke situatie. Misschien moesten we wel lachen uit wanhoop, maar het lachen heeft in dit geval geholpen om het op dat moment wat dragelijker te maken. Wanneer je een eetstoornis hebt valt er niet veel te lachen, toch kan humor helpen op de weg naar herstel.

♥ Het lichter maken
Ik denk dat het belangrijk is om een beetje zelfspot te hebben. Dit betekent niet dat je jezelf niet serieus hoeft te nemen of al je zorgen gewoon maar weg zou moeten lachen. Humor kan op sommige momenten wel helpen om zware zaken wat dragelijker te maken. Nee, het hebben van een eetstoornis is niet grappig, maar soms moest ik er wel om lachen. De af en toe onwerkelijke realiteit waarin ik leefde. Het hielp mij om mezelf los te zien van mijn eetstoornis, om het dragelijk te maken, om er niet te zwaar aan te tillen en om verder te kijken dan alles wat niet goed aan mij was.

♥ Weer in contact komen met je gevoelens
Mijn eetstoornis was voor mij een manier om mijn gevoelens te verdoven. Ik wist niet wat ik met mijn gevoelens aan moest, dus voelde ik ze maar liever niet. Door te rommelen met eten en mijn focus te weerleggen, of mezelf zo uit te putten dat ik helemaal niks meer voelde, zorgde ik ervoor dat ik niet meer geconfronteerd hoefde te worden met bange, boze of verdrietige gevoelens, maar ook de blije gevoelens bleven uit. Het opnieuw leren herkennen en erkennen van deze gevoelens was erg belangrijk in mijn weg naar herstel. Gevoel mocht een plek hebben. Gevoel was niet erg of abnormaal. We hebben allemaal gevoel en dat mag er zijn. Ook ik kan dat aan.

Toen ik aan het herstellen was van mijn eetstoornis kon ik hier erg tegenop zien. Gevoel was in mijn ogen iets negatiefs, maar dat was onterecht. Gevoel is meer dan verdriet, woede en angst. Gevoel is ook blijdschap, humor en dankbaarheid. Door weer te leren lachen kwam ik ook stapjes verder in mijn weg naar herstel. Zoek deze lach daarom ook op. Wees dankbaar, glimlach naar je omgeving, kijk een grappige film of lach met je vrienden. Ook elke lach is weer een stap dichter bij herstel. Dus, weet jij nog een leuke mop?

♥ Geluksstofjes
Een aantal jaar terug ben ik voor het eerst in contact gekomen met lach-yoga. Dit houdt in dat je oefeningen gaat doet (soms heel theatraal) waarbij je gaat lachen om helemaal niks. Dit voelt in het begin heel erg raar en idioot, maar je hersenen kunnen het verschil tussen een echte lach of een neppe lach niet onderscheiden. Door simpelweg je mondhoeken omhoog te doen en 'ha ha ha' te zeggen maken je hersenen dus al geluksstofjes aan. Grote kans dat je binnen de kortste keren echt aan het lachen bent. Al is het maar omdat je zo'n rare situatie voor jezelf creëert. Dit noemen ze: Motion creates emotion. Zoals je beweegt, zal je je voelen.

Bron foto

Hetzelfde geldt voor wanneer jij met een rotgevoel je bed uitstapt en in elkaar gedoken en verdrietig over straat gaat lopen. Grote kans dat je dag donker en somber blijft, maar wanneer je je rug recht en met een open blik de wereld in kijkt, zal je zien dat je je heel anders gaat voelen. Het is natuurlijk niet zo zwart wit, maar hier zit zeker een kern van waarheid in en ik heb zelf ervaren dat het bij kan dragen aan je algemene gemoedstoestand. Fake it until you make it. Lachen zorgt voor geluksstofjes waardoor je je blijer gaat voelen. Ga dus opzoek naar die lach! Hij staat je immers zo goed. 

Pas jij humor toe in je herstel?