Het is maandagochtend 10 uur en er ligt een heel normaal koekje, dat gemaakt is in een fabriek waar ze er vast een heleboel op een dag produceren (zonder er verder over na te denken), voor me op tafel. Het is een heel gewoon koekje, met stukjes chocolade en cranberries erin. Het is niet eens heel groot, een ronde vorm. Niets bijzonders aan te zien. Een heel simpel en alledaags koekje. 

Tijdens de groepstherapie verzorgen we om de beurt een tussendoortje. Een tussendoortje dat een uitdaging voor jezelf is. Het meenemen van een 'goed' tussendoortje voor een groep mensen met eetgestoorde gedachten is al een uitdaging op zichzelf. Niemand wil de anderen in de groep een naar gevoel geven door een tussendoortje mee te nemen dat angst en paniek meebrengt, maar we zitten juist in de therapiegroep om deze uitdagingen te doorvoelen en er op een gezonde manier mee om te gaan... Het mag er allemaal zijn. 

 
Bron foto

Het plastic bakje met daarin de koekjes wordt zwijgend over de tafel heen van de een naar de andere persoon geschoven. Om de beurt pakken we een koekje en schuiven het doosje weer door. En daar liggen ze dan, die koekjes. Naast een kop thee, water of koffie. Ze blijven daar ook voorlopig liggen, want ondanks dat het hele normale koekjes zijn, voelt het alsof we zojuist stukjes van de giftige appel van Sneeuwwitje aan elkaar hebben doorgegeven. Nu het koekje zo onder mijn neus ligt, kan ik het niet hem niet meer kan negeren. Het besef dat er nu van me verwacht wordt dat ik het koekje ga eten, maakt een hoop gevoelens in mij los. Ik blijf naar dat koekje staren en verdwijn er bijna in. Ik ben me heel bewust dat het eetstoornisgedachten zijn die omhoogkomen. Een 'ongezond' koekje eten op maandag, dat betekent de start van de week beginnen met 'slecht' voedsel. En dat al om 10 uur in de ochtend!

Ik merk dat mijn benen beginnen te wiebelen, dat er een golf angst omhoogkomt en dat ik het liefste zou wegvluchten naar buiten. Weg van dat koekje of eigenlijk is het niet eens dat koekje zelf, maar het gevoel dat het me geeft. Het angstige gevoel, de paniek die ik niet wil voelen en waar ik het liefst voor wil wegrennen. Ik geef in de groep aan wat er in mij gebeurt en welke gedachten in mijn hoofd opkomen, hoe erg de eetstoornis hier iets van vindt. Ik vind het spannend om het te delen, want het voelt zo kwetsbaar als ik het deel. Maak ik het voor anderen niet nog erger als ik mijn angst wat dit koekje oproept deel? Schaad ik daarbij niet het proces van een ander? Dit is juist iets dat ik hier mag delen, dus ik doe het. 
 
Het is helpend om te horen dat bij een aantal anderen dezelfde gedachten rondspoken, het maakt de worsteling toch wat minder eenzaam. Ik voel dat er ruimte is, juist hier, om dit met elkaar te delen. De sfeer is beladen maar veilig genoeg om dit te mogen doen. Ook om te horen welke angsten anderen hebben bij het zien, ruiken en proeven van het koekje. Iemand is bang dat, als ze nu het koekje proeft, het zo lekker smaakt dat ze het in de middag bij een supermarkt gaat halen omdat ze zich niet kan beheersen. Zou dit koekje een eetbui kunnen triggeren? Iedereen daar aan tafel heeft zijn of haar eigen gevecht en angsten en toch begrijpen we elkaar zonder dat we veel woorden hoeven te gebruiken. 
 
Het maakt helaas niet uit welke argumenten er worden aangedragen waarom het koekje echt een normaal koekje is. Ik mag het echt niet van mijn eetstoornis en het voelt zo fout om deze 'verkeerde' calorieën in mijn lijf te stoppen. De therapeut vraagt: "Wat ga je nu met dat koekje doen?" Ik weet het echt even niet… Het voelt al als een doel op zich om deze nare gevoelens er te laten zijn zonder ze te onderdrukken. Alleen al bij het idee dat ik het moet eten, komt dat gevoel en paniek omhoog. Als ik nu beslis om het koekje niet te eten, dan voelt het alsof ik niet kies voor herstel. Alsof ik voor de makkelijkste weg kies. De eetstoornis laat winnen. We nemen allemaal even wat afstand van onze koekjes door even nieuw drinken te pakken of naar de wc te gaan. Langzaam ebt de paniek weer weg… Ik brokkel een stukje van het koekje af en stop het in mijn mond. Het is echt een mierzoet koekje. Ik beslis dat het voor nu even genoeg is geweest. Dat het voelen van de angst, het bewust zijn van de eetstoornisgedachten en ervaren dat de angst ook weer wegstroomt genoeg energie hebben gekost voor nu. Dat ik niet faal als ik het koekje niet op eet, maar mijn grens hierin respecteer. Het was een leerzame ervaring waarbij ik goed mijn grenzen heb kunnen voelen en ze heb gerespecteerd. Dat ik mezelf maar kort schuldig heb gevoeld om het te delen en dat ik daarna bedacht dat het niet aan mij is om in te vullen wat mijn delen met anderen doet.  
 
Het is bijzonder wat een heel normaal en simpel koekje wel niet allemaal teweeg kan brengen en welke lessen erin verborgen zitten. Het maakt weer duidelijk dat het bij een eetstoornis niet gaat om het eten zelf maar om de gevoelens en angsten die omhoogkomen en hoe je daarmee op een gezonde manier leert om te gaan. 

Een illustratie die Talien over dit onderwerp heeft gemaakt.

Ik denk alleen niet dat de makers van de koekjes ooit zullen beseffen wat voor waardevolle en bijzondere koekjes ze bakken!  

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.