Ik vind het mooi om over het leven na te denken als een cadeautje. Een cadeautje met heel veel lagen. Elke keer als je er weer een laag afhaalt, ontdek je wat nieuws over het cadeau dat je hebt gekregen, het leven. Elke keer ontdek je weer nieuwe dingen, leer je weer nieuwe dingen, krijg je weer nieuwe inzichten en ontmoet je weer nieuwe, inspirerende mensen. Bij iedere laag die eraf gaat wordt de vorm van het cadeau steeds duidelijker.

Alleen anders dan bij een cadeau zijn sommige lagen wat minder mooi. Denk bijvoorbeeld aan zwart inpakpapier. Het zijn taaie lagen. Lagen die je ontmoedigen. Maar er zitten ook lagen tussen met gouden glitters en een strik eromheen. Lagen waarbij je jezelf afvraagt of het nóg beter kan worden dan het op dat moment is.

Voor mij had dit cadeautje een hele zwarte laag. Deze zwarte laag noemde ik 'Doggy' en was mijn eetstoornis. Deze zwarte laag was pikzwart en bedekte zelfs alle mooie en glinsterende glitters die de restanten waren van de vorige laag. Deze laag was als duct tape, vrijwel onmogelijk om te verwijderen. Plakkerig en wordt telkens weer gebruikt om lagen te dichten.

Maar heel langzaam beginnen de eerste gaten te vallen door het zwarte tape heen. Heel langzaam komt de volgende laag tevoorschijn. Laten we nu een lichtroze laag voorstellen. Heel langzaam wordt liefde weer toegelaten in dit leven. Heel langzaam kunnen we de kleuren van de ondergaande zon weer zien. Heel langzaam voelen we weer de frisse lucht in onze longen stromen. Heel langzaam horen we de vogels weer een gratis orkest voor ons spelen. Heel langzaam zien we weer de lach van onze familieleden om ons heen. Heel langzaam voelen we weer hoe het is om ons lichaam te bewegen. Heel langzaam horen we mensen om ons heen weer praten over de wereld buiten ons hoofd.

En dan ineens zijn het alleen maar een paar zwarte plekjes die nog over zijn. Een paar zwarte plekjes waar we heel af en toe nog aan peuteren. Die we af en toe nog tegenkomen. Maar steeds vaker hebben we alleen maar het lichtroze in beeld. We lachen weer, we bewegen weer vrij, we kunnen weer ademen en we kunnen weer zien. We zijn niet meer verblind door het zwarte voor onze ogen.

Voor mij is deze lichtroze laag het leven wat ik nu aan het leven ben. Alle uitdagingen op mijn pad aangaan heeft mij hier gebracht, heeft het mogelijk gemaakt voor mij om een half jaar in Zuid-Afrika te studeren. En ja, soms kom ik nog zo een zwart plekje tegen. Maar het grootste deel van de tijd hoor ik de vogels zingen, kan ik lachen met alle mensen die ik hier mag ontmoeten, heb ik de energie om te lachen, dansen, zingen, reizen en bewegen, kan ik leren surfen, kan ik nieuwe dingen ontdekken en me openstellen voor nieuwe blikken op het leven en kan ik mijn dromen najagen. En het allerbelangrijkste, dingen doen die mij gelukkig maken, zoals blogjes en verhalen schrijven over alles wat ik mee mag maken in dit cadeau genaamd het leven.

Dus volgende keer dat het leven even een zwarte laag is en je ontmoedigd bent om door te gaan, geniet van het uitpakken van het cadeau en verheug je op al de mogelijke gouden lagen die nog kunnen komen. Want één ding is zeker, bij een cadeau weet je nooit precies wat je krijgt, anders is het geen cadeau meer.