Ik wil wel hulp, maar ik weet niet hoe ik moet beginnen? Ik wil wel hulp, maar ik durf echt niet. Ik wil geen hulp, maar ik weet dat het moet. Ik wil geen hulp, want ik verdien het niet. Ik wil wel hulp, maar wil ook naar school blijven gaan. Ik wil wel hulp, maar niet aankomen. Ik wil wel hulp, maar ben bang dat ik me aanstel....

Allemaal gedachten rondom hulp zoeken. Herken jij je in een van deze gedachten? Of misschien heb je wel een aanvulling? 

Wanneer je eenmaal beseft dat die eetstoornis inderdaad een leugen is, een gemene destructieve ziekte is die je langzaam achteruit laat lopen, ipv vooruit, dan is dat enorm spannend!

Want hoe ga je dat aanpakken? Moet je het dan ook aan je omgeving vertellen? Wat voor hulp wil je eigenlijk? En wat zouden de hulpinstanties van jouw situatie zeggen? Misschien vinden ze wel dat je overdrijft? 

Allemaal enorm herkenbare dingen voor mij. Ik heb zelf ook ooit hulp moeten zoeken, mijn ouders in moeten lichten en aan de bel moeten trekken, toen het weer wat minder goed ging. En ja, inderdaad enorm eng! Maar ik ben blij dat ik het gedaan heb, als ik kijk naar hoe ik er nu bij zit. 

De vragen over of ik wel hulp verdiende, of ik mij niet gewoon een beetje aanstelde en wat voor hulp ik nodig zou hebben zijn ook bij mij allemaal voorbij gevlogen en hebben mij nachten wakker gehouden. Want hoe spannend is het, dat je je manier van leven om gaat gooien, dat je besluit je lichaam gezond te gaan maken en aan jezelf gaat werken!?!? Niet iedereen van jouw leeftijd is met dat soort grote onderwerpen bezig.

En dan komen er nog punten waarop je misschien wel denkt dat het geen zin heeft, dat je eetstoornis te sterk is en je er toch niet vanaf komt. Of dat je nu al zoveel behandelingen hebt gehad, dat het vast geen zin heeft om nog iets anders te proberen.

De weg naar hulp toe en de weg tijdens die hulp is lastig, maar zo ontzettend de moeite waard!

Dat besluit is lastig en eng. Maar dat betekent niet dat we stil moeten blijven staan en maar moeten kijken hoe we er langzaam verder in wegzakken! Zeg niet ''Ik kan het niet.'', omdat je het niet durft, je door je omgeving laat beinvloeden of om wat voor reden dan ook.

Want je kunt het wèl!!

Ook ik heb tijden lang gedacht dat het wel mee viel. Dat ik geen hulp nodig had, want zo erg was het nou ook weer niet.''Het valt wel mee met mijn eetstoornis, ik kom er wel weer uit.'' 

Ik zou hierover graag met jullie in gesprek gaan tijdens de themachat van vanavond 20:00u-21:00u met als thema ''Hulp zoeken''.

Want hoe pak jij dat aan....?