Ik ben Anna, 26 jaar, en op mijn 11e gediagnosticeerd met anorexia nervosa. Sinds die tijd heb ik een eetstoornis, met ups en downs en afwisselend uitend in anorexia en boulimia, maar met anorexia in de hoofdrol. In deze blog deel ik een aantal inzichten die mij helpen om stappen te zetten richting eetstoornisherstel.
 
De laatste jaren ga ik opname in, opname uit (in kliniek en ziekenhuis) en gaat het lichamelijk en mentaal helemaal niet goed. Vooral de afgelopen 3 jaar heb ik heel veel last van mijn anorexia. Ik ben fysiek erg achteruitgegaan, waardoor ik erg vaak tegen mijn zin/instemming in het ziekenhuis kwam. Ik heb korte en langere opnames gehad in verschillende klinieken en psychiatrische afdelingen maar niets bleek te helpen. Mijn conclusie, maar ook die van vele behandelaren: de anorexia is te sterk, door alle trauma en al de tijd in combinatie met het autisme die speelt kunnen we niet langer verwachten dat de anorexia behandelbaar is. Oftewel ik moest leren leven met mijn eetstoornis.

Met heel veel klachten, mentaal en fysiek. Dat wakkerde een vechtlust bij me aan. Inzichten die ik al had maar niet echt zag of waar ik me zelfs enorm tegen afzette, die voelde ik ineens. Ik begon te vechten, echt te vechten. Met dat vechten begon ik stappen te zetten. Sondevoeding wat meer accepteren, langzaam verhogen, drinken door de sonde spuiten, medicatie accepteren, rust nemen, rolstoel accepteren maar - voor mij eigenlijk het belangrijkste - de wens om af te vallen volledig laten varen en omzetten naar de wens om te stabiliseren in gewicht. Aankomen is voor nu mentaal een te grote stap. Vast voedsel verdraagt mijn lichaam niet door de langdurige sonde. Er is veel schade. Alles moet langzaam. Maar de stappen in mijn hoofd zijn gigantisch. En die zijn belangrijker dan de fysieke stappen aan het begin, omdat die essentieel zijn om fysieke stappen te kunnen zetten. En daarom deel ik deze inzichten graag.  
 
Over de inzichten 

♥ Het gaat veel over eigen verantwoordelijkheid nemen. Het kan zijn dat je je hierdoor aangevallen voelt. Dit is geenszins mijn bedoeling. JA, anorexia is een ziekte en nee, het is geen keuze. Maar je hebt wel zelf een groot aandeel in het herstel, dus ik doe wel een beroep op jou.

♥ Strengheid en compassie voor jezelf moeten naast elkaar bestaan!

♥ Het zijn inzichten die ik persoonlijk opdeed over de eetstoornis, maar vooral over mijn eetstoornis. De eerste inzichten zijn hard en pijnlijk. Het is niet mijn bedoeling dat je je aangevallen voelt, het zijn mijn persoonlijk inzichten. Het kan zijn dat deze niet voor jou gelden. Groter acht ik de kans dat wanneer jij je aangevallen voelt, je nog niet klaar bent om in te zien dat dit voor jou geldt.

Harde, maar voor mij helpende inzichten

♥ Niemand komt je redden. Als je wilt herstellen zal je er zelf voor moeten gaan en pas dan kunnen mensen je bijstaan en jouw proces aanmoedigen, maar jij moet het doen. 

♥ Wisselende motivatie is geen motivatie. Je kunt niet het ene moment wel herstellen en het andere moment toch toegeven aan de eetstoornis. De eetstoornis een schop geven om hem daarna weer te troosten en te voeden. Je moet de eetstoornis keihard de grond in trappen, blijvend, juist als het moeilijk wordt.

♥ Je bent niet zielig, je hebt het zwaar, maar je veroorzaakt het zelf. Ja, uit ziekte; nee, niet expres. Maar je doet het zelf, laat het zelf toe, handelt zelf naar de eetstoornisgedachten. Die gedachten, daar kun je niets aan doen, die overkomen je. Maar ernaar handelen, hoe sterk ze ook zijn, blijft een keuze.

♥ Je haalt voldoening uit de resultaten van de eetstoornis, meer dan dat je de nadelen ervaart. Onderzoek deze voordelen en voldoening. In mijn geval betekende het geen verantwoordelijkheid te hoeven dragen, niet echt mee te hoeven doen in de maatschappij en verzorgd worden. Geen leuk inzicht, maar wel een dat je onder ogen moet komen om het te doorbreken.

♥ Wees eerlijk naar jezelf, blijf niet in de slachtofferrol, maar neem je eigen aandeel onder de loep.

