Al eerder schreef ik een blog over sporten en mijn relatie tot sport. Deze relatie was eerst verstoord, maar wordt steeds gezonder. Wel merk ik er dat online, vooral op sociale media, nog een groot taboe hangt rondom sporten in herstel van een eetstoornis. Waarom is dit? En wat vind ik hiervan?

Hierbij mijn reactie.

Abel is sinds 2022 gastblogger bij Proud2Bme. Hij blogt onder andere over de LHBTQ+ community, zijn transitie, mantelzorger zijn en zijn eetstoornis. Wil je meer lezen van Abel? Dat kan via de tag 'Abel blogt'. Wil je zijn voorstelblog (nogmaals) lezen? Die vind je hier.

Bron foto

Persoonlijk vind ik dat het voor iedereen anders is. Ik vind sporten dan ook niet perse fout, ook niet in het herstel van een eetstoornis. Het gaat vooral om het individu en wat welke gedachten er voor diegne achter zitten: sport je om calorieën te verbranden of sport je om je hoofd leeg te maken? En wat voor sport doe je? Kan je zonder? Wat als je een keer niet kunt of een blessure krijgt?

Als die laatste vragen je stress, angst of paniek opleveren, dan lijkt het mij een goed idee om naar je relatie met sport te kijken. Zou je ervan balen, maar niks veranderen aan je eetpatroon en er verder geen angsten of vervelende gedachten over hebben? Dan zit je - naar mijn inzien - al een stuk beter.

Ook als sporten als 'moeten' voelt, is het goed om hier eens over na te denken. Waarom moet het? Of als je lichamelijke conditie het niet toelaat om te sporten: doe. het. dan. niet.

Zelf sport ik nog wel en ik ben dit tijdens een groot deel van mijn herstel ook blijven doen. Als ik heel eerlijk ben, is dit ook niet zonder eetstoornisredenen geweest: in eerste instantie deed ik heel veel cardio. Dit was echt puur vanuit mijn eetstoornis: calorieën verbranden. Vond ik het leuk? Nee.

Inmiddels ben ik al een tijdje gestopt met cardio. Ik heb vorig jaar de keuze gemaakt om er cold turkey mee te stoppen. Het was moeilijk, maar ik ben nog steeds blij dat ik het heb gedaan. De onrust die ik in eerste instantie voelde, werd steeds minder. Na een tijdje werd het zelfs normaal. Ik kon meer ontspannen, werd minder rigide en voelde me al met al een stuk beter.

Wat ik nu nog wel doe? Krachttraining. Dit is voor mij echt een manier om mijn hoofd leeg te maken: even aan niets anders denken dan het tillen van gewichten. Ook vind ik het heel moeilijk om mijn woede te uiten, daar helpt het me ook bij.

Ik loop de sportschool in met op mijn koptelefoon metal op hoog volume, en met een laserfocus. Even een uurtje rammen, om daarna met een helder hoofd weer naar buiten te stappen.

Het grappige is dat ik in de sportschool ook heel vaak ideeën krijg, zowel voor deze blogs als voor stappen die ik wil zetten in herstel. Het is regelmatig voorgekomen dat ik vanuit de sportschool gelijk naar de supermarkt ging om iets voor mezelf te halen wat ik al heel lang wilde, maar waar mijn eetstoornis moeite mee heeft.

Ook met andere angsten oefen ik hier: nu het weer warmer wordt, experimenteer ik meer met kleding. Ik draag weer korte broeken en soms ook shirts met korte mouwen. Dit vind ik nog erg spannend, want ik heb altijd het gevoel dat mensen heel erg naar mijn littekens kijken. Vooral omdat ik in een klein dorp woon en iedereen elkaar hier kent. Wel leer ik me steeds minder aan te trekken van de mening van anderen en daarmee meer te doen wat ik wil en waar ik me fijn bij voel.

Ik ga echt niet in een joggingbroek en een hoodie sporten als het super warm is. Mij niet (meer) bedekken. 

De sportschool of sporten in het algemeen: per persoon verschillend. Er is geen goed of fout en dit is en blijft een lastig en gevoelig onderwerp voor veel mensen. Mijn advies zou dan ook zijn om dit te bespreken met je behandelaar of naasten. En vooral: spreek je uit.