Ik merk dat ik als redactielid vaak praat vanuit het verleden. Natuurlijk komen er ook hedendaagse onzekerheden en problemen voorbij, die niet weggaan als je hersteld bent. Maar meestal verkeren onze leden en lezers in een crisis die voor ons inmiddels achter de rug is. Een crisis die wij kennen, maar niet tegelijkertijd doormaken. Nu in deze corona-tijd is dat anders. We verkeren op dit moment allemaal in dezelfde crisis, die ook ik nog niet eerder heb meegemaakt. Ik heb dit niet eerder gedaan, we weten allemaal even veel - of weinig - en ik doe ook maar wat.

Als alles even stopt, merk je vaak pas hoe vanzelf het daarvoor ging. Hoe vanzelfsprekend het allemaal verliep en hoeveel waarde je hecht aan je dagelijkse routines. Ook voor mij is dat iets wat ik heb opgebouwd. Ik ben heel gevoelig, kan wisselen in mijn stemming en in een dossier ver weg staat nog altijd dat ik borderline heb. Iets waar ik in mijn dagelijks leven niet zo veel hinder meer van ondervind, juist omdat ik precies weet wat ik nodig heb. Ongeveer dan.

Ik heb een leventje bij elkaar gesprokkeld - met verschillende elementen, mensen en activiteiten - dat voor mij precies goed is. Natuurlijk altijd met ups en downs en op z'n tijd gigantisch uit balans. Maar ook dat hoort erbij, ook dat is normaal. En dan heb ik meestal alles binnen handbereik om mezelf weer omhoog te trekken. Of omhoog te laten trekken. Het is vast bij iedereen bekend dat je hele goede handvatten ontwikkelt door vaak genoeg tegen de lamp te lopen. Dus van sommige routines weet je inmiddels zeker dat je erop kunt vertrouwen. 

Je mag veel voelen

En zelfs als alle handvatten wél binnen handbereik zijn, is het soms nog best hard werken om ze ook daadwerkelijk te pakken. Doe maar eens wat goed voor je is, altijd en overal. Dat is - met of zonder (eet)stoornis - echt niet altijd wat de praktijk je leert. En dat is menselijk. Maar wat als het allemaal even stopt? Als even geen van je routines nog uit te voeren is en je vertrouwde handvatten wegvallen?

De praktijk leert mij nu dat dat opnieuw zoeken is. Dat ik binnen een paar uur van intens verdrietig naar intens dankbaar en weer terug kan gaan. Een onwerkelijke situatie brengt nogal wat emoties met zich mee. Wat een verdriet! Nee, wat een onrust! Maar ook dankbaarheid. Daarna komen ineens de zorgen, en toch ook weer verdriet. Maar jeetje, wat mag ik dankbaar zijn! En dat mag ook. Je mag het allemaal voelen. Het is onwerkelijk, dus misschien voel je onwerkelijke dingen en is mijn weergave daarvan nog 'ogenschijnlijk rustig'. Er is veel meer wat je kunt voelen en doormaken nu, een grotere en onbekende crisis die je nu misschien ervaart en waarin je niet op je eerdere handvatten kunt terugvallen.

Ik heb helaas ook geen nieuw gouden nieuwe handvat voor je, maar weet dat het mag. Dat je veel mag voelen als er veel aan de hand is. Dat je gestrest mag zijn, zonder dat jij 'weer eens ergens niet mee om kunt gaan'. Dat je zorgen mag hebben, paniek mag voelen, zonder dat het je weerloos maakt.

Neem het met de dag

Want het nieuws verandert ook met de dag. Je weet niet wat de dag van morgen precies brengt. Zoals je eerder misschien wel gewend was om een beetje vooruit te kunnen plannen, naar dingen uit te kijken of je ergens op voor te bereiden, is dat nu heel anders dan normaal. Een stoomcursus 'leven in het hier en nu', en het begint nu. Wat weet je van vandaag? Wat staat er op je planning? Is er iets dat moet gebeuren of iets waar je ontzettend veel behoefte aan hebt? Dan is dat voor vandaag het belangrijkste.

Dat tasten in het duister van morgen kan spanning meebrengen. Maar misschien zegt die spanning vooral iets over het gebrek aan vertrouwen in je eigen handelen. Gebrek aan zicht, gebrek aan vertrouwen, omdat je dit ook nog niet eerder hebt gedaan. Wat ik volledig kan begrijpen; dat vertrouwen moet misschien nog groeien. Maar het kan fijn zijn om dat los van elkaar te zien. Dat de angst voor wat komen gaat, niet hetzelfde is als dat alles gedoemd is om in de soep te lopen. 

