Het valt wel mee met mijn eetstoornis?

 

valt wel mee

We weten het allemaal, maar als we het zelf zeggen is het ineens heel anders. Want zelf ben je niet dun genoeg, niet depressief genoeg, niet zwak genoeg en niet zielig genoeg om geholpen te worden. Anderen wel, die verdienen hulp, steun en liefde. Je steunt die andere persoon zelfs, maar jij... jij verdient dat niet. Jij moet het zelf oplossen, want bij jou valt het allemaal nog best wel mee.

Herken je bovenstaand stukje? Als je nou even heel eerlijk meeleest en uit je negativiteit stapt... Dan is dit toch grote onzin!?!? Valt het echt mee?

Of ben je jezelf gewoon veel te veel aan het vergelijken met anderen? Voor iedereen is het op een ander momente ''teveel''. De een zit er al doorheen, wanneer hij slechts een paar maanden een eetstoornis heeft, maar de ander komt pas tot dit besef als er al jaren overeen zijn gegaan. Wat maakt het uit? Je zit er doorheen, of dat nu is of over een jaar later, dat maakt niemand wat uit. 

En dan komen de excuusjes en het vergelijken weer om de hoek kijken. Je stelt jezelf misschien wel voorwaarden. De oorzaak van je eestoornis is niet erg genoeg, je bent niet dun genoeg of niet somber genoeg. Er is altijd wel een excuus te bedenken waardoor je geen hulp mag en hoeft te ontvangen. Een onderdeeltje van je negatieve zelfbeeld misschien? Heel reeël is de gedachte namelijk niet. Maar blijkbaar heeft toch echt iedereen een ernstigere, belangrijkere eetstoornis dan jij. En dat terwijl diegene met wie jij jezelf vergelijkt er precies hetzelfde over denkt.

valt wel mee

Allemaal roepen we even hard: ''Ik ben niet erg genoeg.'', "Ik verdien geen hulp.'' en ''Jij bent veel erger.'' Als we dat blijven roepen, zijn straks alle psychologen en diëtisten werkloos en kunnen we de klinieken af laten breken. Op zich geen slecht idee, mochten de mensen met eetstoornissen ook echt geen eetstoornis hebben. Maar dat is niet het geval. 

Veel mensen met een eetstoornis ontkennen zo nu en dan dat ze een eetstoornis hebben of ze maken de eetstoornis kleiner dan hij is.

Onzin, want een beginnende eetstoornis is al een probleem op zich. Laat staan dat deze zich al aan het ontwikkelen is of al jaren duurt!

Vergelijk jezelf niet, het gaat om jouw leven. En als dat voor jou op dit moment niet fijn is, is dat reden genoeg om om hulp te vragen. 

Ik heb zelf ook jaren gedacht dat het wel meeviel. Te lang, want hoe langer mijn eetstoornis aanwezig was, hoe meer hij bij mij kapot heeft gemaakt. Toch besef ik nog maar weinig hoe heftig deze periode van mijn leven is geweest en wat ik mijzelf heb aangedaan. Want het is niet 'normaal' geweest en als je op zo'n manier ziek bent, somber bent en jezelf langzaam kapot maakt, dan is dat niet leuk!

"Ik dacht altijd dat mensen die verkracht waren of geslagen waren thuis alleen recht hadden op hulp. Dat zij echt reden hadden om in therapie te zijn. Toen mijn ouders gingen scheiden was ik daarom zelfs even blij dat ik eindelijk een reden had om het zwaar te hebben. Al snel ging dat echter voorbij, want een vriendinnetje van mij had ook ouders die gingen scheiden, maar haar moeder was ook alcoholist. En dat vriendinnetje had ook geen hulp, dus dan sloeg het nergens op als ik wel hulp zou krijgen. Jaren heb ik zo gedacht. Jaren heb ik ermee verspilt. Ik had veel eerder hulp kunnen zoeken en wellicht eerder een leuk leven kunnen hebben.anoniem

Van mijn omgeving hoorde ik dat het niet goed met mij ging en langzaam ben ik me dat aan gaan trekken. Ik kon het blijven ontkennen, maar daar bereikte ik niks mee. Ik zag anderen verder gaan met hun leven, mijn vriendinnen kochten prachtige galajurken voor hun afstuderen en ik zat in behandeling en was zo somber dat ik niet eens mee kon om ze te feliciteren!

