Het ongrijpbare van genderdysforie

 

Genderdysforie: voor sommigen zal het een bekende term zijn, voor anderen niet. Genderdysforie is eigenlijk het gevoel niet thuis te horen in het lichaam waarin je bent geboren. Mijn ervaring is dat dat problemen met eten kan versterken. In deze blog ga ik proberen uit te leggen hoe het voor mij is, hoe ik het ervaar en hoe ik ermee omga.

Voor degenen die het gemist hebben: ik ben 23 jaar geleden geboren met vrouwelijke geslachtskenmerken. Ik ben ook opgegroeid als meisje, tot ik in mijn late pubertijd uit de kast kwam. In die tijd voelde ik me altijd anders, ongemakkelijk in mijn lichaam, maar ik wist niet precies hoe dit kwam en waar het vandaan kwam. Wel droeg ik als klein kind vooral kleding van de jongensafdeling. Dat vond ik mooier en fijner zitten, ook had ik altijd een hekel aan kraaltjes en glitters, die toentertijd vaak op meisjeskleding zaten.

Abel is sinds 2022 gastblogger bij Proud2Bme. Hij blogt onder andere over de LHBTQ+ community, zijn transitie, mantelzorger zijn en zijn eetstoornis. Wil je meer lezen van Abel? Dat kan via de tag 'Abel blogt'. Wil je zijn voorstelblog (nogmaals) lezen? Die vind je hier.


Bron foto

Toen ik in de puberteit kwam en borstontwikkeling kreeg, vond ik dat lastig. Het voelde onprettig, als iets dat niet hoorde. Ik begon veel wijde shirts en kleding te dragen om het te verhullen. Ook ongesteld worden vond ik lastig. Ik vond het vooral vies en daarbij kreeg ik ook veel lichamelijke klachten rondom mijn menstruatie. Ik had veel last van buikpijn en rugpijn en was heel prikkelbaar.

Langzamerhand werd ik me er steeds meer van bewust dat het lichaam waar ik in zat, niet bij me hoorde. Het paste niet. Klopte niet. Het voelde alsof ik gevangen zat in een lichaam dat niet van mij was. Ik begon met experimenteren, onderzoeken. Kijken en voelen waar ik me wel prettig bij voelde. 

Het begon met kleding, later ging ik ook experimenteren met mijn haar. Dit was ook het moment dat ik mijn lange lokken vaarwel zei en verderging met een kort kapsel. Ook kwam ik via internet op het fenomeen 'binders'. Dit zijn hesjes die je kunt dragen om je borsten plat te drukken. Ik heb hier veelvuldig gebruik van gemaakt. Ik vond het fijn, prettig en het voelde veilig. Er bestaan ook nog andere hulpmiddelen om genderdysforie te verminderen, maar daar heb ik persoonlijk niet of weinig gebruik van gemaakt.

Genderdysforie kan je hele leven beheersen. Zo heb ik voor mijn operatie veel moeite gehad met douchen. Ik vond het lastig omdat ik dan geconfronteerd werd met mijn lichaam. Met de borsten die ik nog had. Ik schaamde me ervoor. Ook durfde ik, voordat ik hormonen kreeg, niet tegen vreemde mensen te praten. Ik had immers nog een vrouwenstem en probeerde al door het leven te gaan als jongen.

In die tijd heb ik veel geprobeerd om mijn stem zo laag mogelijk te houden. Hierdoor had ik vaak last van mijn keel. Ook droeg ik bijna altijd een pet, zodat mensen mijn gezicht niet goed konden zien. Dit was ook omdat ik bang was dat mensen zouden zien dat ik geboren was als meisje en dat ik dan voor mijn gevoel 'door de mand zou vallen', met afkeuring als gevolg.

Tegenwoordig heb ik hier veel minder moeite mee. Het is een heel proces geweest, maar ik ben helemaal oké met hoe mijn gender is. Ik voel me nog steeds man, maar heb geaccepteerd dat ik ook nog 'vrouwelijke' trekjes heb. Zo ben ik zorgzaam, houd ik van shoppen en maak je me gelukkiger met nagellak dan met auto’s.

Het opgroeien als je niet weet wie je bent en je altijd ongemakkelijk voelt is lastig, maar achteraf gezien vallen er veel puzzelstukjes op hun plek. Bovendien is het niet alleen maar zwaar: je leert er ook superveel van. Door onder andere dit door te maken, heb ik veel geleerd over mezelf, anderen en over de wereld.

Kortom: jezelf leren ontdekken is een proces, maar wel een heel waardevol proces.


Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Anoniem - Woensdag 10 augustus 2022 13:36
Hoi Abel,

Dank voor je openheid en voor je initiatief om genderdysforie uit te leggen. Toch heb ik het gevoel dat ik nog een stukje "mis" om te begrijpen hoe het echt is - voor zover dat mogelijk is.

Ik lees dat je liever jongenskleding droeg en moeite had met de ontwikkeling van een vrouwenlichaam. Ik begrijp dat dat kenmerken kunnen zijn van genderdysforie, maar omgekeerd maken deze kenmerken iemand niet per definitie genderdysforisch. Voor mijn gevoel zit er nog heel veel "ruimte" tussen je niet prettig voelen bij borstontwikkeling (Lonneke heeft hier ook e.e.a. over geschreven) of je menstruatie en het gevoel hebben dat je in het verkeerde lichaam zit. Als je je bijvoorbeeld niet comfortabel voelt bij de overgang van meisje naar vrouw is dat iets heel anders dan je meer man (of een ander gender) voelen dan vrouw, terwijl beide kunnen lijden tot meer dan de "gebruikelijke" moeites met een veranderend lichaam. Genderdysforie lijkt me veel meeromvattender en ik ben eigenlijk benieuwd hoe dat voor jou dan precies heeft gevoeld. Is het uit te leggen hoe "in het verkeerde lichaam zitten" voelt? Of is dat niet onder woorden te brengen?
Anoniem - Woensdag 10 augustus 2022 14:04
*lijden = leiden natuurlijk!
Sky - Woensdag 10 augustus 2022 15:56
Ik denk wat je hier in zoekt is. Het verschil tussen trans en non binair.
Ik ben zelf non binair. Ik ben geboren als vrouw. Maar ook ik ervaar genderdysforie. Ik ben geen volledige transitie ondergaan. Maar wel heb ik mijn haar voor een groot deel afgeknipt. Gebruik ik de voornaam woorden. Hen/hun. Heb ik mijn naam (onofficieel) aangepast. Ook ik voel mij geen vrouw. Maar ik voel me ook geen man. Ik voel me een mens. Ik identificeer mij niet binnen het gender spectrum. Al valt nom binair binnen de trans paraplu. Is het soms toch net iets anders. Wel heb ik moeite met mijn borsten. En denk ik na over opties zoals binding. Ik hoop dat je hier wat aan hebt. Als je vragen hebt hoor ik het graag.
Anoniem - Woensdag 10 augustus 2022 16:36
Hi Sky,

