Weerbaarheidstraining, een woord dat je misschien al eerder hebt gehoord of misschien zelf wel hebt gedaan. Tijdens zo'n training leer je waar je grenzen liggen, zelfvertrouwen opbouwen en angsten aangaan en overwinnen. Maar wat houdt zo'n training eigenlijk in? Lonneke en Daphne hebben in het verleden beiden een training gedaan. Lonneke bij een kick-boksschool en Daphne bij PsyQ. In deze blog vertellen wij daar iets meer over. 

Weerbaarheidstraining bij een kick-boksschool 

Ik was denk ik 15 toen mijn moeder mij vertelde dat een kennis van haar nog wat plekken over had voor een weerbaarheidstraining. Ik kon mij hier absoluut geen beeld bij maken. Mijn moeder was echter meteen overtuigd. Ik mocht wel wat assertiever worden. Niet veel later had ik dan ook mijn eerste gesprek. Tegenover mij zat een spontane, jonge vrouw. Ik voelde meteen een klik met haar en door haar werd ik pas echt enthousiast. Het gesprek vond plaats op een kick-boksschool. Iets waar ik uit mijzelf niet zo snel naar binnen zou stappen. Zij  vertelde mij dat het boksen bij zou kunnen dragen aan een manier om steviger in, dit geval, mijn schoenen te kunnen staan.

Ik zou leren om nee te durven zeggen en mijn grenzen verkennen en leren aangeven. Dat grenzen opzoeken werd ik niet heel warm van, maar ik was wel enthousiast geworden over het kickboksen. We maakten een afspraak en een aantal weken later was het zover. Zenuwachtig zette ik mijn fiets in de daarvoor bestemde stalling. Even bleef ik drentelen voor de deur. De hal liep door twee gangen uiteen, welke kant zou ik eigenlijk op moeten? Mijn onzekerheid hield mij een beetje tegen, maar na een paar minuten leek het mij toch echt wel tijd om naar binnen te gaan.

De les zelf bestond uit een deel praten en een deel boksen. In deze tijd had ik net mijn eerste behandeling achter de rug en drong het pas een beetje tot mij door wat er allemaal was gebeurd. Mijn trainster hielp mij mijzelf iets beter te begrijpen, wat heel prettig was. De woede en de onmacht die ik tijdens het gesprek op voelde borrelen, kon ik tijdens het boksen van mij af stoten.

Na een aantal lessen begonnen wij ons te richten op die fysieke grenzen. Mijn trainster kwam van een afstandje dichterbij lopen en ik moest stop roepen als ze te dichtbij kwam. Hier leerde ik dat ik het lastig vind om mensen toe te laten, in ieder geval dichtbij. Ik klap dan dicht en voel mij haast een beetje verlamd. Samen zijn we het gesprek aangegaan, wat ligt hier ten grondslag aan en hoe kunnen we dit veranderen? Ook heb ik geleerd wat ik het beste kan doen als ik mijzelf onveilig voel. Als ik wordt benaderd door iemand, hoe ik hem kan weerhouden op een niet agressieve manier. Want daar ging het niet om. Geweld mag nooit onnodig gebruikt worden. 

De gesprekken die ik hier heb gehad hebben veel impact op mij hebben gehad. Toch kwam ik elke keer nog energieker thuis. Ik voelde mij mentaal en fysiek sterker worden. Ik leerde meer mensen kennen die boksten en ik voelde mij meer en meer thuis. Dit hielp mij om te werken aan het toelaten van mensen. 

Al met al was dit een hele fijne en positieve ervaring voor mij. Ik heb veel over mijzelf geleerd. Ook heb ik hier ervaren dat sporten voor mij ook heel prettig kan zijn. Het kan mij juist verder helpen in plaats van dwangmatig te worden, zolang ik hier maar open over blijf. Ook heb ik hier geleerd dat 'geweld' niet altijd iets negatiefs hoeft te zijn. Ik heb in mijn verleden best wat agressie meegemaakt en ik vond het fijn om te ervaren dat fysieke kracht niet altijd een negatieve lading hoeft te hebben.  

Assertiviteitstraining bij PsyQ

Ik wist nog niet eens heel goed wat het woord assertiviteit betekende, maar ik wist wel dat ik mij niet zo lekker in mijn vel voelde. Ik was vaak onzeker en hoe onzekerder ik werd, hoe meer timide ik ook werd. Ik peilde steeds meer de meningen van anderen en vond dat vaak genoeg om mijn eigen mening ook op te baseren. Na een aantal gesprekken zag mijn jeugdbegeleidster dit ook en gaf mij op voor een assertiviteitstraining bij PsyQ.

