Hoewel je mentale gezondheid zich fysiek en in je gedrag kan uiten, lijkt het af en toe iets ontzettend ongrijpbaars. Gedachten en gevoelens die geen vorm hebben. Die je niet vast kan pakken en waar je geen grip op lijkt te hebben. Hoe meer je er over na gaat denken, hoe meer verwarrend het lijkt te worden. In deze blog bespreek ik 3 punten over mentale gezondheid en hoe ik daar over denk.

♥ Voor jezelf zorgen is niet jezelf verwennen

Bij zelfzorg dacht ik lange tijd aan baden met rozenblaadjes, kleimaskers en 'perfecte yogalessen'. Een beetje zoals het er in de film of tegenwoordig op Instagram uitziet. Fluffy pyjama's met wit-roze eenhoorn sloffen en dure thee in pastelkleurige mokken. Voor jezelf zorgen was in mijn ogen jezelf verwennen en dat is het ook, zeker, maar het is niet alleen dat. Het is niet zo dat ik een afkeer heb naar fluffy pyjama's. Ik kan echt wel heel erg genieten van mijn roze badjas een sloffen met vrolijke katjes erop. Af en toe koop ik voor mezelf van die heerlijke, maar dure Yogi thee of verzorg ik mijn huid met een kleimasker. Dat is allemaal niet verkeerd, maar voor jezelf zorgen is nog veel meer dingen.

Voor jezelf zorgen is het poetsen van je tanden in de ochtend, is het jezelf waard vinden om uit bed te gaan en je aan te kleden zoals jij dat prettig vind. Voor jezelf zorgen is die rottige taakjes doen die je al de hele tijd voor je uitschuift, de dokter bellen terwijl je daar tegenop ziet of op school vertellen dat het eigenlijk niet zo goed met je gaat. Voor jezelf zorgen is soms 'nee' zeggen of soms jezelf juist even pushen. Voor jezelf zorgen zit soms in dingen die vervelend zijn, maar ook zit kracht juist in heel kleine dingen, zoals een foto die veel voor je betekent, een playlist met hoopgevende muziek of een kleine wandeling om even je gedachten te kunnen ordenen en wat frisse lucht in te ademen. Ook zit voor jezelf zorgen in heel dagelijkse dingen als je bed opmaken, haren kammen en je tanden poetsen. Het hoeft niet extravagant, duur of perfect te zijn.

♥ Therapie is voor iedereen

Mijn ouders hadden voor mij een vrij duidelijke beslissing genomen: Jij moet in therapie. Ik was minderjarig, dus zo gezegd zo gedaan. Toen ik voor een tweede keer besloot om in therapie te gaan, vond ik dat ook echt nodig. Het ging immers ontzettend slecht met eten. Echter ben ik vorig jaar weer in therapie gegaan, terwijl ogenschijnlijk alles goed gaat. Ik heb geen last van mijn eetstoornis en mijn leven loopt in theorie helemaal prima. Ik had last van paniekklachten, maar voordat de therapie goed en wel was begonnen was het eigenlijk al weer overgewaaid. Toch werd ik doorverwezen naar een behandeling voor ADHD. Een tijdje heb ik getwijfeld of het wel nodig was. Dat weet ik toch al? Wat zou ik er nog uit kunnen halen? Het gaat toch prima?

Toch ben ik achteraf blij dat ik heb doorgezet. Hoewel ik qua klachten niet heel erg hoog score kan ik hier en daar best wat meer rust creëren voor mezelf en is het fijn om sommige dingen die vroeger zijn gebeurt en gezegd nog eens te bespreken. Nu ik niet meer met een eetstoornis worstel kan ik er ook veel beter bij, merk ik. Het is voor mij heel fijn en waardevol om er over te praten en wat dingen onder de loep te leggen, zelfs al loopt mijn leven verder prima. Wat dat betreft is therapie denk ik voor iedereen die waar dan ook tegenaan loopt. Je hoeft niet eerst enorme klachten te hebben of niet meer te kunnen functioneren in het dagelijks leven voordat je ergens hulp bij vraagt, sterker nog, het is juist goed om die klachten voor te zijn.