Dank voor je reactie! Non-binair en trans is inderdaad een onderscheid. In mijn reactie refereerde ik inderdaad aan trans, maar voor non-binair geldt het eigenlijk ook. Misschien zou ik eens moeten beginnen bij het omgekeerde. Hoe voelt het om je als vrouw op en top vrouw te voelen? En wat als je je niet uitgesproken vrouw voelt, maar gewoon het lichaam hebt dat je hebt? Is dan de volgende "gradatie" een vrouwelijk lichaam hebben, maar je onprettig voelen bij de vrouwelijke kenmerken ervan? Of een vrouwelijk lichaam hebben, maar moeite met hebben met de volwassen vrouwelijke kenmerken ervan?

Zonder mensen met genderdysforie tekort te willen doen, vraag ik me af of genderdysforie en het tegenovergestelde daarvan (hoe heet dat?) dan eigenlijk een continuum vormen, dat strekt van van jezelf volledig passen bij je sekse tot jezelf volledig niet voelen passen bij je sekse - en alles daar tussenin? En als dat zo is, wat zijn dan die twee uitersten? Hoe voelen ze? En heb jij een beeld of idee van een "vrouw die zich volledig vrouw voelt" of "man die zich volledig man voelt"?
Loeze - Vrijdag 19 mei 2023 09:34
Zelf identificeer ik me als Gender Fluid, ben geboren met een vulva.
Er zijn dagen dat ik me heel vrouwelijk voel, er zijn dagen dat ik me niet-vrouwelijk-noch-mannelijk voel, en er zijn dagen dat ik me mannelijk voel.

Ik wil proberen je een idee te geven van wat IK voel.
Je kent allemaal het gevoel dat je voor je kast staat en "niets hebt om aan te trekken". Natuurlijk hangen er kleren in je kast, en het zijn kleren die je al eens eerder gedragen hebt. Dus ze passen je lichaam, je weet dat je ze aan kán. Maar ze passen niet bij wat je in je hoofd hebt voor de dag/avond die voor je ligt.

Doorgaans lukt het je dan om alsnog iets bij elkaar te vinden en voel je je best oké daarna. (Of je koopt iets nieuws, leent iets van een vriend, etc. Het punt is: Het wordt opgelost.)

Gender dysforie voelt nog even 30x zo heftig. Ik kan echt huilend voor mijn kledingkast staan omdat de enige binder die ik heb, in de was zit en ik vandaag écht geen borsten hoor te hebben in mijn hoofd.
Of als ik veel lichamelijk zwaar werk op de planning heb die dag, maar me juist die dag ontzettend vrouwelijk voel, dan matcht dat ook heel erg slecht.

Waarom trek je dan niet altijd aan wat matcht bij wat je voelt?, kun je je als cis gender persoon wellicht afvragen...
Wel, er zijn veel sociale gelegenheden waarin ik me vrouwelijk moet kleden om serieus genomen te worden (zoals bijvoorbeeld de dokter of openbare gelegenheden met veel onbekende mensen om me heen). En als ik op zo'n dag wakker wordt met een neutraal of zelfs mannelijk gevoel, dan voel ik heel sterk dat ik mezelf verloochen. En dat is dan wel voor veiligheid en geloofwaardigheid; ik begrijp heus waarom het vandaag nu eenmaal even moet. Maar van binnen kan ik me misselijk voelen bij wat ik aan trek/heb die dag. Ik zie niet wie ik me op dat moment voel, en dat kan soms oprecht buikpijn geven.

Als kind moest je met regelmaat dingen waar je geen zin in had: je tanden poetsen, naar bed op een bepaald tijdstip, mee boodschappen doen. Die tegenzin, die weerstand, maar ook weer x30, voel ik als ik mezelf in kleding moet hijsen waar ik me op dat moment niet fijn bij voel.

Je ondergaat het, je doet wat je moet doen, maar als het éven kon, zou je het anders willen doen...

En voor een hoop gender non conforming mensen zijn ze niet alleen bij de dokter niet veilig om zichzelf te uiten, maar gaat het zo ver dat ze zelfs in vriendenkringen, op school of thuis zichzelf niet mogen uiten... Je kunt je misschien voorstellen dat je je dan dus heel erg depressief kunt gaan voelen op den duur.

Juist daarom is het bespreekbaar maken van de verschillende genders zo belangrijk, hoe meer mensen erover begrijpen hoe groter de kans wordt dat mensen veilig kunnen opgroeien terwijl ze zijn wie ze zijn.
Ik hoop dat ik je hiermee een beetje een idee kan geven van hoe het voelt om je niet cis gender te voelen.
Abel - Woensdag 10 augustus 2022 16:04
Het is ook moeilijk om het precies onder woorden te brengen, ook omdat het voor iedereen zo anders is.

Voor mijzelf is het gewoon dat het nu, nu ik als man door het leven ga ''klopt'' terwijl dat eerder niet zo was. Ik kan nu ook terugkijken en zien dat veel van mijn problematiek (natuurlijk niet alles) te maken heeft of heeft gehad met mijn identiteit.