En toch vind ik het lastig om te zeggen dat ik een eetstoornis heb gehad. Wanneer ik dat uitspreek komt meteen de gedachte ''..maar bij mij viel het wel mee.'' Toch spreek ik die gedachte niet meer uit. Het staat namelijk nogal stom, omdat mensen weten dat een eetstoornis eigenlijk nooit ''wel meevalt''. Ik kan er tegenwoordig gemakkelijk over praten, maar heel dichtbij laten komen is een ander verhaal. Het raakt me dan, omdat ik weet hoeveel verdriet mijn omgeving heeft gehad. 

Tijdens mijn eetstoornis heb ik vaak gedacht: ''Ik wil graag een eetstoornis en doe alsof. Maar een echte eetstoornis heb ik niet.'' Altijd was mijn eetstoornis minder ''waard'' dan die van anderen. Alsof die van mij een toneelstukje was en die van hen echt een ziekte. Toen ik eenmaal in bahandeling was ging het in het begin ineens heel goed met me en dat bevestigde mijn ''nep-eetstoornis''. Uiteindelijk merkte ik dat de behandeling even later toch wat minder simpel was dan ik dacht en ook dat hielp mij om het probleem met eten meer als eetstoornis te gaan zien. 

Luister dus goed naar je omgeving en de therapeuten. Je eetstoornis kan ervoor zorgen dat je het contact met de realiteit af en toe compleet verliest. Want stel nou dat dit je beste vriendin is en ze doet precies wat jij met jezelf doet (qua eetstoornis), is het bij haar dan ook minder erg? Je antwoord kan ik raden. Blijf jezelf niet voorliegen en neem jezelf serieus. Jij bent niet anders of minder waard dan je vriendin. 

valt wel mee

Stel dus geen voorwaarden en vergelijk jezelf niet, maar neem jezelf serieus en zorg dat je zo kort mogelijk van die eetstoornis hoeft te leven. Het leven is meer dan overleven! 

 

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Bravery - Woensdag 30 november 2011 13:39
Wauw, dankjewel voor dit mooie stukje! Ik was stomverbaasd hoe ontzettend veel ik van mezelf hierin herkende. Ik had ook echt het idee dat mijn eetstoornis een toneelstukje was, omdat ik aandacht wilde. En dat ik elk moment kon stoppen als ik dat wilde.
En ook inderdaad dat idee dat je zelf niet vindt dat je dun genoeg bent om behandeld te worden.. dat is voor mij eigenlijk de reden dat ik weiger in groepstherapie te gaan. Want al die anderen zouden dan écht een eetstoornis hebben en écht hulp verdienen. Ik niet, want ik zit op het aller uiterste randje van een gezond gewicht. Dus ik heb een gezond gewicht. Dus ik ben een aansteller.

Echt dankjewel, deze eyeopener had ik even nodig.
Janne94 - Woensdag 30 november 2011 13:46
Oh, wat herkenbaar zeg!
Gewoon alles wat je zegt!

Super dat je dit wilde delen!
Tan - Woensdag 30 november 2011 13:50
Ik herken dit zo erg... Ik heb nu 7 jaar een eetstoornis en heb het eigenlijk nooit serieus genomen. Ik had overgewicht en ben toen extreem afgevallen in zeer korte tijd, maar gezien ik toen een gezond gewicht had, vond ik niet dat ik een eetstoornis had, want dan zou ik toch ondergewicht moeten hebben? Doordat ik hierdoor niet wou inzien dat ik hier iets aan moest veranderen en gewoon mezelf voorhield dat dit een dieet van mezelf was en niks mis mee was hoe bezig was. Mjaa toen ik eenmaal zoveel was afgevallen dat ik ernstig ondergewicht had en doodziek op bed lag, heb ik hulp aangenomen. Maar nu ik eenmaal weer op een gezond gewicht zit en blijf aanrommelen met eten, blijf ik weer roepen dat het niet erg genoeg is, terwijl ik weet waar het toe leid. Het is een strijd tussen gevoel en verstand...
R. - Woensdag 30 november 2011 13:53
Zo he, echt herkenbaar dit.
Mooi geschreven ook. :)
Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben. :)
Maud - Woensdag 30 november 2011 13:55
Wauw, zo herkenbaar..
Tyrab - Woensdag 30 november 2011 14:12
Zo herkenbaar..
Ontzettend goed omschreven!
Elise - Woensdag 30 november 2011 14:28
Goed geschreven erg herkenbaar... hopelijk dringt het ook een keer tot mijn brein door. Vooralsnog valt het bij mij allemaal best mee hoor ;-)
Prue - Woensdag 30 november 2011 14:46
Kan ook andersom: dat je zelf op deze manier niet meer verder wilt maar dat je omgeving vindt dat er geen probleem is...

