Het is woensdagochtend en mijn wekker gaat. Het was me gisteren niet gelukt om naar school te gaan, maar vandaag wil ik het echt weer proberen. Ik stap m'n bed uit en doe de gordijnen open. Dapper loop ik naar de keuken, maar ik voel de bui al hangen. Wat begon als een sluimerende spanning eindigt tegen de tijd dat ik de deur uit moet voor de zoveelste keer in een enorme eetbui.

Misselijk en plakkerig loop ik vanuit de wc terug de kamer in. Ik kijk op de klok, veel te laat. Ik kijk in de spiegel naar m'n gezicht. Opgeblazen wangen, rood doorlopen ogen. Stel je niet aan, je kan niet nog een dag niet naar school. Ik stap de deur uit, maar ik voel de grond onder me vandaan zakken. Voor de deur zak ik op de grond. Een omstander vraagt of het wel gaat. "Ja hoor, ja, ik voel me niet zo lekker vandaag." "Ga maar snel weer naar binnen dan!" Ja, ik denk dat ik dat maar doe…

Ik besluit dat ik altijd nog het tweede uur naar school kan. Ik moet mezelf gewoon even herpakken. Misschien moet ik dan toch maar wat eten? Ik smeer een boterham en eet hem met gemengde gevoelens op. Het voelt niet goed… Ik had ooit gelezen dat je nooit alles kan compenseren wanneer je een eetbui hebt gehad. Ik raak een beetje in paniek. Nee, help, help dit moet er uit. Zodra ik toegeef aan de paniek begint meteen een nieuwe eetbui. Huilend zit ik op de grond van de badkamervloer. Het lukt me niet, waarom lukt het me nou niet?

Oke, geen school vandaag, heb ik besloten. Het is niet anders. Morgen lukt het me vast wel weer. Wat kan ik in de tussentijd voor nuttigs doen? Ik kijk naar m'n bureau en zie een stapel formulieren liggen. Oh ja, ik zou dat nog invullen en naar m'n huisbaas sturen. Ik plof op m'n bureaustoel en bekijk zuchtend de formulieren. Hier en daar zitten er wat vette vingers en etensvlekken op het papier. Ze lagen al op het bureau toen ik hier gisteren een eetbui had. Het vieze papier triggert me. Bovendien ziet het er ingewikkeld uit en m'n hoofd doet pijn van de spanning en het braken van vanochtend. De tranen prikken achter mijn ogen en de letters dansen over het papier. Zie je wel, ik kan dit niet, ik ben hier te dom voor. Ik smijt de papieren aan de kant. Laat maar. 

Ik kruip terug m'n bed in kijk wat series op m'n laptop. Ik voel me zo nutteloos en de eetbuidrang is enorm. Ik baal dat ik m'n verplichtingen niet na kom en ik vind dat ik er iets aan zou moeten doen, maar elke keer als ik me probeer te herpakken slaat de eetstoornis weer toe. Ik hou me gedeisd, bang om weer in een eetbui te vervallen. Ondertussen heeft de berg afwas zich opgestapeld en slingeren de lege verpakkingen door het huis, maar het lukt me niet ze op te ruimen. Het hele leven lijkt momenteel één grote trigger. Het maakt me bang. Bang dat ik m'n leven aan me voorbij laat gaan. Bang dat ik dit nooit meer in kan halen en bovenal bang dat dit nooit meer goed komt.

Ik was niet elke dag zo ziek als de dag die ik beschrijf, maar op sommige momenten lukte het me niet om aan de meest simpele taken van de dag toe te komen. De was, de afwas, dat boek dat teruggebracht moest worden naar de bibliotheek, school, werk, op bezoek bij familie, afspraken nakomen. Het waren zulke simpele dingen, maar ik kon het niet. Mijn eetstoornis was op sommige dagen zo hard aan me aan het trekken en dan kon ik onwijs boos worden op mezelf. Ik vond mezelf een slappeling, ik vond dat ik me aanstelde, maar is dat eerlijk? Ik was ziek. Zou jij ook tegen iemand met een gebroken been zeggen dat ze maar gewoon moet lopen en zich niet zo aan moet stellen? Even door de pijn heen bijten? Nee toch?

Natuurlijk is het belangrijk om wel dingen te blijven doen. Om echt je best te doen en te doen wat mogelijkheid is. Om vrienden en familie te blijven zien. De deur uit te gaan. Deze verantwoordelijkheden brengen structuur, zelfvertrouwen en een gevoel van eigenwaarde met zich mee wanneer het lukt, maar wanneer het echt niet gaat heb je er niks aan om boos op jezelf te worden. Je doet je best en meer dan dat kan je niet doen. Probeer hier eerlijk in te zijn naar jezelf, maar ook naar anderen. Het is soms lastig om te begrijpen wat een eetstoornis allemaal inhoudt. Hoe het je leven over kan nemen. Je kan er dus niet altijd vanuit gaan dat iedereen het vanzelf maar begrijpt. Praat er daarom over. Laat weten hoe je je voelt en je zal merken hoeveel begrip die eerlijkheid met zich mee kan brengen. Dat is spannend, maar heel waardevol.

Je doet je best, dat zie ik. Een slechte dag betekent niet dat alles meteen verloren is. Accepteren dat het soms even niet lukt en een pas op de plaats is ook een manier van voor jezelf zorgen. Blijf vechten, blijf doorgaan, want de weg naar een eetstoornisvrij leven, die bestaat.

Het leven gaat je lukken.

Fotografie door: Pexels