Nogmaals: het is voor iedereen anders en ik wil ook NIEMAND aanzetten tot een transitie of twijfel, dit is puur om mijn verhaal te delen. Een transitie is heftig en wordt vaak enorm onderschat.
Anoniem - Woensdag 10 augustus 2022 16:19
Hi Abel, dank voor je reactie. Ik begrijp wel dat iets kan voelen als niet-kloppend, zonder dat je precies onder woorden kunt brengen wat er niet klopt (of hoe het niet klopt). Het is juist wel dat stukje waarnaar ik nieuwsgierig ben en waarvan ik zou willen begrijpen hoe jij het ervaren hebt, want heel eerlijk gezegd kan ik me niet goed voorstellen wat je hebt gevoeld (en hoe dat verschilt met wat je nu voelt). Maar misschien zal ik het ook wel nooit echt begrijpen, omdat ik het gewoon niet goed genoeg kan bevatten of omdat het niet uit te leggen is. En dat is uiteraard ook ok.
Alex - Zaterdag 13 augustus 2022 12:36
Er is natuurlijk een verschil tussen het oncomfortabel, en eventueel onzeker zijn met de ontwikkeling van je lichaam in de puberteit, en genderdysforie. En zoals Abel al zegt is het lastig uit te leggen en is het voor iedereen anders. Genderdysforie heeft naast uiterlijke kenmerken die je lichaam heeft of krijgt, ook heel erg te maken met hoe je je van binnen voelt. Mensen kunnen zich rot voelen in hun eigen lichaam, maar nogsteeds wel identificeren met de (geslachts)kenmerken van hun lichaam en zich identificeren met het gender dat ze bij de geboorte aangewezen hebben gekregen op basis van die geslachtskenmerken. Iemand die transgender is (binair, nonbinair of zich op een andere manier identificeert). Voelt dat het gender die zij aangewezen hebben gekregen op basis van geslachtskenmerken bij de geboorte niet bij hun past. Het is echt een soort gevoel van het 'niet kloppen'. En wat er niet klopt of waar iemand (meer) last van heeft is voor iedereen anders. Het heeft ook te maken met hoe andere mensen jou zien, je merkt dat (in mijn geval) wanneer mensen mij als vrouw zien of zagen, dat dat zo verkeerd voelt. (Zacht uitgedrukt, maar er zijn geen woorden voor het gevoel) Want ik ben geen vrouw. Ik ben een man. Voor mij is het, het niet herkennen van jezelf in de spiegel, het niet kunnen verdragen van dingen aan of in je lichaam. Niet naar buiten kunnen/willen omdat je weet dat anderen je niet zien zoals je eigenlijk bent. Het verlangen naar de kenmerken in een lichaam dat wel bij je zou passen. Ik kan niet leven met het lichaam wat ik nu heb. Het is niet van, en past niet bij mij. Sinds kort zit ik aan de testosteron en ik sta op de wachtlijst voor de mastectomie, dat zijn dingen die zorgen dat mijn lichaam meer gaat passen bij wie ik van binnen al ben.
Noa - Woensdag 10 augustus 2022 15:38
Bedankt voor deze blog, heel herkenbaar.. fijn dat er meer aandacht voor komt!
Sky - Woensdag 10 augustus 2022 15:55
@anoniem
Ik denk wat je hier in zoekt is. Het verschil tussen trans en non binair.
Ik ben zelf non binair. Ik ben geboren als vrouw. Maar ook ik ervaar genderdysforie. Ik ben geen volledige transitie ondergaan. Maar wel heb ik mijn haar voor een groot deel afgeknipt. Gebruik ik de voornaam woorden. Hen/hun. Heb ik mijn naam (onofficieel) aangepast. Ook ik voel mij geen vrouw. Maar ik voel me ook geen man. Ik voel me een mens. Ik identificeer mij niet binnen het gender spectrum. Al valt nom binair binnen de trans paraplu. Is het soms toch net iets anders. Wel heb ik moeite met mijn borsten. En denk ik na over opties zoals binding. Ik hoop dat je hier wat aan hebt. Als je vragen hebt hoor ik het graag.
Roos22 - Woensdag 10 augustus 2022 15:58
Het is vrijwel logisch om als tienermeisje je niet prettig te voelen in jouw lichaam. Niets is zo lastig om jezelf thuis te laten voelen in een nieuw, volgroeid lichaam. Het is daarom helemaal niet gek dat je zelfs nog jaren na jouw puberteit moet wennen aan en accepteren van het volwassen, vrouwen lichaam. Vooral in tijden van Social Media waarin we onszelf ongelukkig maken door het voortdurend vergelijken van onze lichamen. De "symptomen" die jij definieert als genderdysforie, vat ik zelf op als onzekerheden die iedere vrouw / man ervaart gedurende haar / zijn puberteit. Wat maakt het verschil tussen genderdysforie en de gebruikelijke hormonale onzekerheden? Het artikel geeft mij het gevoel dat wanneer een meisje zich onzeker voelt over haar borsten, dit betekent dat zij automatisch moet twijfelen aan haar geslacht (dat ik overigens nog steeds lastig vind om te begrijpen omdat je geslacht toch altijd natuurlijk is vastgesteld en nooit cultureel?). Respect dat jij jouw verhaal deelt, maar ik begrijp het niet helemaal. Wens je het beste toe in jouw reis!
Abel - Woensdag 10 augustus 2022 16:05
Ik snap je reactie. Ik wil hiermee niet zeggen dat iedereen automatisch moet twijfelen aan zijn/haar identiteit, maar het is vooral het delen van mijn verhaal.

