Het valt wel mee met mijn eetstoornis?
We weten het allemaal, maar als we het zelf zeggen is het ineens heel anders. Want zelf ben je niet dun genoeg, niet depressief genoeg, niet zwak genoeg en niet zielig genoeg om geholpen te worden. Anderen wel, die verdienen hulp, steun en liefde. Je steunt die andere persoon zelfs, maar jij... jij verdient dat niet. Jij moet het zelf oplossen, want bij jou valt het allemaal nog best wel mee.
Herken je bovenstaand stukje? Als je nou even heel eerlijk meeleest en uit je negativiteit stapt... Dan is dit toch grote onzin!?!? Valt het echt mee?
Of ben je jezelf gewoon veel te veel aan het vergelijken met anderen? Voor iedereen is het op een ander momente ''teveel''. De een zit er al doorheen, wanneer hij slechts een paar maanden een eetstoornis heeft, maar de ander komt pas tot dit besef als er al jaren overeen zijn gegaan. Wat maakt het uit? Je zit er doorheen, of dat nu is of over een jaar later, dat maakt niemand wat uit.
En dan komen de excuusjes en het vergelijken weer om de hoek kijken. Je stelt jezelf misschien wel voorwaarden. De oorzaak van je eestoornis is niet erg genoeg, je bent niet dun genoeg of niet somber genoeg. Er is altijd wel een excuus te bedenken waardoor je geen hulp mag en hoeft te ontvangen. Een onderdeeltje van je negatieve zelfbeeld misschien? Heel reeël is de gedachte namelijk niet. Maar blijkbaar heeft toch echt iedereen een ernstigere, belangrijkere eetstoornis dan jij. En dat terwijl diegene met wie jij jezelf vergelijkt er precies hetzelfde over denkt.
Allemaal roepen we even hard: ''Ik ben niet erg genoeg.'', "Ik verdien geen hulp.'' en ''Jij bent veel erger.'' Als we dat blijven roepen, zijn straks alle psychologen en diëtisten werkloos en kunnen we de klinieken af laten breken. Op zich geen slecht idee, mochten de mensen met eetstoornissen ook echt geen eetstoornis hebben. Maar dat is niet het geval.
Veel mensen met een eetstoornis ontkennen zo nu en dan dat ze een eetstoornis hebben of ze maken de eetstoornis kleiner dan hij is.
Onzin, want een beginnende eetstoornis is al een probleem op zich. Laat staan dat deze zich al aan het ontwikkelen is of al jaren duurt!
Vergelijk jezelf niet, het gaat om jouw leven. En als dat voor jou op dit moment niet fijn is, is dat reden genoeg om om hulp te vragen.
Ik heb zelf ook jaren gedacht dat het wel meeviel. Te lang, want hoe langer mijn eetstoornis aanwezig was, hoe meer hij bij mij kapot heeft gemaakt. Toch besef ik nog maar weinig hoe heftig deze periode van mijn leven is geweest en wat ik mijzelf heb aangedaan. Want het is niet 'normaal' geweest en als je op zo'n manier ziek bent, somber bent en jezelf langzaam kapot maakt, dan is dat niet leuk!
"Ik dacht altijd dat mensen die verkracht waren of geslagen waren thuis alleen recht hadden op hulp. Dat zij echt reden hadden om in therapie te zijn. Toen mijn ouders gingen scheiden was ik daarom zelfs even blij dat ik eindelijk een reden had om het zwaar te hebben. Al snel ging dat echter voorbij, want een vriendinnetje van mij had ook ouders die gingen scheiden, maar haar moeder was ook alcoholist. En dat vriendinnetje had ook geen hulp, dus dan sloeg het nergens op als ik wel hulp zou krijgen. Jaren heb ik zo gedacht. Jaren heb ik ermee verspilt. Ik had veel eerder hulp kunnen zoeken en wellicht eerder een leuk leven kunnen hebben." anoniem
Van mijn omgeving hoorde ik dat het niet goed met mij ging en langzaam ben ik me dat aan gaan trekken. Ik kon het blijven ontkennen, maar daar bereikte ik niks mee. Ik zag anderen verder gaan met hun leven, mijn vriendinnen kochten prachtige galajurken voor hun afstuderen en ik zat in behandeling en was zo somber dat ik niet eens mee kon om ze te feliciteren!
