Het lelijke van het internet

 

Neergeschoten. Zo, op straat. Net als denk ik heel Nederland las ik deze woorden enkele minuten na de aanslag op Peter. R. de Vries. Een paar minuten verstreken waarbij ik, compleet leeg en zo vol van emoties tegelijk, naar mijn telefoon staarde. Terwijl ik - zonder écht na te denken - Instagram opende, zag ik de screenshots al voorbij komen. Ik wist niet eens dat er een filmpje was, laat staan screenshots. Wazige foto's waarin toch duidelijk op te maken was waar ik naar keek: het vreselijke noodlot dat Peter R. de Vries enkele minuten ervoor had ervaren. En nu stond het ook al online.

Het internet is iets geks, vind ik. Aan de ene kant geeft het me veel. Ik kook ermee, haal er informatie vandaan evenals entertainment. Dat het internet ook een duistere kant heeft, leerde ik voor het eerst door de Pro Ana beweging. Misschien een gekke afslag, maar ik denk dat dit wel aangeeft dat er zeker een keerzijde aan dit technische fenomeen zit. Het is prachtig wat we kunnen, maar tegelijkertijd kunnen we er niet mee omgaan. We stimuleren anderen ziek te worden, praten elkaar complexen aan en delen beelden van mensen in levensgevaar. Alsof het niets is.


Bron foto

Het lijkt me een ongeschreven regel: iemand in nood, verleen je hulp. Toch is het schijnbaar de normaalste zaak om als eerst te filmen en dit te delen. Ik vind het ziekelijk, afgrijselijk. Mensonterend. En de filmpjes van Peter. R. de Vries zijn hier helaas alleen een voorbeeld van. Het heeft me wel aan het denken gezet. Want was is nu normaal in een tijd waarin internet domineert? En bestaat er zoiets als 'ongeschreven regels' wanneer het aankomt op het delen van bepaalde content?

Mijn hoofd maakt vrijwel direct een zijweg naar een YouTuber. Een vrij bekende YouTuber zelfs. Bekend vanwege haar fysieke gesteldheid. Dit verhaal is natuurlijk heel anders van aard, maar het laat denk ik wél zien hoe meedogenloos mensen soms kunnen zijn. In de reacties heeft niemand het inhoudelijk over haar video's. Het gaat alleen maar over wat ze zien; een ongezond, veel te mager meisje. Hoe langer ik door de reacties scrol en hoe meer ik lees, hoe meer het voelt als een gruwelijke verkeersramp. Niemand die een poot uitsteekt, er wordt alleen gekeken, gewezen en geroddeld. Gepest, zelfs. En dat allemaal anoniem. 

Is dit hoe we zijn geworden? Vinden we het echt normaal om ons zo te gedragen? Is deze internetwereld een weerspiegeling van de maatschappij? Is het echt iedereen voor zich geworden? Of hebben we online toch een ander persona en laten we ons misschien meeslepen? 

Wanneer ik me een beetje in verlies in deze gedachten, probeer ik te denken aan de mensen die wél naar Peter R. de Vries renden. Aan de mensen die direct het alarmnummer hebben gebeld. Het dappere team van RTL Boulevard dat een week later, gebroken door verdriet, een prachtig eerbetoon aan Peter R. de Vries neerzette. Aan de vrienden van de eerder benoemde YouTuber die door een interventie haar hulp probeerden te bieden. Aan iedereen die zich vrijgevochten heeft van de destructieve Pro Ana beweging. Ik denk aan jou, hier op Proud. Jij die steun biedt aan andere leden, steun die zo ontzettend van waarde is. Steun die vanuit je hart komt, terwijl je het zelf zo zwaar hebt. 

Soms is het moeilijk om de focus op het goede, het positieve te houden in een wereld waarin het negatieve de boventoon heeft. Althans, zo ervaar ik het soms. Ik hoop dat het jou lukt om jouw plekje in deze wereld te vinden en voor jou een leven te creëren waarin je omringd wordt door een goede dosis positiviteit. Hier op Proud, maar ook in je offline leven. Is dit iets wat je online nog lastig vind? Lees dan eens de blog 'Mijn tijdlijn was eetgestoord', waar ik mijn ervaring hierover deel, evenals wat tips die ik nog steeds naleef. 

Het internet is een prachtige uitvinding en kan een leuke plek zijn, maar soms is het ook een heel lelijke plek. Houd je hoofd hierin koel en houd vast aan hetgeen dat jou steun en hoop geeft en sta ook eens stil bij jouw invloed op anderen, ook online. Wat kan je zelf doen om niet bij te dragen aan die negativiteit? Ik denk dat dat stukje bewustzijn al veel op kan leveren.


Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.

 

Gerelateerde blogposts