Het is ook lastig onder woorden te brengen: genderdysforie is voor mij nog steeds een ongrijpbaar iets (hence the blogtitel) maar ik weet wel dat het voor mij nu ''klopt'' en oke is, terwijl dat als meisje/vrouw niet zo was.
Ana - Donderdag 11 augustus 2022 00:30
Ben ik nu de enige die de klus kwijt is tussen al die LGBTQ+ soorten ? Non binair, trans, biseksueel, aseksueel, homo, hetero.. Het is voor mij een raadsel hoe iedereen opeens weet wat voor wat staat en je de juiste termen/aansoreking gebruikt zonder iets verkeerd te zeggen.
Fiona - Donderdag 11 augustus 2022 09:15
Nee, je bent vast niet de enige, onze maatschappij is heel erg aan het evolueren op dit vlak dus logisch dat het verwarring kan veroorzaken :)

En dan is het ook normaal dat je soms iets verkeerds zegt of een verkeerd voornaamwoord gebruikt. Wat ik geleerd heb, is dat het belangrijkste is om respectvol te blijven, en dat het meestal gewoon oké is om te vragen welke voornaamwoorden iemand gebruikt. Als je toch een foutje maakt en iemand je hierop wijst, is het voor trans personen vaak het fijnst als je je snel excuseert maar er dan ook niet te lang bij blijft hangen, heb ik het idee.

Als je in de war bent door alle labels, is de Belgische website Lumi wel een heel fijne met goeie informatie. Daar staan ook veel getuigenissen van queer personen; vaak helpt het om wat meer begrip voor bepaalde fenomen te krijgen wanneer je de mens erachter hebt gezien :)
Noa - Vrijdag 12 augustus 2022 00:51
Ik heb ook lange tijd gedacht transgender te zijn. Jarenlang naar een gender-therapeut gegaan en ook de diagnose genderdysforie gekregen. Als kind geen meisjeskleding willen dragen, niet op een 'meisjes-achtige' manier willen spelen, depressieve gevoelens en schaamte over mijn veranderende puberlichaam en menstruatie, eigenlijk alle beetje 'standaard' dingen die veel vrouw-naar-man transgenders noemen. Uiteindelijk heb ik ongeveer van mijn 19e tot mijn 25ste gedacht transgender te zijn en was bezig met transitie.

Wat mij uiteindelijk liet nadenken of ik wel écht transgender was was het realiseren dat zoveel meiden met autisme en/of een eetstoornis tegenwoordig transgender zijn, in mijn hoofd kon dat gewoon niet helemaal kloppen. Door écht eerlijk naar al mijn ""symptomen"" te kijken en ook het lezen van verhalen van mede "lotgenoten" ben ik me uiteindelijk gaan inzien dat, hoewel alles voor mij 'klopte' om transgender te zijn, er voor alles eigenlijk wel een niet-transgender reden was.

Me als kind schamen om meisjeskleding te dragen of met barbies te spelen? Misogynie en het belachelijk maken van vrouwelijke/'meisjesachtige' interesses is nog steeds een groot probleem in de hele samenleving en dat voelde ik als kind ook, ik wou niet "zoals andere meisjes zijn". Schaamte over mijn borsten en menstruatie.. tja, dat is nou eenmaal super normaal voor opgroeiende meisjes, niet iedereen! Maar zeg nou zelf, wie vind het wel chill om iedere maand een paar dagen te bloeden en ongelofelijk pijn te hebben haha. Tijdens mijn eetstoornis was ik altijd heel jaloers op vooral mannenlichamen, ik zag dat altijd als een bewijs voor mijn transgender zijn maar zie nu in dat ik alleen jaloers was op hele slanke mannenlichamen, eigenlijk gewoon lichamen die zo plat mogelijk zijn, omdat ik gewoon heel erg moeite had met het hebben van een vrouwelijk figuur, en dat (mannen) daar naar kijken/op reageren, en nog steeds vind ik dat nu nog moeilijk.

Ik hoop dat meiden die deze blog lezen en denken He! Zo voel ik me precies ook, ben ik ook misschien transgender? Zich ook realiseren dat al deze gevoelens héél normaal zijn als vrouw, en vooral, als je ook een eetstoornis (verleden) hebt dat je verlangen naar een mannenlichaam ook kan voortkomen uit je eetstoornis.
Anoniem - Vrijdag 12 augustus 2022 06:40
Dank je wel voor je reactie, Noa. Jouw verhaal geeft precies het onderscheid weer dat ik niet goed kan maken en waarom ik een aantal reacties eerder vragen stelde over het deel van genderdysforie dat ik juist niet lees in deze blog (en ook niet goed genoeg kan bevatten), maar wat Abel kennelijk wel heeft ervaren.

Die vragen komen ook deels voort uit mijn eigen ervaring. Ik voel me ook niet op en top vrouw (voor zover ik weer hoe dat zou moeten voelen). Mijn vrouwelijke lichaamskenmerken hadden ook niet per se gehoeven (understatement). Als ik met de huidige maatschappelijke aandacht voor genderdysforie en dergelijke in de puberteit zou hebben gezeten, had de onzekerheid die ik en vele meisjes ervaren ook zeker bekeken als twijfel aan mijn gender.

Maar ik vraag me oprecht af hoe je nou dat onderscheid tussen "normale" twijfel/onzekerheid/onvrede en genderdysforie maakt? Hoe sluit je andere oorzaken uit? En misschien: mag je ook gewoon twijfelen? Maar ook: als je onomkeerbare zaken zoals transitie ondergaat, dan ben je redelijk zeker van je gevoelens. Maar welke gevoelens zijn dat dan?

Ik wil niet (onbewust) bagatelliserend overkomen op een manier die je bij eetstoornissen ook wel eens ziet ("ik heb ook wel eens een eetbui en eet dan een hele zak chips"), maar ik merk ook dat ik genderdysforie eigenlijk gewoon (nog) niet goed genoeg kan onderscheiden van de veelvoorkomende twijfels/onvrede, die veel vrouwen (en misschien ook wel mannen?) ervaren. Ik zou het zeker interessant vinden om daar meer over te lezen.
Noa - Vrijdag 12 augustus 2022 10:25
Ja dat is iets waar ik wou waar ik antwoord op zou kunnen geven maar als zelfs gespecialiseerde psychologen de verkeerde diagnose voor genderdysforie geven.. Weet iemand dan het antwoord daarop? Ik denk het niet. Vooral bij, zoals ik al zij meiden met autisme en een (verleden met) eetstoornissen. Ik denk dat de meeste mensen op deze site wel weten dat een eetstoornis je brein echt overal van kan overtuigen, kijk maar naar al die meiden die "na" hun eetstoornis in een obsessie van gezond eten en sportschool terecht komen maar er van overtuigd zijn dat dat gewoon hun 'passie' is. Ik was ook altijd ervan overtuigd dat mijn genderdysforie helemaal niets te maken had met mijn eetstoornis, maar nu ik er verder buiten sta en verder ben hersteld van mijn eetstoornis weet ik wel beter. En met autisme, je kan zo gefixeerd raken op dat genderdysforie dat het eigenlijk je hele identiteit word, alles wat je kent op dat moment, dan is het heel moeilijk om realistisch naar jezelf te kijken.