En toch vind ik het lastig om te zeggen dat ik een eetstoornis heb gehad. Wanneer ik dat uitspreek komt meteen de gedachte ''..maar bij mij viel het wel mee.'' Toch spreek ik die gedachte niet meer uit. Het staat namelijk nogal stom, omdat mensen weten dat een eetstoornis eigenlijk nooit ''wel meevalt''. Ik kan er tegenwoordig gemakkelijk over praten, maar heel dichtbij laten komen is een ander verhaal. Het raakt me dan, omdat ik weet hoeveel verdriet mijn omgeving heeft gehad.
Tijdens mijn eetstoornis heb ik vaak gedacht: ''Ik wil graag een eetstoornis en doe alsof. Maar een echte eetstoornis heb ik niet.'' Altijd was mijn eetstoornis minder ''waard'' dan die van anderen. Alsof die van mij een toneelstukje was en die van hen echt een ziekte. Toen ik eenmaal in bahandeling was ging het in het begin ineens heel goed met me en dat bevestigde mijn ''nep-eetstoornis''. Uiteindelijk merkte ik dat de behandeling even later toch wat minder simpel was dan ik dacht en ook dat hielp mij om het probleem met eten meer als eetstoornis te gaan zien.
Luister dus goed naar je omgeving en de therapeuten. Je eetstoornis kan ervoor zorgen dat je het contact met de realiteit af en toe compleet verliest. Want stel nou dat dit je beste vriendin is en ze doet precies wat jij met jezelf doet (qua eetstoornis), is het bij haar dan ook minder erg? Je antwoord kan ik raden. Blijf jezelf niet voorliegen en neem jezelf serieus. Jij bent niet anders of minder waard dan je vriendin.
Stel dus geen voorwaarden en vergelijk jezelf niet, maar neem jezelf serieus en zorg dat je zo kort mogelijk van die eetstoornis hoeft te leven. Het leven is meer dan overleven!
Gerelateerde blogposts
Reacties
En ook inderdaad dat idee dat je zelf niet vindt dat je dun genoeg bent om behandeld te worden.. dat is voor mij eigenlijk de reden dat ik weiger in groepstherapie te gaan. Want al die anderen zouden dan écht een eetstoornis hebben en écht hulp verdienen. Ik niet, want ik zit op het aller uiterste randje van een gezond gewicht. Dus ik heb een gezond gewicht. Dus ik ben een aansteller.
Echt dankjewel, deze eyeopener had ik even nodig.
Gewoon alles wat je zegt!
Super dat je dit wilde delen!
Mooi geschreven ook. :)
Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben. :)
Ontzettend goed omschreven!
ook niet fijn. Maar dit ontslaat je uiteraard niet van je verplichting voor jezelf te zorgen en hulp in te schakelen als jij dat nodig vindt.
Herken zoveel!
Ik denk dat echt heel veel mensen zich er in herkennen,
ik herken mezelf er ook helemaal in. Ik heb ook dat gevoel dat ik me aanstel, dat ik hetzelf wel kan. Terwijl ik al twee en een half jaar lang elke dag ermee bezig ben, en het gewoon niet uit mn hoofd wil...
Ook pijnlijk, om het te zien, en blij dat het vaker voorkomt (nouja, niet dat het goed is, maar ik ben niet de enige)
:o
alsof ik het heb geschreven :p
Blijf doorgaan en proberen!
Liefs
Wat is dit belachelijk herkenbaar. Altijd het gevoel hebben dat het bij jezelf niets is, en dat anderen hulp wel verdienen.
Heel erg goed beschreven!
Echt alles!
echt heeel herkenbaar!
Het klopt gewoon helemaal
En bedenk me eigenlijk nu pas dat ik eigenlijk altijd als ik zeg dat ik een eetstoornis heb gehad, er bij zeg 'maar dat was niet heel ernstig ofzo hoor'. Moet zeggen dat dat ook nog steeds zo voelt. Bij mij was het gewoon niet zo erg...
Maar dat is dan misschien niet helemaal realistisch.
En toch... ook al schreeuw ik duizend keer dat ik het moeilijk heb,daar blijft het bij, dan is het een momentje liefdadigheid,en dan moet het niet te lang duren want alles moet gauw weer koek en ei zijn..waardoor ik dus denk..laat maar,het valt allemaal wel mee
Mijn omgeving wil/kan niet zien dat het niet goed met me gaat,
daardoor ben ik extra gaan denken dat het bij mij allemaal wel meevalt.. en het valt waarschijnlijk ook mee, ik stel me aan.
het is vreemd om je zó erg te herkennen in deze tektst, en vervolgend keihard te roepen tegen mezelf dat het bij mij wel meevalt..