Persoonlijk ken ik ontzettend veel mensen die wel eens in therapie zijn geweest. Natuurlijk hoef je niet overal voor in therapie en is het ook gezond om bepaalde dingen met je naaste omgeving te kunnen bespreken, maar dat wil niet zeggen dat het niet mag. Je hoeft niet meteen een intensieve behandeling bij de gespecialiseerde GGZ te volgen, maar kan ook naar de basis GGZ of een vrijgevestigde psycholoog of de POH. Er zijn zo veel soorten en maten wat therapie betreft en zo veel symptomen en aandoeningen die er in kunnen sluipen zonder dat je het door hebt. Denk, om maar wat te noemen, aan stressklachten, beginnende eetproblemen, burn-out symptomen of somberheid. Iets waar veel mensen vaak te licht over denken. Als jij merkt dat het toch niet helemaal lekker zit, al functioneer je verder nog wel, is het toch goed om dat serieus te nemen.

♥ Het is niet alles of niets

Tijdens mijn eetstoornis behandeling kreeg ik vaak te horen dat ik de lat veel te hoog legde voor mezelf. Mijn valkuil is ook dat ik veel dingen leuk en belangrijk vind, maar dat ik daarin ook heel erg perfectionistisch kon zijn. Ik moest de leukste vriendin zijn, de meest creatieve student, de meest sportieve van het team, de beste van de band en ga zo maar door. Voor 'moeten' van hierin een sleutelwoord. Van wie moet die lat zo hoog en van wie moet die perfecte sprong daar over heen? Ik was zo bang dat als ik ergens niet goed genoeg in was de mensen om me heen me zouden afwijzen. Wat zou mijn nut zijn als er voor mij tien anderen waren?

Het was niet snel goed genoeg van mij. Als gevolg daarvan ging ik niet harder werken, maar vluchtte ik in mijn eetstoornis. Als iets niet ging zoals ik had gehoopt, stopte ik er liever helemaal mee. Ik was snel afgeleid, maar vooral ook snel ontmoedigd. Ergens hoefde het van mij ook niet echt. Ik had niet werkelijk zin om zo veel tijd te stoppen in sommige dingen en daar veroordeelde ik mezelf dan weer over. "Hoezo geen zin?!" Ik vond mezelf lui en zwak, terwijl, het is toch prima om niet te ambiëren de allerbeste van de klas te zijn en gewoon met mooie cijfer je studie te halen? Hoezo is goed niet goed genoeg? Dat, terwijl je ook al een kluif van een eetstoornis op je bordje hebt liggen. Het was een hoop dat ik van mezelf vroeg.

Voor mij zat hier een heel belangrijk leerpunt. Niet meer dingen doen omdat (ik denk dat) het moet, maar dingen doen omdat ik het wel. Dat plezier hebben in een roller derby training misschien wel veel belangrijker is dan de beste van het team zijn. Dat een half uurtje yoga doen net zo goed is als anderhalf uur. Dat een kwartier aan m'n huiswerk zitten altijd nog beter is dan helemaal niet, als mijn eetstoornis verder te veel aandacht vraagt.

Ik merkte dat ik met een andere instelling als vanzelf langer aan m'n huiswerk kon zitten of door plezier te hebben in m'n training zelf vanzelf beter werd, maar daar mag je van tevoren eigenlijk niet aan denken. Dat maakte het soms wel heel lastig. Ik kon mezelf niks beloven, ik kon alleen mijn situatie accepteren en luisteren naar m'n gevoel, maar ik kan je beloven dat wie naar z'n behoeftes en gevoel luistert een stuk meer energie en ruimte overhoudt. Zelf al lijkt het op dat moment precies niet wat je wilt. Durf te vertrouwen op jezelf en dat je goed genoeg bent.

♥ Liefs,
Irene