Dus als je er zelf zo van overtuigd bent dat het genderdysforie is, hoe gaat een psycholoog, of jezelf, er dan ooit achter komen dat het niet zo is? Ik denk dat een van de dingen die er niet bij helpt, als je eenmaal in de "transgender community" bent en je ziet hoe blij veel mensen zijn als ze hun transitie zijn ondergaan dan wil je dat zelf ook heel graag. Je gaat alles zo snel mogelijk willen want ieder moment dat je in je "oude" lichaam zit voelt als een verloren moment en jij wilt ook zo graag blij zijn met je lichaam. Het kan daardoor als een soort race naar eindelijk 'jezelf kunnen zijn' voelen waardoor je jezelf eigenlijk helemaal geen tijd geeft om te kunnen twijfelen aan je genderdysforie. Ik weet nog toen ik er heel diep in zat, dat ik ergens bijna bang was om te twijfelen want ik dacht dat de psycholoog dat dan zou zien en mij zou verbieden op dat moment een operatie te ondergaan, en dan zou het nóg langer duren voordat ik eindelijk 'mezelf kan zijn'.
Bina - Vrijdag 12 augustus 2022 14:08
Hoi Abel, alle respect voor je uitleg, maar ik heb net als ana dat ik alle soorten niet meer volg. Het wordt steeds ingewikkelder wat er naast homo, lesbi en bi nog allemaal is. Ik vind de aandacht overdreven worden voor lhbtqi in onze maatschappij. Nogmaals: voor jou alle respect en ik wil je niet kwetsen, maar wil ook mijn mening geven. De hele maatschappij is bezig met 'geachte reiziger' in plaats van man/vrouw, kinderkleding moet neutraal worden, kinderen worden genderneutraal opgevoed en overal wapperen regenboogvlaggen.
Waarom zo overdreven?
Ik ga echt niet mijn excuus aanbieden als ik iemand verkeerd aanspreek.
Respect heb ik zeker, maar er is ook een grens.
Bina - Vrijdag 12 augustus 2022 14:12
Nog een aanvulling: ik heb een zoon en hij is jongen. Zo noem ik hem, ik voed hem op met uitleg over man/vrouw. Moet ik dan gaan zeggen: je hebt ook homo, lesbi, bi, queer, transgender, panseksueel etc?
Nu wordt lhbti een soort norm. Als ik geen regenboogvlag wil, ben ik gek.
Als ik gewoon wel 'man-vrouw' zeg, houd ik zeker geen rekening met anderen.
Het wordt een omgekeerde wereld vind ik.
Alex - Zaterdag 13 augustus 2022 12:59
Gender en de normen en alle ongeschreven regels eromheen zijn bedacht door ons als maatschappij. Het is niet echt, ondanks dat we er wel naar leven. Vanaf kinds af aan krijg je het al mee. Maar kleding, kleuren, speelgoed, whatever heeft geen gender. Roze is voor iedereen, jurken broeken, shirts, roken, hakken, gympen zijn voor iedereen. Gender is wie je bent, en kan los staan van jouw sekse(geslachtkenmerken). Man en vrouw is bedacht, om dingen simpel en makkelijk te maken. Het geeft duidelijkheid en structuur. Er zijn landen waarin die binaire (man/vrouw) onderscheid niet zo gemaakt wordt, of waar ook andere genders ook erkent worden.

Niet zo lang geleden was het heel normaal dat roze meer gezien werd als mannelijk/masculine kleur, en blauw meer vrouwelijk/feminine. Ook waren rokken en jurken vroeger voor mannen. Ipv dat het nu andersom gezien wordt. Iets wordt in onze ogen normaal wanneer de meerderheid van de mensen om ons heen dat doet. Terwijl het eigenlijk bedachte regeltjes zijn en dingen doe constant onwikkelen, net zoals dat nu dus weer ontwikkeld.

De aandacht die de lhbti+ community krijgt is omdat er nogsteeds elke dag haat, discriminatie, en geweld is tegen mensen die niet binnen de 'allerdaagse normale (witte, hetero, cisgender) man/vrouw' norm vallen.

"Beste reizigers" is inclusief. Niemand wordt hierin uitgesloten, waarom is dat zo'n probleem? Neutrale kleding, eigenlijk is alle kleding gender neutraal, want kleding heeft geen gender, dat hebben wij als maatschappij bedacht.

Je hebt een zoon schrijf je, en zo noem je hem ook, ik neem aan dat hij zich daar ook goed en comfortabel bij voelt, toch? En qua sekualiteit, dit geldt voor iedereen, los dat hertero niet de norm moet zijn, hoef je voor niemand 'labels' te gebruiken waar iemand zich niet mee identificeert. Als jouw zoon aangeeft dat hij bi is, dan is dat zo, is hij hetero, dan is dat zo, identificeert hij zich anders, dan is dat zo. Jij hoeft niet te zeggen 'je bent homo, bi, panseksueel, etc.' Want dat is niet aan jou om te bepalen. Wat je wel kan doen is mensen leren dat het oké is om te zijn wie je bent. En, wanneer je dat wilt, leren over wat bepaalde dingen betekenen. Die 'labels/namen' zijn er omdat er mensen zijn die zich daarin herkennen. Het zijn woorden die kunnen zorgen voor inclusiviteit en herkenning tussen mensen. Maar niemand, beslist wie jij bent of moet zijn. Dat die namen er zijn veranderd niks aan jou, of aan je zoon. Het zorgt ervoor dat anderen, die die dingen wel ervaren eventueel onder woorden kunnen brengen wie ze zijn en wat zij voelen.