ook niet fijn. Maar dit ontslaat je uiteraard niet van je verplichting voor jezelf te zorgen en hulp in te schakelen als jij dat nodig vindt.
Mar - Woensdag 30 november 2011 15:25
Super goed stuk dit!
Herken zoveel!
Sunee - Woensdag 30 november 2011 16:04
echt een goed verhaal/
Ik denk dat echt heel veel mensen zich er in herkennen,
ik herken mezelf er ook helemaal in. Ik heb ook dat gevoel dat ik me aanstel, dat ik hetzelf wel kan. Terwijl ik al twee en een half jaar lang elke dag ermee bezig ben, en het gewoon niet uit mn hoofd wil...
m - Woensdag 30 november 2011 16:27
Goed geschreven, maar zo pijnlijk herkenbaar.
lilie - Woensdag 30 november 2011 16:43
wooow zoo herkenbaar :O
sophia-lauren - Woensdag 30 november 2011 16:44
Inderdaad, goed stuk, eyeopening en o zo waar voor mij , bedoel van toepassing hoe ik ook denk, en voel en vergelijk keer op keer, pijnlijk herkenbaar, en het maakt me ook door de confrontatie met mezelf ergens heel verdrietig. Dank je wel Noush, voor wederom een heel goed , voor mij helpend, stuk., ook je eigen open kwestbaarheid siert je kracht, moed en lef! be Proud You Noush! .
Me (L) - Woensdag 30 november 2011 16:49
Zoo herkenbaar kben blij dat iemand me dit wees... Ik heb ook het gevoel alsof ik me aanstel, en er elk moment mee kan stoppen.. Ik probeerde, en ik faalde, dus het is denk ik wel een probleempje...
Ook pijnlijk, om het te zien, en blij dat het vaker voorkomt (nouja, niet dat het goed is, maar ik ben niet de enige)
Juicy - Woensdag 30 november 2011 17:30
"Tijdens mijn eetstoornis heb ik vaak gedacht: ''Ik wil graag een eetstoornis en doe alsof. Maar een echte eetstoornis heb ik niet.'' Altijd was mijn eetstoornis minder ''waard'' dan die van anderen. Alsof die van mij een toneelstukje was en die van hen echt een ziekte."

:o
alsof ik het heb geschreven :p
Noush - Woensdag 30 november 2011 17:32
@Me: Ik Heb ook wel eens gefaald hoor. Het was niet in 1x raak.
Blijf doorgaan en proberen!

Liefs
Misty. - Woensdag 30 november 2011 18:54
Net als álle anderen:
Wat is dit belachelijk herkenbaar. Altijd het gevoel hebben dat het bij jezelf niets is, en dat anderen hulp wel verdienen.
magikook? - Woensdag 30 november 2011 18:55
Wooow, wat een overeenkomsten kan ik met mezelf zien. En vooral ze zin ''Ik wil graag een eetstoornis en doe alsof. Maar een echte eetstoornis heb ik niet.'' komt me zo bekend voor. Nog steeds ben ik wel eens die mening en denk ik dat het allemaal niet zo erg is, dat ik maar doe alsof, dat ik als het moet best normaal kan eten, enzovoorts. Maar uiteindelijk houd ik hiermee mezelf voor de gek natuurlijk (:
t... - Woensdag 30 november 2011 19:30
Wow, inderdaad echt ongelooflijk hoe herkenbaar dit is:S
Heel erg goed beschreven!
Sanne - Woensdag 30 november 2011 19:35
Wauw... herkenbaar...
Echt alles!
korinaa - Woensdag 30 november 2011 20:20
super!
echt heeel herkenbaar!