In hetzelfde schuitje

Het troost mij om te beseffen dat ik niet alleen ben. Dat iedereen, echt iedereen, hetzelfde meemaakt. Natuurlijk zit je allemaal in een andere situatie, maar iedereen moet in die persoonlijke situatie dealen met dezelfde feiten. Dealen met dezelfde crisis, die per dag kan veranderen. Dus niemand heeft dit eerder gedaan. Van de buurvrouw, tot de minister-president, iedereen probeert er elke dag het beste van te maken. Iedereen zoekt en iedereen maakt wel eens fouten. Dus wees mild voor jezelf, want je mag fouten maken.

Het feit dat iedereen hier doorheen gaat  en dat je hier dus ook samen in mag zoeken en steun mag vragen, helpt mij. Ik kijk uit mijn raam en zie de over-buurjongen ook in zijn joggingpak achter zijn laptop zitten. Hij ijsbeert wat, belt heel wat af, en ik besef dat hij ongeveer door hetzelfde heen gaat als ik. Misschien met nog meer onzekerheid en paniek, misschien met een stuk minder. Maar ook hij moet het doen met wat de dag hem brengt. En ook hij kijkt tussendoor even naar buiten. 

Hoe overleef ik de coronacrisis?

Hoe kom je deze tijd dan het beste door? En hoe kom je die door met eetstoornis of andere problematiek? Mijn antwoord op dit moment zou zijn; hoe je het leven zelf ook zou overleven. Dit is niet het normale leven zoals je het kende, maar het is nog steeds het leven zoals het kan zijn. Het is nu de realiteit. Een realiteit die je tot voor kort nog niet kende en veel aanpassingen met zich meebrengt, maar waarin ook niet álles is veranderd. Zoals je jezelf elke dag opnieuw de vraag kan en mag stellen wat je nodig hebt, is dat nu niet anders. 

In een nieuwe situatie kun je daar nieuwe antwoorden op hebben, of juist terugvallen op de dingen die wél gewoon door blijven gaan. Misschien had jij je leventje zo bij elkaar gesprokkeld dat het werkte. Dat je een bepaalde combinatie had gevonden die voor jou belangrijk was. Een combinatie die nu misschien uit elkaar valt of even incompleet is. Maar je mag opnieuw sprokkelen, toch? Opnieuw kijken wat je nodig hebt, in de realiteit zoals hij zich nu aan je opdringt. 

Er blijven namelijk ook dingen hetzelfde. Ik sta nog steeds elke ochtend op, de ene dag beter dan de andere dag. Het is nog steeds belangrijk om mijn huis opgeruimd en schoon te houden. Misschien wel belangrijker nog, omdat dit meer dan ooit de omgeving is waarin ik de hele dag leef. Voor mij is het extra belangrijk om de handvatten die ik nu over heb, bewuster en actiever in te zetten. Om niet alleen als ik wakker word, maar ook gedurende dag een paar keer stil te staan bij mijn gevoel. Ben ik onrustig? Of juist wel weer ontspannen? Heb ik meer honger? Kan ik iets opruimen? Of heb ik juist behoefte aan een lange, warme douche? En dansen, heb ik al gedanst vandaag?! Het zijn soms maar kleine momentjes - maar wel meer dan voorheen - waarin ik gewoon eens extra check wat ik voel en wat ik op dat moment voor mezelf kan doen. Waar je normaal gesproken misschien vaker zou nadenken over de grote stappen die je neemt in het leven, zijn nu juist die kleine stapjes extra belangrijk.

Je bent sterker dan je denkt

En ondanks de enorm heftige gevolgen, de enorme impact en het lot van de mensen die ziek zijn, merk ik ook dat in tijdens van crisis het beste in de mens naar boven kan komen. Het hamsteren daargelaten, daarin zijn we misschien niet op ons mooist. Maar wel als we klappen voor de hulpverleners en de artsen. Als we online yoga sessies kunnen volgen. Als we de lokale ondernemers proberen te steunen. En als duizenden mensen hebben aangegeven te willen helpen waar dat kan. Als we de mensen om ons heen niet meer kunnen omhelzen, maar we elkaar wel veel meer spreken. Dan vind ik ons sterk. En door die dingen voel ik me ook gesterkt. Dat als het moet, we meer kunnen en durven dan we denken. 

Deze tijd kan ongelofelijk onzeker zijn en zelfs een beetje eng. Maar vergeet ook niet dat jij tot die mensen behoort die boven zichzelf uit kunnen stijgen als het moet. Dat jij nergens voor onder doet, ook niet als je nu iets extra's nodig hebt. Kijk uit het raam vandaag en besef dat jij net als die buurjongen en net als ik, ook maar wat doet. En dat is oké. Take care.

♥