Het kan altijd erger

 

Het kan altijd erger, dus ik mag niet klagen en ik stel mij aan. Daarmee sla ik al mijn eigen problemen in één klap in de wind en lijkt mijn situatie er ineens minder toe te doen. Zodra ik mij besef dat het altijd erger kan, betekent dat ook dat ik mijn situatie vergeleken heb met die van een ander. Of nog suffer, dat ik het vergeleken heb met een situatie die nog helemaal niet aan de orde is. Het kan namelijk ook altijd erger en dat heeft direct invloed op hoe ik naar mijn eigen situatie kijk. Dat kan zowel een negatief als positief effect hebben, maar effect heeft het zeker.

Het kan zo moeilijk zijn om jezelf echt serieus te nemen. Om alleen naar jezelf te kijken en te erkennen wat er niet goed gaat. We willen dat het goed gaat en als dat even niet zo is, willen we in ieder geval er niet over zeuren, want het kan altijd nog erger. Het kan best helpen om het op die manier in perspectief te plaatsen, maar tegelijkertijd verandert het niets aan hoe het op dit moment met je gaat. En hoe het nu met jou gaat, is al jouw aandacht en energie meer dan waard. Ja, het kan erger, maar het kan ook beter.

Het kan ook echt altijd erger

Het is altijd ergens beter, mooier en vooral anders. Dus het is ergens anders ook ongetwijfeld erger. De kans is behoorlijk groot dat er op de hele wereld altijd iemand is waarbij het erger is, de kans is zelfs heel groot dat dat misschien al bij de buren het geval is. Dat is de realiteit. Juist om die reden is het beter om daar niet naar te kijken. Wat schiet je ermee op om er rekening mee te houden dat het altijd erger kan? Wordt jouw probleem er minder van? Is het dan ineens wél opgelost bij jou?

Je kunt situaties nu eenmaal niet met elkaar vergelijken en hoe begrijpelijk het ook is om dat wel te doen, het zorgt voor een oneerlijke strijd. Het is geen wedstrijd en het vergelijken zorgt er meestal voor dat jij jezelf uiteindelijk nooit serieus mag nemen. Het kan ten slotte altijd erger, en daarmee doe je jezelf tekort. Tijdens mijn eetstoornis zei iemand ooit dat die problematiek in Derde Wereld landen niet voor zou komen en hoe gelukkig we hier mogen zijn met het eten dat we tot onze beschikking hebben. Ik denk niet dat die persoon opzettelijk mijn situatie wilde vergelijken met die van een meisje uit de achterstandswijk in Afrika, maar het gaf wel aan dat het er ergens anders in ieder geval veel slechter aan toe ging dan bij mij.

Het vervelende hiervan is denk ik, dat je nooit klaar bent. Het vergelijken houdt nooit op en dat zou betekenen dat er nooit iets aan de hand zou mogen zijn. Terwijl iedereen problemen heeft en waar je ook woont, die problemen zijn echt. Het zijn dingen die in jouw eigen leven aan de hand zijn en die net zo goed de werkelijkheid zijn als de problemen van iemand aan de andere kant van de wereld. Er bestaat eigenlijk niet zoiets erger of minder erg, het is allebei aan de hand en verdient allebei aandacht. Je kunt jouw situatie nu eenmaal niet vergelijken met die van iemand anders, want niemand kan er iets aan doen dat ie in een bepaalde situatie zit of ergens anders geboren is. Dat zou betekenen dat ook de problemen die zich in dat leven voor kunnen doen, wél iets is waar je invloed op hebt, terwijl dat ook lang niet altijd zo is.

Het kan denk ik makkelijk naast elkaar bestaan. Ja, het kan altijd erger. Ja, het is ook al erg genoeg en jij mag ook hulp accepteren. Dat het erger kan betekent niet dat het ook per se zo ver hoeft te komen. Het feit dat er nu iets aan de hand is wat niet lekker gaat, is al reden genoeg om hulp te mogen accepteren en jezelf serieus te nemen.