Laila - Woensdag 30 november 2011 20:20
Ongeloofelijk toch hé, dat mensen blijven denken dat het meevalt. Ik ken een meisje, ze is 25 jaar, weegt ** kilo en heeft al 4 jaar sondevoeding, en zei zegt dat het bij haar nog meevalt, geloof me als je een foto van haar ziet schrik je je dood ze ziet er gewoon uit als een opgebaard en uitgemergeld lijk. vreselijk gewoon.
GLM1993 - Woensdag 30 november 2011 20:33
Dit slaat alles
Het klopt gewoon helemaal
laura - Donderdag 1 december 2011 13:47
Ik wil graag een eetstoornis en doe alsof. Maar een echte eetstoornis heb ik niet.
S - Donderdag 1 december 2011 17:22
Laura je wil een eetstoornis???
Me - Donderdag 1 december 2011 18:25
heel herkenbaar (jammer genoeg)
Charlotte - Donderdag 1 december 2011 20:11
Vooral dit zinnetje: ''Ik wil graag een eetstoornis en doe alsof. Maar een echte eetstoornis heb ik niet.'' Vind ik heeeeeeel herkenbaar.
En bedenk me eigenlijk nu pas dat ik eigenlijk altijd als ik zeg dat ik een eetstoornis heb gehad, er bij zeg 'maar dat was niet heel ernstig ofzo hoor'. Moet zeggen dat dat ook nog steeds zo voelt. Bij mij was het gewoon niet zo erg...
Maar dat is dan misschien niet helemaal realistisch.
lisanne - Donderdag 1 december 2011 20:37
herkenbaar..maar bij mij is het zo. Dat mijn ouders nooit vragen hoe het echt met me gaat, mijn vriendinnen ook niet. Ik ben namelijk ook niet dun genoeg voor een eetstoornis..ik heb een normaal gewicht. Ze zouden eens moeten weten dat ik mijn menstruatie niet meer heb, en dat mijn haar gigantisch uitvalt....
En toch... ook al schreeuw ik duizend keer dat ik het moeilijk heb,daar blijft het bij, dan is het een momentje liefdadigheid,en dan moet het niet te lang duren want alles moet gauw weer koek en ei zijn..waardoor ik dus denk..laat maar,het valt allemaal wel mee
Fleurtje - Zaterdag 3 december 2011 15:40
Wat lisanne zegt is bij mij ook zo,
Mijn omgeving wil/kan niet zien dat het niet goed met me gaat,
daardoor ben ik extra gaan denken dat het bij mij allemaal wel meevalt.. en het valt waarschijnlijk ook mee, ik stel me aan.

