Wachtlijsten: we krijgen er bijna allemaal mee te maken. De ene wachtlijst is nog langer dan de ander en ze lijken alsmaar langer te worden. Dit is al langer een probleem waarvan ik vind dat het echt moet worden aangepakt. In deze blog wil ik één type wachtlijst in het bijzonder belichten: de wachtlijsten voor transgenderzorg.

Deze blog schrijf ik niet voor mezelf of om zielig te doen. Maar voor iedereen die momenteel op een wachtlijst staat, die iemand kent die erop staat en voor wie er net mee te maken heeft gehad. Voor de mensen die het einde van de wachtlijst niet hebben gehaald. Ik zie en hoor jullie.

Abel is sinds 2022 gastblogger bij Proud2Bme. Hij blogt onder andere over de LHBTQ+ community, zijn transitie, mantelzorger zijn en zijn eetstoornis. Wil je meer lezen van Abel? Dat kan via de tag 'Abel blogt'. Wil je zijn voorstelblog (nogmaals) lezen? Die vind je hier.

Bron foto

Zelf heb ik nooit 'lang' op een wachtlijst gestaan voor mijn transitie. Ik was er redelijk vroeg bij en stond 'maar' een halfjaar op de wachtlijst. Tegenwoordig is deze wachtlijst al meer dan vier keer zo lang. In het ergste geval wacht je meer dan twee jaar - en dan hebben we het alleen nog maar over de wachtlijst voor een intake, nog niet eens voor de behandeling. Deze tijd is moeilijk, zwaar, ingewikkeld. Zelf ben je er al helemaal klaar voor en je omgeving misschien ook. Misschien gebruik je een andere naam, maar staat deze niet op je paspoort/ID-kaart. Misschien vind je andere voornaamwoorden prettiger of word je nog overal 'mevrouw' genoemd, terwijl je 'meneer' genoemd wilt worden.

Suïcidaliteit en daadwerkelijk zelfdoding, het is een groot probleem. In de samenleving, maar ook binnen de LHBTQIA+ community. De lengte van deze wachtlijsten verergeren het probleem. Het kan uitzichtloos lijken, hopeloos - en je kan er zelf niks aan veranderen. De wachtlijsten triggeren depressies, eetstoornissen en andere psychische problemen. Het kost levens, letterlijk.

Voor mij voelde het halfjaar dat ik moest wachten al als oneindig, je moet er toch niet aan denken om vier keer zo lang te moeten wachten. Het is onvoorstelbaar, schrijnend en er moet dringend een oplossing voor komen. 

Als je nu op een wachtlijst staat: houd vol, houd moed. Probeer erover te praten met iemand. En eventueel zou je in de tussenliggende tijd hulp kunnen zoeken. Ikzelf ben naar de POH-GGZ van de huisarts gegaan. Met haar had ik gesprekken over hoe ik me voelde en bereidde ik me alvast voor op het traject dat me te wachten stond. Dit vond ik toen heel fijn.

Wat je verder nog zou kunnen doen is, hoe moeilijk ook; verder met je leven. Probeer je studie of werk te blijven doen, je hobby's te blijven uitvoeren en het jezelf zo prettig mogelijk te maken. Heb je nu bijvoorbeeld (nog) lang haar en wil je graag een kort kapsel? Doe het. Hetzelfde geldt voor kleding; een binder (hesje dat je borsten platdrukt) kan een uitkomst zijn om jezelf iets beter te voelen, ook grote truien en shirts zijn daar fijn voor.

Daarnaast heb ik toentertijd al nagedacht over een nieuwe naam. Ik wilde mijn meisjesnaam niet meer gebruiken, dit voelde niet fijn. Ik heb samen met mijn ouders een nieuwe naam bedacht: Abel. Dit voelde meteen goed - en ik ben nog steeds heel blij met mijn naam. Mijn advies hiervoor zou zijn: als het mogelijk is, overleg hier dan over met je omgeving, zij zullen jou immers zo gaan moeten noemen. Als je dit doet kun je bijvoorbeeld ook bespreken hoe je aangesproken wilt worden. Misschien vind je hij/hem prima, maar het kan ook zijn dat je liever die/diens of hen/hun genoemd wilt worden.

Alles is goed, zolang jij je er maar fijn bij voelt.

De wachtlijst is lang en er moet echt wat aan dit probleem gebeuren, maar probeer niet bij de pakken neer te gaan zitten. Dit hoeft geen 'verloren tijd' te zijn. Er zijn dingen die je zelf al zou kunnen ondernemen. En vooral: praat over hoe je je voelt.

Ik hoop dat je je oké voelt, weet dat er mensen zijn die om je geven en je willen helpen. Mocht je willen praten over dit onderwerp, dan kan je hieronder in de reacties een berichtje achterlaten. Ook ben je altijd welkom op het forum van Proud2Bme.

En mocht deze blog suïcidale gedachtes in je getriggerd hebben (wat ik hoop van niet) dan adviseer ik je om aan de bel te trekken bij je omgeving of contact op te nemen met 113 zelfmoordpreventie.