Het was een ontzettend diverse groep, van tieners en jong volwassenen tot mensen van middelbare leeftijd. Allemaal hadden we iets te winnen en centraal stond ons probleem met assertiviteit. De één had het wat te weinig en de ander wat te veel, wat er mij meteen het gevoel gaf dat we vooral van elkaar veel konden leren.

Elke week zouden we bij elkaar komen, oefeningen doen en deze in ons dagelijks leven toepassen. Hier kregen we ook een werkboek bij, om onze ervaringen in bij te houden en onszelf te herinneren aan de lessen. Als je het boek openslaat zie je als eerst de 8 assertive grondrechten:

1. Het recht om 'nee' te zeggen/dingen te weigeren.

2. Het recht om je wensen en behoeften te uiten.

3. Het recht om gehoord te worden en gerespecteerd.

4. Het recht om iets niet te weten of niet te begrijpen.

5. Het recht om fouten te maken.

6. Het recht om van mening te veranderen (ergens op terug te komen).

7. Het recht om niet meteen een besluit te nemen, maar erover na te denken.

8. Het recht om geen verklaring/uitleg/toelichting te geven over je besluit.

We hadden nog geen oefening gedaan, ik had nog niets aangepast in mijn dagelijks leven, maar dit was al zo belangrijk om ogen te komen. Niet eens in verhouding tot mijn omgeving, maar puur om te beseffen dat ik deze rechten had en ik dat vooral zelf moest accepteren.

De training bestaat uit 5 bijeenkomsten, waarbij elke week een nieuw thema binnen de assertiviteit wordt behandeld. Zoals lichaamstaal, grenzen aangeven op een gezonde manier, steun vragen, omgaan met kritiek en hoe om te gaan met meningsverschillen of conflicten. Elke week was er ruimte voor eigen ervaringen, rollenspellen en aan het einde weer je telkens gestimuleerd om te kijken wat je goed deed en wat eventueel nog valkuilen waren. Het ontwikkelen van een sterker en positiever zelfbeeld stond ook elke week centraal, omdat je vanuit die overtuiging ook veel sterker met deze situatie om kunt gaan. 

Wat ik mij nog goed herinner is de opdracht waarbij we steeds dichter bij een ander persoon in de buurt moesten komen. Dit hadden we afspreken met de lerares en de andere persoon wist hier niets van af. Gewoon lichamelijk steeds dichter in de buurt komen en kijken hoe de ander erop reageert.  Ik deed dit samen met een meisje die juist vaak te hard van zich afbeet en zo vaak onbedoeld in de problemen kwam. Waar ik mij steeds onzekerder voelde worden en mij geen houding wist te geven, vroeg zij juist waar ik mee bezig was?? Dat was zo interessant, een totaal onpersoonlijke oefening, maakte we eigenlijk beiden heel erg persoonlijk. Ik betrok het op mijzelf, zonder duidelijke aanleiding en zij betrok het op de persoon die het haar aandeed. Zonder dat we een vraag hadden gesteld of het onszelf makkelijker hadden gemaakt.

Achterin mijn werkboek zie ik dat ik heb opgeschreven wat ik heb geleerd, wat voor mij de belangrijkste lessen waren. Wat telkens naar voren komt is dat ik hier heb geleerd dat de meeste dingen niet persoonlijk zijn en dat ik veel opmerkingen dus ook niet persoonlijk op mijzelf hoef te betrekken. Als ik een fout maak, maakt mij dat geen slecht mens. Dat recht heb ik namelijk en daar mag ik mijzelf voor vergeven. Ook lees ik dat ik conflicten vanaf deze laatste bijeenkomst voortaan rustiger aan wil gaan en als ik goed luister en mijn punt rustig uitleg, het vaak snel tot een goede oplossing kan komen.

Ik vond het een hele prettige en veilige omgeving om hier mee bezig te zijn en vooral om te zien hoe anderen hiermee omgingen. Dat opnieuw zoeken naar wat assertiviteit voor jou betekent en wat je daarin zou kunnen verbeteren, voor je eigen geluk, dus iets is van alle leeftijden en alle mensen.  

Denk jij dat een weerbaarheidstraining iets voor jou kan zijn?