De menselijke samenleving is een groep mensen die plezier willen hebben, pijn proberen te vermijden en een gezonde balans proberen te vinden tussen veiligheid en groei. Jammer genoeg gaat dit ons niet altijd even goed af en krijgen we te maken met onveilige situaties, pijn en verdriet. Zulke gebeurtenissen kunnen een hoop invloed hebben op hoe we ons voelen en hoe we daarna met ons leven omgaan. Hoe ga je nou echter verder na pijnlijke situaties uit het verleden?

In ons leven zullen we hoe dan ook geconfronteerd worden met pijn, verdriet, boosheid en wanhoop. Er zal ons vaker dan één keer pijn worden gedaan. Mensen zullen naar tegen je doen. Mensen zullen over je praten en mensen zullen je kwetsen. We willen het niet en we proberen dit te voorkomen, maar ik kan je garanderen dat dit zal gebeuren.

Sommige mensen maken meer dingen in hun leven mee dan andere mensen, maar feit is dat ons allemaal nare gebeurtenissen overkomen. Jammer genoeg hebben we hier geen invloed op. Vroeg of laat zullen we allemaal in de steek gelaten worden door bepaalde mensen en worden we allemaal geconfronteerd met ziektes en de dood.

Van de buitenkant ziet het leven van sommige mensen er zo rooskleurig uit. Het lijkt net alsof het hen nooit tegenzit. Alsof zij nooit te maken hebben met afwijzing, pijn en verdriet. Het lijkt deze mensen allemaal voor de wind te gaan, maar dat is een leugen. Het leven is voor niemand altijd even makkelijk. Sommige mensen weten het alleen beter te verbloemen dan anderen. 

Ik heb zelf ook genoeg dingen in het leven meegemaakt die niet altijd even leuk waren. Ik ben gekwetst en mensen hebben mij ontzettend veel pijn gedaan. Er zijn personen in mijn leven geweest die mijn vertrouwen in de mensheid hebben beschadigd. Ik ben ook vaak genoeg afgewezen en mensen hebben mij regelmatig het gevoel gegeven dat ik niet goed genoeg ben. Het leek alsof de pijn die ik op die momenten voelde nooit meer over zou gaan.

Ik ben op verschillende manieren omgegaan met die pijn. Deze manieren zijn vrijwel allemaal behoorlijk zelfdestructief geweest. Er was mij pijn gedaan en ik uitte dat door mezelf te willen vernietigen. Tijdens therapie hebben we hier dan ook meerdere malen bij stilgestaan. Wat heeft jou pijn gedaan en hoe kan je daarmee omgaan?

We maken allemaal dingen mee die gewoon klote zijn, maar het leven gaat door. We kunnen ons leven lang onszelf kapot willen maken, omdat ons verschrikkelijke dingen zijn overkomen, maar we kunnen er ook voor kiezen om te vergeven. Vergeven betekent natuurlijk niet dat je er oké mee bent dat mensen jou pijn hebben aangedaan. Vergeven betekent wel dat je er klaar mee bent om je hier het slachtoffer van te voelen en dat je ervoor kiest om weer vooruit te gaan.

Natuurlijk kost vergiffenis veel meer dan wat ik hierboven zei, maar het is wel nodig om weer in het hier en nu te gaan leven. Jouw eigen gebrek aan vooruitging is niemand anders zijn schuld. Uiteindelijk is dat iets wat je zelf -hoe moeilijk ook- in de hand hebt. Het zal je niet helpen om je het slachtoffer te voelen van de gebeurtenissen. Natuurlijk zijn jou nare dingen overkomen, maar dat betekent niet dat je niet verder kan gaan met het leven.

Vergeven doe je niet zomaar even snel. Dat kost heel veel tijd en vooral ook heel veel verdriet en boosheid. Maar wat als je niet kan vergeven? Dan kan acceptatie je al helpen. “Acceptatie is het opgeven van alle hoop op een beter verleden”. Je kan wensen dat het niet was gebeurd, maar het is de realiteit dat dingen wel zo zijn gebeurd. Het is ook de realiteit dat je nu nog een leven hebt om te leven.

Bij mijn therapie hebben we vaak stilgestaan bij de vraag waarom dingen zijn gebeurd zoals ze zijn gebeurd. Tuurlijk hebben al die gebeurtenissen invloed gehad op de manier hoe we naar onszelf en het leven zijn gaan kijken. Tuurlijk hebben die gebeurtenissen invloed gehad op de eetstoornis. Het geeft een goede verklaring voor alles. Toch moeten we door. Het is belangrijk te vergeven, maar absoluut niet te vergeten. ‘Shit happens’, leer ervan en ga door.

Ben jij bereid om de macht te nemen en het verleden los te laten?

Fotografie: Robert Trombetta