Als jij iemand aanspreekt als man, en diegene geeft aan geen man te zijn, dan kost het weinig moeite, en is basic respect om diegene goed aan te spreken. Daarvoor hoef je echt niet alle woorden te kennen, alles te volgen en op de hoogte te zijn van alles. Het gaat hier om het respect, en het feit dat we als maatschappij kunnen leren dat 'normaal' niet betekent dat je hetero moet zijn, of dat je je identificeert met het gender dat volgens de maatschappij bij de geslachtkenmerken van je lichaam horen.
Jup - Maandag 15 augustus 2022 22:12
Dit ben ik niet met je eens. Niets is 'bedacht' door de maatschappij. Feit is gewoon dat je geboren wordt als man of als vrouw. Behalve intersekse personen, die geboren zijn met fysiek zowel mannelijke als vrouwelijke geslachtsorganen.
Alle andere mensen ZIJN man óf vrouw. Je kunt je anders voelen, maar je bént datgene waarmee je geboren bent.
Tuurlijk snap ik dat het heel naar en vervelend is, als je eigenlijk liever van het andere geslacht zou willen zijn. Maar ik denk toch dat dit grotendeels psychisch is. Uitzonderingen daargelaten.
En dit bedoeling ik niet om het te bagatelliseren of kleiner te maken. Maar ik ben wel heel kritisch rondom alles op dit vlak.
Iep - Zaterdag 13 augustus 2022 08:43
@anoniem ik heb genderdysforie en voor mij gaat het veel verder dan me niet fijn voelen bij borsten en menstruatie. Ik kon letterlijk niet meer leven ermee. Ik kon niet anders dan borsten en baarmoeder laten verwijderen om überhaupt te kunnen leven. Ik heb zoveel geleden door het vrouwelijk lichaam met alle destructieve gevolgen van dien tot ic opnames aantoe dat er echt geen andere optie was. Dit was van levensbelang. Dit heeft niet te maken met mode of de tijd waarin we leven maar met het diepste van je zijn. Nu ik geopereerd ben heb ik nog steeds een eetstoornis maar ik kan leven met de vorm van mijn lichaam en ben nu zoals ik geboren had moeten worden qua lichaam.
Abel - Zaterdag 13 augustus 2022 09:24
Dit is heel herkenbaar en dit is ook het punt wat ik wou maken. Onder woorden brengen hoe het voelt is zo lastig: leg maar eens uit "waarom" je je precies zo voelt en hoe je het merkt.

Vind het jammer dat er zoveel commotie is rondom dit onderwerp en dat het soms neergezet wordt als een "modetrend" oid, terwijl dat het absoluut niet is.
Noa - Zaterdag 13 augustus 2022 17:55
Hoewel het er misschien voor jou niet zo uitziet, komt een hoop van de 'commotie' denk ik ook vanuit zorgen die mensen zich maken over hoe gemakkelijk jonge mensen levensveranderende operaties kunnen ondergaan en medicijnen kunnen slikken, en dat daar eigenlijk vrij weinig tegen in kan worden gebracht omdat het dan vaak gelijk afgeschreven word als een aanval op LHBTI vanuit een transfoob of homohater.
Terwijl het juist heel belangrijk is om er reëel met elkaar over te kunnen praten om zo de zorg voor transgender mensen en mensen die twijfelen over hun gender te verbeteren, ervoor te zorgen dat mensen die besluiten deze operaties te ondergaan of medicijnen te slikken/spuiten er niet later spijt van krijgen. Want helaas groeit de groep mensen die een detransitie ondergaan steeds sneller.
Sanne - Zaterdag 13 augustus 2022 21:32
Ik vind dat je echt dat je op een goede manier waardevolle aspecten toevoegt! Heel interessant en goede/belangrijke aanvullingen.
Iep - Zondag 14 augustus 2022 18:54
Noa, Als er een ding is dat heel langzaam en heel zorgvuldig door psychologen wordt bekeken is het wel de operatie. Ten eerste sta je jaren op de wachtlijst voor een eerst gesprek in, dan volgt er een psychologisch traject van minimaal zes maanden, dan ga je onder begeleiding een jaar aan de hormonen leven in je gepaste geslacht en dan pas komt eventueel operatie in beeld. Dat is de snelste route, tenzij mensen illegale hormonen gebruik. Maar geloof mij het is niet makkelijk dit te doorlopen en zomaar zoals jij zegt gemakkelijk een operatie te krijgen. Niet als je het via de gewezen weg doet en ik ben van mening dat dat een heel stuk makkelijk zou moeten worden. Natuurlijk heel zorgvuldig, maar zeker sneller. Want mensen ondergaan echt niet zomaar zulke grote operaties voor een zogenaamde trend, nogmaals, het is geen trend. En het psychologische deel waar de door moet is echt makkelijk om doorheen te komen is mijn ervaring
Noa - Zondag 14 augustus 2022 23:34
Ik weet het, ik ben het hele traject doorlopen + nog wat extra tijd omdat ik niet via de standaard weg ging. Ik hoor dat vaker, van mensen dat het volgens hun vééls te lang duurt en makkelijker zou moeten worden, voor mij bevestigd dat alleen maar dat de meeste van deze jonge mensen er veels te gemakkelijk over denken, alsof 2 jaar (of +-1 jaar als het gaat om hormonen) uit je hele leven zo lang is voor iets wat je hele leven voor altijd gaat veranderen.