het is vreemd om je zó erg te herkennen in deze tektst, en vervolgend keihard te roepen tegen mezelf dat het bij mij wel meevalt..
Psycholoog Jan Schrans - Maandag 5 december 2011 18:57
Het is inderdaad telkens weer frappant hoe iemand met een eetstoornis zijn probleem minimaliseert. Terwijl een eetstoornis toch één van de taaiste en moeilijkste psychologische problemen is dat er bestaat! En terwijl eetstoornis behandeling een zeer moeilijke en lange psychotherapie is!
Ank - Maandag 5 december 2011 19:21
Het is een heftig stuk, te herkenbaar, tranen in mijn ogen, al 13jaar een eetstoornis, er komt nooit een einde aan, mijn gewicht is niet te laag, vandaar volgens mijzelf best oké waar ik mee bezig ben......triest, ik voel me triest.
Groepstherapie heb ik beeindigd want ik wou plek maken voor jongeren meiden, die het echt nodig hadden, ik cijfer me weg......
Amarantha - Maandag 5 december 2011 19:35
Zo herkenbaar, morgen naar de huisarts om te kijken of er iets wordt opgestart omdat ik geen hulp op eetstoornisgebied krijg.
Wel krijg ik hulp op andere vlakken en worden de issues daar aangepakt maar mijn eetstoornis wordt slechts al symptoom gezien...
Sonya - Maandag 5 december 2011 19:58
Die eerste alinea zou ik ook geschreven kunnen hebben! Maar ik vind het ook echt wel meevallen, want iedereen zeurt dat ik 'me afsluit' ofzo, maar ik doe toch nog best veel ofzo... En ik doe toch blij ofzo? Hmm, okee dit klinkt ook niet echt overtuigend, maar het valt toch wel reuze-mee. Ik kan het ook niet goed uitleggen...
Easysmile - Vrijdag 30 december 2011 01:17
Tijdens mijn eetstoornis heb ik vaak gedacht: ''Ik wil graag een eetstoornis en doe alsof. Maar een echte eetstoornis heb ik niet.'' Altijd was mijn eetstoornis minder ''waard'' dan die van anderen. Alsof die van mij een toneelstukje was en die van hen echt een ziekte. Toen ik eenmaal in bahandeling was ging het in het begin ineens heel goed met me en dat bevestigde mijn ''nep-eetstoornis''. Uiteindelijk merkte ik dat de behandeling even later toch wat minder simpel was dan ik dacht en ook dat hielp mij om het probleem met eten meer als eetstoornis te gaan zien.

-En precies dit is wat mijn woorden hadden kunnen zijn...

Bedankt, dit had ik even nodig

-x-
Koffie - Maandag 23 januari 2012 16:22
Wat goed geschreven
ik heb ook vaak nog het gevoel 'ik doe maar alsof, ik heb het niet waard'
Goed om even te lezen nu, bevestigt even voor me dat ik weldegelijk iets moet doen, en me daar niet schuldig om moet voelen

x
Maaike - Zaterdag 24 maart 2012 12:33
Herkenbaar, maar bij mij valt het echt wel mee. Heb gwn gewicht enzo maar ben nog te dik.. Ook al zeggen andere dat k, hulp moet zoeken
birdy87 - Donderdag 12 april 2012 20:38
t maakt zeker een hoop duidelijk.... bedankt voor dit stukje
demi - Maandag 16 april 2012 20:31
Heel herkenbaar!Ik kan het niet anders beschrijven dankje!
bvvnb - Woensdag 25 april 2012 20:39
wow echt herkenbaar
E - Vrijdag 13 juli 2012 11:53
Herkenbaar..
Voor mij voelt het nogsteeds als een schreeuw om aandacht als ik zou vertellen dat ik een eetstoornis heb. Ik heb mezelf nog niet overtuigd en noem het maar eetproblemen. Ik ben weer wat aangekomen en het gaat wat beter, maar ik heb nogsteeds de zelfde problemen..
Puoli - Zaterdag 14 juli 2012 01:24
Zeker enorm herkenbaar,..
Steeds denk ik dat ik een poging doe om dit te hebben ofzo, .. maar dit in de werkelijkheid niet heb, of wel dan...?
Dit stuk voelt zo dichtbij. (als je me begrijpt)
Dankje voor dit stuk

x
Pream - Woensdag 15 augustus 2012 16:48
wow, shocking!,
ik herken me hier helemaal in, maar nog steeds hoor ik dat stemmetje dat het wel meevalt, dat ik helemaal niet zo ben afgevallen en dat er eerst nog 10 kilo af moet voordat ik een serieus probleem heb.
Maar nog steeds heb ik het lef niet om er iets aan te doen. ik schaam me, en ''het valt wel mee''. Ik spuug regelmatig mijn eten uit, maar niet zo vaak als sommige meisjes doen dus ''het valt mee''.
De kilo's die ik voor de vakantie eraf had, zijn er nu weer bij, maar dat stemmetje zegt dat het er weer af moet als ik weer mooi wil zijn zoals eerst.
Ik zat net met tranen in mijn ogen toen ik het stuk las, ben nu een beetje in de war.
heel mooi geschreven! dankjewel.