Relativeren

Aan de andere kant kan het ook helpen om te relativeren. Het kan namelijk altijd nóg erger. Mij heeft het ook wel eens geholpen om dat op een positieve manier te benaderen. Dus niet om je eigen problemen daarmee naar beneden te halen of te bagatelliseren, maar om te realiseren dat het niet uitzichtloos is. Dat het eigenlijk nooit uitzichtloos is. Het gaat nu misschien niet goed, het is nu allemaal niet zo fijn als je zou willen, maar het kan altijd erger. Het kan dus ook altijd beter. Als een soort ladder waarbij jij je ook ergens bevindt. Er is een weg omhoog en er is hoop. Misschien is het zelfs wel eens erger geweest en heb je dat ook al ervaren. Dan is die weg omhoog al ingezet. Dat doet niets af aan hoe vervelend het nu kan zijn, maar ook hier ben je op eigen kracht gekomen en ook de volgende stap zal je lukken.

Het kan ook altijd beter

Natuurlijk wordt je ook geconfronteerd met anderen en is het heel menselijk om dat met elkaar te vergelijken denk ik, maar uiteindelijk heb je alleen maar met jezelf te maken. Jij hebt de verantwoordelijkheid over jouw leven en jij zal uiteindelijk met jezelf verder moeten. Als er winst te behalen is in jouw situatie, waarom zou je daar niet voor gaan? Uiteindelijk gaat het om jouw toekomst en daarin heb je weinig te maken met hoe goed of slecht het ‘zou kunnen zijn’ of hoe het met anderen gaat.

Dat ‘erger’ moet juist niet de maatstaf zijn. Jij bent nu jouw eigen maatstaf en daarin gaat het zoals het gaat. Soms goed, soms niet goed en soms erger. Dat is eigenlijk het enige waar we allemaal echt mee te maken hebben en dat is veel te persoonlijk om te vergelijken. Elke situatie kan inderdaad erger, maar dat betekent niet dat je het daar maar bij moet laten of dat je geen recht van spreken hebt. Hoe zou je willen dat het gaat en in welke situatie zou je willen zitten? Wat kun jij eraan doen om daar te komen? Als jouw situatie, jouw leven en jouw stemming ook beter zou kunnen, is dat alle energie waard. Jij bent dat waard en niets is daarin te veel gevraagd.

Fotografie: minan1398

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Anoniem - Zondag 30 september 2018 19:57
Wauw, hele fijne blog dit. De gedachte dat het altijd erger kan heeft mij zo vaak tegengehouden in herstel, en dat doet het nu nog steeds. Terwijl het iets is wat nooit stopt en het inderdaad echt altijd bij iemand "erger" is, en je eigenlijk dus gewoon blij moet zijn dat jij hier staat. Heel belangrijk om te onthouden. Bedankt Daphne!
Saarki - Zondag 30 september 2018 23:26
Ik voel dit "het kan altijd erger"-gevoel en het gevoel dat ik mezelf aanstel ook heel vaak tegenover mensen die "echt" ziek zijn, zoals mensen met kanker. Dan denk ik altijd "die kunnen daar niets aan doen, die hebben het pas echt erg, ik kan er wél iets aan doen dus wat zit ik eigenlijk te zagen/klagen". Snapt iemand wat ik bedoel? Dan voel ik me ook altijd enorm schuldig.
Herkenbaar?

En iets dat ik ook heel fel heb is het ongeloof: ongeloof dat bepaalde erger dingen zouden kunnen gebeuren (met mij) omdat het "echt niet zó erg is hoor", anderen "overdrijven".
Ik1234 - Maandag 1 oktober 2018 00:38
Hey waarom, de gedachtes die je hebt heb ik ook. Heel herkenbaar dus. Ik vergelijk t ook vaak met ziektes waar mensen zelf echt geen invloed op hebben. Een eetstoornis en de ernst daarvan heb je enigzins zelf in de hand, want je hebt de keuze tot eten. Iemand met bijv kanker heeft geen keuze en zou er alles voor over hebben om te herstellen hiervan. Waar maken wij ons nou druk om? Het voelt egoïstisch, maar probeer dan te relativeren dat een es ook een erkende ziekte is. Maar het blijft een lastig puntje.