Groepstherapie heb ik beeindigd want ik wou plek maken voor jongeren meiden, die het echt nodig hadden, ik cijfer me weg......
Wel krijg ik hulp op andere vlakken en worden de issues daar aangepakt maar mijn eetstoornis wordt slechts al symptoom gezien...
-En precies dit is wat mijn woorden hadden kunnen zijn...
Bedankt, dit had ik even nodig
-x-
ik heb ook vaak nog het gevoel 'ik doe maar alsof, ik heb het niet waard'
Goed om even te lezen nu, bevestigt even voor me dat ik weldegelijk iets moet doen, en me daar niet schuldig om moet voelen
x
Voor mij voelt het nogsteeds als een schreeuw om aandacht als ik zou vertellen dat ik een eetstoornis heb. Ik heb mezelf nog niet overtuigd en noem het maar eetproblemen. Ik ben weer wat aangekomen en het gaat wat beter, maar ik heb nogsteeds de zelfde problemen..
Steeds denk ik dat ik een poging doe om dit te hebben ofzo, .. maar dit in de werkelijkheid niet heb, of wel dan...?
Dit stuk voelt zo dichtbij. (als je me begrijpt)
Dankje voor dit stuk
x
ik herken me hier helemaal in, maar nog steeds hoor ik dat stemmetje dat het wel meevalt, dat ik helemaal niet zo ben afgevallen en dat er eerst nog 10 kilo af moet voordat ik een serieus probleem heb.
Maar nog steeds heb ik het lef niet om er iets aan te doen. ik schaam me, en ''het valt wel mee''. Ik spuug regelmatig mijn eten uit, maar niet zo vaak als sommige meisjes doen dus ''het valt mee''.
De kilo's die ik voor de vakantie eraf had, zijn er nu weer bij, maar dat stemmetje zegt dat het er weer af moet als ik weer mooi wil zijn zoals eerst.
Ik zat net met tranen in mijn ogen toen ik het stuk las, ben nu een beetje in de war.
heel mooi geschreven! dankjewel.
x
Alsof iemand eventjes mijn hoofd in is geglipt en precies op papier heeft gezet wat diegene daar tegen kwam!!
Ik heb het nu pas gelezen, omdat een van de mod's me een link stuurde.
@nouska heel erg bedankt voor dit blog!!
"Tijdens mijn eetstoornis heb ik vaak gedacht: ''Ik wil graag een eetstoornis en doe alsof. Maar een echte eetstoornis heb ik niet.'' Altijd was mijn eetstoornis minder ''waard'' dan die van anderen. Alsof die van mij een toneelstukje was en die van hen echt een ziekte."
Dit is echt precies helemaal waar.. wow! Hoe kan het dat het lijkt alsof je denk dat je een es wil? Struggles..
Liefs X
Liefs des
Please, desperrate
Ze zouden het nooit zeggen als ze vinden dat ik me aanstel. En als ik dan alle andere blogs hier lees, voel ik me al helemaal een aansteller. En ik ben ontzettend blij dat mijn vrienden hulp hebben gezocht enzo want ik wil niet dat het slechter met me gaat. Maar als ik dan bij de hulp zit vraag ik me af wat ik er doe. Ik ben geen skelet en er zijn mensen die zichzelf op veel ergere manieren pijn doen.
En dat deed me best wel wat. En ondanks dat dacht ik echt dat het allemaal wel mee viel. Ik zal mezelf eerder te dik dan te dun. Nu ben ik aangekomen en moet ik uitkijken dat ik niet weer een eetprobleem, ga ontwikkelen.
Je ziet jezelf niet zoals anderen je zien. Ook al krijg je van "iedereen" te horen dat je -te dun bent, -een wandelend lijk bent (zei mijn moeder), -er niet mooier op wordt, -ouder door wordt in je gezicht, -je huid gaat hangen (buik), -het ongezond is, je veel mooier en leuker bent als je "voller" bent,...Nou het woord "voller" krijg ik al kippenvel van. Terwijl ik andere mensen die ik ken of die ik zie en die "voller" zijn ik daar gewoon jaloers op ben. Waarom? Omdat het bij hen precies in verhouding is, hen staat, zij hier blij, gelukkig en tevreden mee zijn en anderen hen dus mooi en aantrekkelijk vinden. Want "zij" hebben een uitstraling. Die ik ook mooi vind. Maar hier kan ik nooit aan tippen.