Je benoemd een paar keer dat het geen (mode)trend is, dat is ook niet wat ik zeg. Ik weet vanuit eigen ervaring dat ook de mensen die denken transgender te zijn maar dat uiteindelijk niet zijn het echt niet doen omdat ze meegaan met een trend of iets. Zij voelen zich ook, wat je zegt, alsof ze niet met hun lichaam kunnen leven zoals het is, voelen zich niet thuis in hun lichaam etc. Niemand wílt transgender zijn, ze denken gewoon écht dat ze het zijn en krijgen vaak ook bevestiging met een diagnose genderdysforie. Wanneer je je echt zo voelt is het wel degelijk makkelijk om door het psychologische deel te komen.
Iep - Zondag 14 augustus 2022 18:55
Ik bedoelde NIET makkelijk het psychologisch onderzoek in het traject
Daniel -hoofdredacteur Proud2Bme - Maandag 15 augustus 2022 11:44
Hoi lieve allemaal,

Wat fijn dat jullie de moeite nemen om zo uitgebreid te reageren. Ik denk dat het ook goed is om de verschillende kanten van de discussie te belichten. Ook het onderwerp twijfel is daarbij een goed thema, maar het almaar benadrukken dat er ook mensen zijn die een transitie ondergaan en daar spijt van krijgen, helpt niet om genderdysforie beter bespreekbaar te maken.

Natuurlijk is er twijfel mogelijk, dat is ook heel menselijk.

Eetstoornissen en het ongemak dat je ervaart over je lichaam kunnen heel veel verschillende aanleidingen hebben. En ook nog eens met heel verschillende andere problemen samengaan. Denk aan trauma's, opvoedingsproblemen, verslavingsgevoeligheid, persoonlijkheidsproblematiek et cetera. Soms is (of lijkt) het duidelijk wat de onderlinge relatie is, vaak is het een bron van twijfel.

Zo is het ook met genderdysforie. Ook dit blijkt samen te kunnen gaan met een eetstoornis. En ook dit kan een bron van twijfel zijn: heb ik het nou echt, waar komt het nou door, hoe hangt het evt samen met mijn eetstoornis en andere problemen en twijfels die ik ervaar?

Juist daarom vind ik het zo belangrijk dat Abel hierover deelt. Als bekender wordt dat je hierover kan twijfelen, als daar opener over gesproken kan worden, wordt de drempel lager om zulke gevoelens te onderzoeken.

Ik denk niet dat het helpend is om daarbij al te veel nadruk te leggen op het feit dat er ook mensen zijn die spijt krijgen van een transitie. Dat maakt het juist moeilijker om je twijfels over een eventueel verband tussen je ongemak over je lichaam en genderdysforie te uiten en te onderzoeken.

Het voorbeeld van “iedereen eet weleens een hele zak chips” werd hierboven al ergens aangehaald en dat vind ik hier goed van toepassing. Als je twijfelt over ‘heb ik nou een eetstoornis of niet’, is het best fijn te weten dat iedereen die twijfels weleens heeft. Maar als die ‘hele zak chips’ al te vaak wordt aangehaald, kan dat de deur dichtgooien om over je onzekerheden te praten. Dat moeten we niet willen – ook niet als het gaat om twijfels over je genderidentiteit.

Daarom een vriendelijk doch dringend verzoek om het onderwerp ‘spijt’ hier nu te laten rusten.
Noa - Maandag 15 augustus 2022 13:39
Oke, dan zal ik wachten op de blog die er vast gaat komen die een andere kant van genderdysforie laat zien, iets wat me belangrijk lijkt wanneer je deze dingen deelt op een site die veel gelezen word door jonge meiden met een negatief lichaamsbeeld.
Ann - Maandag 15 augustus 2022 15:43
Ook ik heb de hele discussie gelezen en heb respect voor een ieder - het gesprek wordt heel respectvol gevoerd mijn mijne inziens. En… geen zwart zonder wit en geen zwart /wit zonder grijs.

Er zijn mensen die twijfelen aan hun gender of in het verkeerde lichaam zitten. Ik zie in geen enkele reactie staan dat dat ontkend wordt. Waar ik dan wel over val is dat je als redactielid schrijft “ almaar de nadruk leggen op…”. Dat lees ik gewoonweg niet. En even heel scherp gezegd: dat klinkt bijna als censuur. LHBTIQ is de norm en waag het niet om daar (kritische) vragen bij te stellen. Maar is dat niet hetzelfde als zeggen: LHBTQI bestaat niet?

Nogmaals: mooie discussie … dank Abel en dank anderen daarvoor!
Sanne - Maandag 15 augustus 2022 16:22
Ik sluit me hierbij aan. Ik vind dat er nu juist een mooi gesprek plaatsvond. Omdat er op een respectvolle manier verschillende perspectieven zijn benoemd. Juist als er verschillende aspecten van een onderwerp benoemd kunnen worden ontstaat er een gesprek. Extra interessant omdat Noa ook uit eigen ervaring spreekt. En die ervaring is niet minder waardevol dan die van Abel.
C - Maandag 15 augustus 2022 17:59
Ik vond de reacties van Noa ook juist een mooie toevoeging en op respectvolle wijze gedeeld. Beide ervaringen bestaan naast elkaar en lijken me zinvol en waardevol om te delen onder deze doelgroep. Vind het echt heel vreemd dat er vanuit de redactie gezegd wordt dat er niet over geschreven zou mogen worden. Komt op mij over als censuur en het willen doordrukken van een eigen perspectief. Terwijl ik hier heel wat vreemdere meningen en berichten heb gezien onder blogs over andere onderwerpen.
Anoniem - Maandag 15 augustus 2022 18:58
Ik ben het met zowel Sanne als Ann eens. Noa's reactie is m.i. niet minder waardevol dan het perspectief van Abel.

Noa, ik zou eigenlijk ook graag een blog van jouw hand lezen. Juist omdat het zo belangrijk is om zaken te kunnen onderzoeken - en dat is wat Abel en jij allebei hebben gedaan. Jullie zijn wat eigen gevoelens betreft tot verschillende conclusies gekomen en dat is precies waar onderzoek toe kan leiden. Die openheid is belangrijk. Net zoals ik het óók belangrijk vind om het te kunnen en durven benoemen als je je conclusie achteraf (al dan niet na een operatie) hebt bijgesteld. Ook voor (geanticipeerde) gevoelens van spijt moet m.i. ruimte zijn. Juist de diverse reacties op mijn vragen hebben er een mooie, genuanceerde en vooral inclusieve "discussie" van gemaakt.
Jup - Maandag 15 augustus 2022 22:09
Ben het met je eens. Het lijkt tegenwoordig niet meer te mogen om vragen/twijfels te hebben bij het hele LHBTQI enz- gebeuren.
En ik heb sterk de indruk (zoals hier al meer wordt genoemd) dat veel jongeren denken dat de oplossing ligt in een stukje 'geslachtsverandering'. Omdat, zoals al meer wordt genoemd, mensen die deze hormonen en operaties hebben ondergaan, daar zo lyrisch over doen. Alsof na zo'n operatie ineens al je andere psychische problemen weg zijn.
En ik vrees een beetje voor alle jongeren die er na zo'n traject achter komen dat het toch niet bleek te zijn wat ze dachten. En dat ze als het ware verweesd achter blijven.

