Het is warm, 33 graden. Officieel zitten wij in Nederland in een hittegolf. Ik zit in de tuin als een van mijn jongere vriendinnen naast me neerploft. Amber is 30 jaar en heeft in haar leven al veel meegemaakt. Ze belde me gisteren op en vroeg of ze een poosje kon komen praten. Ze heeft al jaren last van eetproblemen en juist in deze warme tijd lijkt het alsof de eetaanvallen heftiger worden. “Mijn vriendinnen eten ijs, als ik daaraan begin weet ik van geen ophouden.” We drinken samen thee en ze vertelt mij haar indringende verhaal.

"Kennis geeft macht, maar met karakter verdien je respect." - Stephen Boonzaaijer

"Het gebeurde verleden week. Ik werd uitgenodigd door de ouders van mijn vriendin. Ze gaven een high tea. Meestal zie ik tegen dit soort feestjes en festijnen op, want ik wil niet veel eten, maar het ging om mijn beste vriendin. We zaten met z’n tienen aan tafel. Het was hartstikke gezellig. We kregen het met elkaar over ‘schoonheid’. Een van de mensen aan tafel vond dat schoonheid te maken had met hoe je je kleedt, hoe je haar zit en welke kleren je draagt. Ik maakte de opmerking dat schoonheid voor mij te maken heeft met iets wat bij je van binnen zit. Een aantal mensen knikte, maar een bejaarde dame vroeg aan mij wat ik met ‘binnen’ bedoelde.

Elisabeth Riphagen is moeder, schrijfster en sinds 2022 gastblogger bij Proud2Bme. Ze schrijft over haar ervaringen met een langdurige en verborgen eetstoornis en met ongeneeslijk ziek zijn. Over de lessen die ze heeft geleerd en wat ze jou daarvan wil meegeven. Regelmatig verschijnen er blogs van haar op Proud2Bme. Wil je meer van haar lezen? Dat kan via de tag 'Elisabeth blogt'. Haar voorstelblog, in de vorm van een interview, vind je hier.

Bron foto

Ik vertelde haar dat innerlijke schoonheid te maken heeft met bewustzijn. Hoe ik tegen mezelf aankijk, wat ik tegen mezelf zeg, hoe ik mijn lichaam voed. Met andere woorden, of lichaam en geest in balans zijn. ‘Hoe zit het met jouw innerlijke schoonheid?’, vroeg dezelfde dame. ‘Jouw lichaam vraagt volgens mij om meer voedsel. Je bent te mager.’ Ik merkte dat ik het steeds benauwder kreeg. Hierdoor kon ik nauwelijks meer een hap door mijn keel krijgen. Ik wilde niet laten blijken dat ik niet alles kon en mocht eten, vanwege mijn eetproblemen. Ik had al een klein koekje genomen en wilde dat het daar bij bleef. Uit voorzorg had ik een paar plastic zakjes in mijn tas meegenomen. De bewuste dame, die tegenover mij zat, begon mij te pushen met eten. ‘Kom, pak nog een lekkere bonbon. Dat kan er bij jou best bij. Het is zowel goed voor je lichaam als voor je geest.’ Ik ervaarde het als een sarcastische opmerking. Ze pakte een bonbon en legde het ding op mijn schoteltje.

Ik kreeg het gevoel dat ze steeds opdringeriger werd. Op een bepaald moment pakte ze een soort hazelnootreep met hele hazelnoten erop en legde die voor me neer. Het zag er allemaal heerlijk uit. Intussen kreeg ik het steeds benauwder en met een bedachtzame blik hield ik de mensen aan de tafel in de gaten. Echt genieten deed ik niet meer. Toen ik dacht dat niemand naar mij keek, pakte ik de bonbons op en liet ze ongemerkt in mijn tas glijden. Later haalde ik het papiertje van de reep en deed alsof ik eraan begon te knabbelen. Ook de reep liet ik ongemerkt in mijn tas glijden. Ik slaakte een zucht van verlichting. Zo ging het nog even door, met twee harde broodjes en twee scones. Ook die gleden ongemerkt mijn tas in.

Aan het eind van de party vroeg de dame het woord. Ze bleek een zus van mijn vriendins moeder te zijn. Ze bedankte voor de high tea, de heerlijke dingen en het gezellige samenzijn. Toen zei ze: ‘Eén ding verdient niet de schoonheidsprijs. Wil jij misschien je tas openen?’ Ze keek mij aan. Ik ging bijna door de grond. Wat een vreselijke vrouw, dacht ik. Ik herstelde me snel en greep mijn kans. Even was het doodstil. Ik zocht de ogen van mijn vriendin. Ze knikte. Zonder woorden begrepen we elkaar.

Ik opende mijn tas en legde de twee broodjes, de twee scones, de reep chocola en de bonbons voor me op tafel en zei: 'Dit is in liefde aan mij gegeven. Als ik het nu opeet gaat het niet goed met me. Dat is geen keuze die ik wil maken, maar die ik soms moet maken, voor mezelf. En dat ik die keuze kan maken, dáár ben ik trots op.' Mijn vriendin ging staan en zei: 'Wat een gebaar van liefde en schoonheid. Ze liep op me toe en gaf me een kus. 'Niemand kan oordelen over jou, ook mijn tante niet. Je mag er helemaal zijn.'"