♥ Accepteer de zelfdestructie niet langer, maak doelen op gebied van lichaam en eten maar ook op gebied van leven. Met jezelf. Harde afspraken. En als het je helpt, leg dan die afspraken vast met een ander; en regel is regel, geen uitzondering!!! Maar maak indien helpend deze afspraken ook met anderen. Als stok achter de deur én als steun als het moeilijk wordt. Want het zal behoorlijk vaak niet goed voelen op het moment zelf. De eetstoornis zal schreeuwen. Dan heeft de een steun nodig en de ander dwingende ogen, maar zorg dat je voor ogen houdt dat het je eigen regels zijn om tegen de eetstoornis in te gaan en je eigen doelen te halen.

Lijstjes maken

Als je net als ik graag lijstjes maakt, kan je lijstjes maken van het volgende:

♥ Wat biedt en wat ontneemt de eetstoornis jou.
♥ Wat is de invloed van jouw eetstoornis op jouw lichaam.
♥ Wie staan er voor je klaar? Ik realiseerde me pas hoeveel mensen ik om me heen had toen ik er echt bij stilstond. Van me eenzaam voelen ging ik naar: wauw, wat geven er veel mensen om mij. 
♥ Wat zou ik willen doen zonder eetstoornis.
♥ Of welk ander lijstje dan ook helpt.

Inzichten van zelfcompassie

♥ Je hebt niet een deel van je leven weggegooid. Je hebt geen deel van je leven verspild. Je bent een deel van je leven ziek geweest. Je hebt geleden aan een ziekte, hebt gezocht naar een weg eruit en hebt die niet eerder gevonden dan wanneer je die hebt gevonden. Zolang jij de keuze tot herstel niet ziet, heb jij die ook niet. Dan kun je niet herstellen. Dan ben je ziek, daar kun je niets aan doen. Je blijft ziek en kan enkel zoeken naar motivatie om de keuze richting herstel te gaan maken. Ziek zijn is niet verspillen of weggooien, het is een rottijd ervaren. 
 
♥ Je hebt je lichaam niet verpest, je hebt geleden aan een ziekte. Spijt is ook misplaatst. Maar je kunt de schade nu wel stoppen en het niet verder uit de hand laten lopen. Schade die geleden is, herstelbaar of onherstelbaar, is heel spijtig, maar je had niet eerder de juiste inzichten om de keuze tot herstel te maken. Je draagt geen schuld. De ziekte heeft je beschadigd.

♥ Je hebt geen schuld aan je eetstoornis, ook niet aan het niet eerder genezen. Je was niet in staat om de juiste denkwijze te krijgen, omdat je ziek bent. 
 
♥ Tijdens het hebben van een eetstoornis, ben je naast patiënt zoveel meer. Jij bent jij. Je bent een persoon met heel veel facetten, slechts één ervan is de eetstoornis. Ja, één ervan is je eetstoornis, soms heel prominent, soms minder. Maar je blijft een persoon en geen pratende eetstoornis.  
 
♥ Als je een eetstoornis hebt, dan ben je niet gek. Ja, je hebt een psychiatrische stoornis. Misschien moet je naar een psychiatrische kliniek. Maar je bent tevens een weldenkend mens. 
 
♥ Ieder mens heeft aandacht nodig. Een eetstoornis geeft aandacht. Het hoeft niet de hoofdreden te zijn, maar het speelt vaak wel een rol. Dat is oké. Je bent een mens, aandacht is fijn. Je hoeft het niet te benoemen. Je hoeft het op dit moment niet in te zien. Je mag de struisvogelmethode toepassen bij deze slotzin, maar aandacht vragen is oké. Ooit zullen we alleen moeten leren hoe we dit doen op een gezonde directe wijze en niet op een destructieve wijze.  

Tot slot

Dit zijn de mentale inzichten die ik mee wilde geven. Op gebied van lichaamsbeeld zou ik nog zoveel willen zeggen, maar dat is misplaatst, want dat inzicht is bij mij nog niet verenigd met mijn gevoel. Maar dat deze inzichten wel eindelijk echt voelbaar zijn, is zo fijn. Dat ik na 15 jaar echt strijd tegen een eetstoornis, voelt zo krachtig. Niet langer Anna en de eetstoornis tegen de gezondheidszorg, maar Anna in combinatie met wat hulp van de gezondheidszorg tegen de eetstoornis. Ik heb nog een heel lange weg te gaan: mentaal, maar vooral fysiek. Het zal zwaar zijn, dat besef ik zeker. Maar ik heb de juiste, lieve mensen om me heen. De motivatie om nu echt te gaan leven. Dus na 15 jaar kan ik nu eindelijk echt zeggen: ik ga ervoor. En dat gun ik jou, lezer van deze blog, ook.

Liefs, Anna.