Sorry dat ik het zo zeg hoor, maar het hebben van een eetstoornis is gewoon kut. Ik vond het moeilijk, ik vond het zwaar, het voelde dubbel en het liet me zo ontzettend onzeker voelen. Herstellen met vallen en opstaan? Ik deed het wel, omdat ik wist dat het beter was en welke keuze heb je eigenlijk? Toch betekent het niet dat het geen pijn doet om te vallen.

Het leven valt soms tegen

Het hebben, herstellen en verwerken van een eetstoornis, depressie, persoonlijkheidstoornis, trauma of wat dan ook is geen pretje, maar zelfs los daarvan kan het leven soms behoorlijk tegenvallen. Een slecht cijfer op school, een lekke band, ruzie met m'n beste vriendin, je grote zus die in je dagboek heeft gelezen, de wc die weer eens verstopt zit. Soms lijkt het alsof alles tegen zit en iedereen tegen je is. Ondertussen lijkt de rest zo gelukkig, mag ik eigenlijk wel klagen? Moet ik niet gewoon sterk zijn en me niet zo aanstellen?

Het leven is een feest, waarom vallen die slingers dan telkens weer naar beneden?!

Alleen blije, vrolijke en dankbare emoties passen bij geluk. Logisch, hoe kan je nou gelukkig zijn als je ongeluk ervaart? Soms was ik van mening dat ik het maar beter niet kon voelen. Als ik het er gewoon niet over had, zou het misschien niet bestaan. Bovendien wilde ik er niemand mee lastig vallen. Ze zien me al aankomen, Irene met haar geklaag. Dan zou vast niemand me meer moeten.

Cliché, maar waar. Praten helpt.

Intussen begin ik zelfs in herhaling te vallen over dat ik in herhaling val, maar het kan maar gezegd worden. Je gevoelens delen helpt. Dat heb ik vroeger echt moeten leren en daar pluk ik nu nog steeds de vruchten van. Het is niet zo dat ik nooit meer dingen lastig vind nu ik geen eetstoornis meer heb. Ik zie het alleen in een heel ander perfectief en probeer de dingen op een constructieve manier op te lossen. Niet altijd makkelijk, moet ik toegeven, maar elke dag leer je weer een beetje meer.

Ik probeer aan te geven waar ik mee zit en zolang ik dat op een prettige en rustige manier doe, reageren mensen daar eigenlijk altijd heel goed op. Als het soms tot een ruzietje uitmondt, probeer ik maar te bedenken dat dat ook bij het leven hoort en dat dat niet iets slechts hoeft te zijn. Daar schreef Daphne laatst een mooie blog over. Hoewel ruzie maken niet fijn voelt, betekent het wel dat beide partijen vinden dat het om iets belangrijks gaat, anders zou je geen ruzie maken. Dat is toch ook wel weer iets waardevols. Goed ruzie maken en leren communiceren is echt iets dat je kan oefenen. het is helemaal niet iets dat iedereen als vanzelfsprekend goed kan! Voel je dus ook niet verkeerd als je dat lastig vindt, het is namelijk ook lastig, maar niet onmogelijk. 

Vroeger was dit wel anders. Voor mijn gevoel klaagde ik ontzettend veel en stelde ik me aan, maar de mensen om me heen leken dit helemaal niet zo te ervaren. Sterker nog, veel van mijn vrienden zouden mij toen ook al omschrijven als juist een heel vrolijk meisje. Misschien dat ik zelf iets te weinig liet merken dat dingen me niet lekker zaten, maar die vrolijkheid ben ik ook wel echt. Het was niet slechts een masker. Alleen kan ik er nu veel meer van genieten en komt mijn geluk soms ook vanuit een heel onverwachte hoek.

Soms kan ik me namelijk juist heel goed voelen als ik mijn rotdag of vervelende gevoel even met iemand mag delen zonder dat het opgelost hoeft te worden. "Ja, het is ook gewoon kut!" Even spuien bij iemand anders. Gedeelde smart is halve smart. Daar zijn vrienden ook voor en het zal je verbazen hoeveel herkenning er eigenlijk is. We hebben toch zeker allemaal wel eens het gevoel dat alles tegen zit? Het is juist heel gezond om dat te uiten!

Wat er ook gebeurt, altijd blijven lachen?

Dit is waar ik letterlijk mee op ben gegroeid, want jeetje, wat keken wij thuis vaak naar Bassie en Adriaan. Helemaal te gek vond ik dat. Ergens heeft clown Bassie natuurlijk wel een punt. Lachen is goed en gezond. Ooit heb ik was lachyoga lessen gedaan en ook daar geldt: Motion creates emotion. Dit houdt in dat een positievere lichaamshouding automatisch voor een positiever gevoel zorgt. Rug recht, borst vooruit en mondhoeken omhoog, het kleurt je dag, maar dat betekent niet dat we dingen die rot gaan of voelen moeten ontkennen! Sterker nog, dat is zelfs heel ongezond.

Al eerder schreef Scarlet de blog over hoe het accepteren van negatieve gevoelens helpt en intussen is er alweer meer onderzoek gedaan naar dit gegeven. (Onder anderen door ook te kijken naar cultuur en opvoeding) Meer dan 2000 studenten van universiteiten uit verschillende landen deden mee aan dit onderzoek. Mensen uit de VS, China, Ghana, Israël, Duitsland, Brazilië, Signapore en Polen deden mee. Aan deze studenten werd een vragenlijst voorgelegd met vragen over hoe ze zich wilden voelen en hoe ze zich echt voelden. Ook werd gevraagt hoe gelukkig ze waren met hun leven.

Uit dit onderzoek bleek dat de mensen die hun (ook negatieve) gevoelens accepteerden en uitten gemiddeld het meest gelukkig waren. Eigenlijk zou je kunnen stellen dat er geen goede of slechte emoties zijn, maar dat er alleen eerlijke emoties zijn. Hoe dichter jij bij jezelf blijft. Hoe meer je die echtheid kan accepteren en kan laten zijn, hoe gelukkiger je bent. Niet zo gek eigenlijk, want elk gevoel heeft een functie. Het zijn slechts wij mensen die ze als 'goed' of 'slecht' hebben bestempeld.

Jouw gevoelens tellen. Ze maken uit. Ze mogen er zijn.

Vind jij soms ook gewoon even kut?

fotografie: pexels