Ook als andere wel de ernst inzien bagataliseer ik het vaak. Mij overkomt niets, ik ben nog lang niet zo erg. Ik kan nog maanden zo doorgaan. Ik leef nog dus ik eet, als ik niet eet ben ik zo dood... is een zin die ik ook vaak gebruik.

De blog is fijn, het kan idd altijd erger. Het word tijd dat ik naar mijn eigen leven ga kijken en ga proberen er iets van te maken. Alle tijd in de es vind ik zonde want ik weet hoe leuk t leven kan zijb/was vroeger.
D - Maandag 1 oktober 2018 00:47
' Een eetstoornis en de ernst daarvan heb je enigzins zelf in de hand, want je hebt de keuze tot eten.'


Nee, dat is juist het probleem met een eetstoornis, dat heb je niet.. je DENKT vaak, dat je het wel in de hand hebt, tot je jaaaaren vaak verder bent in het ergste geval en als je dat heel lang niet in de hand hebt, of zelfs 'maar' enigszins, ga je uiteindelijk hartstikke dood, net als bij kanker, aan alle 'complicaties'.
me - Maandag 1 oktober 2018 09:24
Ja, dat denk ik ook, en daar zit juist toch ook het gevaar. “Ik heb er nog wel controle over”. Terwijl je dat niet hebt, en er ondertussen schade ontstaat.
En ik lees hier meerdere keren “niet zoals bij bijv kanker” maar hoe denk je dan bijvoorbeeld over iemand met kanker die doorrookt terwijl het door het roken komt? Of slecht blijft eten met diabetes?
Heb jij een keuze in je stoornis en hij niet in zijn ziekte?
Ik denk alleen dat je de (moeilijke) keuze kan maken om voor je herstel te gaan. Maar dat betekent niet dat je je ziekte hebt gekozen of in de hand hebt.
Saarki - Maandag 1 oktober 2018 10:44
Dat gevoel van "ik kan er wél iets aan doen, het is iets dat ik controleer (i.t.t. bijvoorbeeld kanker) en moet dus eigenlijk niet klagen of zagen of heb dat recht" is iets dat in mijn omgeving ook wel heel erg speelt. Mijn ouders bijvoorbeeld - vooral mijn vader - blijven het toch zien als een eigen 'keuze'. Ja, hij erkent dat het een probleem is, maar een probleem waar je zélf iets aan kan doen, dat je zelf in de hand hebt.

Jullie reacties steunen/helpen me wel enorm, bedankt.
Me - Maandag 1 oktober 2018 11:49
Denk dat het ook heel moeilijk is voor bijvoorbeeld je vader om te begrijpen.

Ik denk alleen er een groot verschil is tussen de keuze maken tussen een stoornis/ziekte krijgen en in stand houden (want wie zou er nou ‘kiezen’ voor een eetstoonis of angststoornis bijv.) wat volgens mij dus allebei geen sprake is van keuze. En tussen kiezen voor de behandeling. Dat is een keuze die je wel kan maken, zonder dat het direct betekent dat je dan kiest om genezen te zijn. Want dat kan niet.
Je kan kiezen om te vechten, maar niet kiezen om te winnen.
Je kan er dus zelf ook actief heel veel mee doen, net zoals iemand met kanker kan kiezen voor een behandeling, goede coping en gezondere levensstijl.
Maar dat maakt het niet makkelijker of betekent niet dat je dan kiest om dan maar ‘klaar’ te zijn met een eetstoornis.
Saarki - Dinsdag 2 oktober 2018 12:06
Dit is wel een goed en terecht punt dat je maakt ... stof tot nadenken, hoewel ik denk dat je nagel toch ± regelrecht op de kop hebt geslagen met je berichtje.

Ik vind het ook wel erg mooi dat je schrijft "je kan kiezen om te vechten, maar niet om te winnen".