x
ik - Vrijdag 7 september 2012 19:48
K doe mijn best. weet nog maar sinds kort dat het niet helemaal normaal is. stoornis is zo hard. Ben zo vaak aan het twijfelen. wil de ene keer er wel wat mee. maar ooh als k thuis ben. K weet niet wat k moet. k loop bij een dieetist.loop er al jaren mee. maar nu heb k mensen om me heen die er voor me zijn. en willen me behoeden. terwijl k denk ach. ben dunner geweest. Ben er nu meer mee bezig en lijkt wel of het erger word. De walging is te groot. maar wil niet slap en lusteloos zijn zodat k mijn huis niet meer uit kan. wat k wel ken van uit het verleden. ben blij met de positieve berichten. geeft mij de power er niet bij neer te leggen maar het serieus te nemen.
Juul - Zondag 22 september 2013 17:11
Wow wow wow! Niet normaal hoe herkenbaar!
Alsof iemand eventjes mijn hoofd in is geglipt en precies op papier heeft gezet wat diegene daar tegen kwam!!
Ik heb het nu pas gelezen, omdat een van de mod's me een link stuurde.

@nouska heel erg bedankt voor dit blog!!
"Tijdens mijn eetstoornis heb ik vaak gedacht: ''Ik wil graag een eetstoornis en doe alsof. Maar een echte eetstoornis heb ik niet.'' Altijd was mijn eetstoornis minder ''waard'' dan die van anderen. Alsof die van mij een toneelstukje was en die van hen echt een ziekte."