Ik ben het dan ook niet eens met mensen die zeggen dat zo'n traject lang duurt en zorgvuldig gaat. Dat is naar mijn mening namelijk niet zo! Ik ken een aantal personen bij wie dit traject echt (te) snel plaatsvond. In mijn optiek te snel na de 'ontdekking' van de persoon zelf dat ze mogelijk liever van het andere geslacht zouden zijn.
Jup - Dinsdag 16 augustus 2022 10:06
Oh deze reactie is op de verkeerde plek komen te staan. Ik reageerde op Bina hieronder
Bina - Maandag 15 augustus 2022 12:56
@ Alex, gender is niet bedacht door de maatschappij. De natuur zegt bij een geboorte: het is een jongen of meisje. Dat is gewoon een feit door de geslachtskenmerken te zien.
Ik vind hetero wel de norm, andere geaardheden wijken daar van af.
Nogmaals: ik heb respect voor anderen, maar heb een andere mening over gender en alles wat daarmee samenhangt en de aandacht daarvoor in de maatschappij.
Het is niet populair tegenwoordig om bovenstaande te zeggen, dat besef ik.

Abel - Maandag 15 augustus 2022 15:01
Hoi,

Ik voel persoonlijk ook de behoefte om hier nog even op te reageren. Ik heb het even op z'n loop laten gaan, ook omdat ik weet dat ik niet iedereen tevreden kan stellen en ik me realiseer dat dit een onderwerp is waar veel verschillende meningen over zijn.

Toch voel ik me ergens verantwoordelijk hiervoor omdat dit van mijn hand komt en dit mijn woorden zijn. Maar daar gaat het ook meteen om: dit is mijn ervaring en die verschilt van die van andere mensen. Mijn doel hiermee was puur om eetstoornissen en genderdysforie bespreekbaar te maken, want ik zie steeds vaker dat deze hand in hand kunnen gaan.

Daarmee wil ik niet zeggen dat iedereen die zich ongemakkelijk voelt in zijn/haar/hen lichaam transgender is of een transitie moet ondergaan, in tegenstelling juist.

Wel vind ik het gesprek hierover belangrijk, omdat dit vaak nog een taboe onderwerp is. Praat erover, ook over de moeilijke dingen.

Daarbij wil ik nog even vermelden dat, naar mijn ervaring, hormonen krijgen of een operatie ondergaan allesbehalve makkelijk is, zowel de weg ernaartoe niet als de operatie en/of hormonen zelf. Als je het via de ''normale'' weg doet, kost dit meerdere jaren. Als de wachtlijst voor een eerste intake al meer dan 2 jaar is, dan is het geen snelle weg als je het mij vraagt.

Nogmaals: ik respecteer ieders mening, maar ik ben ook slechts een jongen die zijn ervaringen deelt op dit platform. Je mag er van vinden wat je wilt, maar probeer wel een beetje lief te blijven voor elkaar.

Liefs,

Abel
Ann - Maandag 15 augustus 2022 16:31
Ha Abel,

Een oprechte vraag : waar vind je in de hele reeks dat mensen niet lief zijn naar elkaar - omdat je schrijft “ maar probeer een beetje lief te blijven voor elkaar”.
Abel - Maandag 15 augustus 2022 16:48
Hoi,

Misschien komt het op mij zo over, kan ook zijn dat het via tekst is en daardoor redelijk plastisch, maar niet alles komt op mij even aardig over. Kan aan mij liggen hoor!
Noa - Maandag 15 augustus 2022 19:46
Hoi Abel, als er delen zijn van mijn berichten die zo overkomen bied ik mijn excuses daarvoor aan. Als ik het teruglees kan ik me voorstellen dat het misschien wat fel over kan komen, waarschijnlijk omdat het een onderwerp is waar ik heel veel om geef. Dat is verder echt niets tegen jou!
Abel - Maandag 15 augustus 2022 19:56
Hey Noa,

Weet dat ik je reacties en inbreng waardeer! Het is mooi dat je je eigen ervaring durft te delen.

Je mening mag er zijn en dit is sowieso een onderwerp waar 101 meningen en visies op zijn, dus het is mooi dat ieder zich hier comfortabel voelt om het gesprek erover aan te gaan.

Het "probeer lief voor elkaar te blijven" is ook een beetje uit voorzorg eigenlijk: dat deze discussie niet gaat escaleren.
Jeanne - Donderdag 24 november 2022 17:12
Wat zonde om zo met je lichaam te knoeien. Is geen oplossing voor innerlijke problemen en die hormonen zijn ook slecht voor je gezondheid. Met een paar lichaamskenmerken veranderen, verander je ook niet van geslacht. Je lichaamsbouw blijft ook hetzelfde. Op relatiegebied en seksueel vlak lijkt het me ook knap lastig. Al die genderverwarring door factoren als hormoonverstorende stoffen, door programmering via de media en kan ook zijn een onbewuste herinnering aan een vorig leven.
Allerlei rolpatronen zijn verwachtingen of eigenlijk hoe je denkt dat het van je verwacht wordt. Zo zat er vroeger in het jongerentehuis waar ik zat een meisje dat net een halve jongen was. Ook meestoeide enzo.
Denk dat er veel mensen uiteindelijk spijt krijgen. In de toekomst wel manieren om de schade dan te kunnen herstellen.