Dit is echt precies helemaal waar.. wow! Hoe kan het dat het lijkt alsof je denk dat je een es wil? Struggles..
Liefs X
rieke - Maandag 17 februari 2014 22:48
Wow, het is alsof ik dit zelf heb geschreven. En toch, ook al heb ik het artikel gelezen, ben ik er nog van overtuigd dat ik geen probleem heb. Ik moet gewoon niet zo moeilijk doen. Omdat ik pas een paar maanden zo weinig eet (en soms toch weer normaal of juist heel veel eet), heb ik het idee dat ik aan het proberen ben een eetstoornis te ontwikkelen ofzo. Dat ik een zogenaamde "wannarexic" ben. Dus ik zou geen mens over mijn problemen met eten durven te vertellen, want dan zou ik me alleen maar een aandachttrekker voelen. Ik voel me een fake...
Barbara - Zondag 20 april 2014 20:47
Heel mooie blog!!
Des - Vrijdag 25 juli 2014 15:15
Wat een mooi blog zo herkenbaar veel te lang gedacht dat het niks voorstelde het kon altijd erger....
Liefs des
sas1988 - Maandag 5 oktober 2015 19:24
Ik heb een aantal jaren AN gehad nu heb ik een gezond gewicht, maar eetbuien en AN gedachten. Ik vind het moeilijk want iedereen denkt dat het goed gaat terwijl dat nog niet zo is. Maar ik vind mezelf nu minder ernstig als toen
sas1988 - Maandag 5 oktober 2015 19:31
Ook heb ik pas een vriend en ik wil hem niet kwijt door mijn eetstoornis, kan iemand mij helpen?
Please, desperrate
Unkownsaraa - Donderdag 5 november 2015 16:46
Allemaal zo ontzettend herkenbaar! Vooral dat van die 'nep-stoornis'... is het dan misschien toch wel een beetje serieus? En sas1988 ik heb precies hetzelfde probleem... Mijn vriend snapt me niet en ik vind het vaak lastig om met hem over serieuze dingen te praten. Hij zegt 'eten is fijn, doe het nu maar gewoon' maar zo gewoon is het niet voor mij. Maar hij wil er wel voor me zijn en hij heeft letterlijk gezegd dat hij het hierom nooit zou uitmaken.. Dus als je vriend echt van je houdt zou hij dat nooit zomaar doen denk ik ;o
Anne - Donderdag 15 juni 2017 17:20
pfff, ik ben srs niet dun genoeg. Ik ben geen skelet ofzo en ik heb geen idee hoe ik mezelf kan wijs maken dat ik me niet aanstel. De blog was wel echt mooi, maar het helpt me niet. Als anderen zeggen dat ik me niet aanstel, wat moet ik daar dan van geloven? Zij zijn m'n vrienden en zij zien ook wel dat ik geen skelet ben.
Ze zouden het nooit zeggen als ze vinden dat ik me aanstel. En als ik dan alle andere blogs hier lees, voel ik me al helemaal een aansteller. En ik ben ontzettend blij dat mijn vrienden hulp hebben gezocht enzo want ik wil niet dat het slechter met me gaat. Maar als ik dan bij de hulp zit vraag ik me af wat ik er doe. Ik ben geen skelet en er zijn mensen die zichzelf op veel ergere manieren pijn doen.
Karin den Ouden - Donderdag 27 mei 2021 01:24
Ik durf al bijna niet meer te reageren op Nouska's verhaal omdat dit geschreven is in 2011. Maar goed, ik lees het en wil ook graag (even) reageren. Vooral op de "niet aanstellen" gedachte(s) Ik herken me hierin zo ontzettend goed en dat doet goed. Ook ik heb een, en ja ja, hier komt het want ik durf het gewoon niet te benoemen "eetstoornis" omdat anderen het altijd erger en "echt" hebben. Maar goed ik heb toch een eetstoornis gehad. Dit is nooit gediagnosticeerd maar ik was enorm afgevallen en zag dit zelf echt niet. Wel dat ik was afgevallen (op de weegschaal en kleding die ineens veel te groot waren en ik een veel kleinere maat paste: "hee, wat toevallig" dacht ik toen en ik was hier wel blij mee, eerlijk gezegd) Maar dat was toeval en de maat zal wel groter zijn dan daadwerkelijk. Op een gegeven moment werd het een soort wedstrijd met mezelf. En dan echt met MEZELF en niet dat het anderen Echt op ging vallen. Afijn: het was echt zo dat sommige mensen mij niet meer herkenden of schrokken. Mijn, toentertijd, achterbuurvrouw stapte van haar scooter af, liep naar me toe en vroeg of ik geen erge ziekte had...En dat is echt niet leuk om te horen.Buiten dat voelde ik me, als ik dit soort reacties (welgemeend) kreeg, ook behoorlijk schuldig. Want: "wat voor zorgen maakte ik voor een ander?" Op dat moment besef ik ook dat ik kennelijk echt afgevallen ben maar dat het allemaal echt meevalt. Ook mijn familie maakte wel opmerkingen. Maar ik dacht dat het allemaal wel meeviel en dat iedereen overdreef. Ook een van mijn beste vriendinnen zei "netjes" "je bent afgevallen he??!" En dat viel mij op want dit zou "ze" nooit zomaar vragen / opmerken. Een tijdje later vierde ze de verjaardag van hun zoon en had mijn vriendin haar man "geïnstrueerd" om niets te zeggen of op te merken tegen mij (vertelde ze me later) over mijn gewichtsverlies. Mijn vriendin vertelde me dat haar man zich "kapot geschrokken" was. En zo kreeg ik meer reacties. Ook mijn zoon vroeg, toen we naar het zwembad gingen, of ik alsjeblieft een "normale" bikini aan wilde doen waardoor ik er niet "zo" uit zou zien (erg dun)

En dat deed me best wel wat. En ondanks dat dacht ik echt dat het allemaal wel mee viel. Ik zal mezelf eerder te dik dan te dun. Nu ben ik aangekomen en moet ik uitkijken dat ik niet weer een eetprobleem, ga ontwikkelen.

Je ziet jezelf niet zoals anderen je zien. Ook al krijg je van "iedereen" te horen dat je -te dun bent, -een wandelend lijk bent (zei mijn moeder), -er niet mooier op wordt, -ouder door wordt in je gezicht, -je huid gaat hangen (buik), -het ongezond is, je veel mooier en leuker bent als je "voller" bent,...Nou het woord "voller" krijg ik al kippenvel van. Terwijl ik andere mensen die ik ken of die ik zie en die "voller" zijn ik daar gewoon jaloers op ben. Waarom? Omdat het bij hen precies in verhouding is, hen staat, zij hier blij, gelukkig en tevreden mee zijn en anderen hen dus mooi en aantrekkelijk vinden. Want "zij" hebben een uitstraling. Die ik ook mooi vind. Maar hier kan ik nooit aan tippen.