Met de kennis van nu en inzichten die ik nu heb, durf ik bijna zeker te zeggen dat ik een eetstoornis heb (gehad). Laat ik als eerst even vooropstellen dat ik nooit een officiële diagnose heb gehad, net als professionele hulp. Maar ik weet zeker dat er nog veel meer mensen rondlopen in eenzelfde situatie. Ik vind het heel spannend om mijn verhaal te delen omdat ik nog steeds het gevoel heb dat ik overdrijf en ik die officiële diagnose nodig heb om te kunnen zeggen dat ik een eetstoornis gehad heb.

Al sinds de brugklas van de Havo had ik periodes waarin ik aan het rommelen was met eten. Het draaide eerst om extreem gezond eten, dit veranderde in extreem gezond én extreem weinig. Door het weinig eten ontstonden er vaak eetbuien; deze compenseerde ik. Een grote trigger voor mijn eetstoornis was korfbal. Iets wat ik jarenlang met veel plezier gedaan heb, maar wat de laatste jaren omsloeg naar iets waar ik mega onzeker van werd. Ik ben na tien jaar gestopt met korfballen. Naast rommelen met eten kampte ik ook met automutilatie. Waardoor de eetstoornis precies kwam, weet ik tot op de dag van vandaag nog steeds niet.

Toen ik begon met mijn studie verpleegkunde bij Avans, had ik het niet gemakkelijk. Het was echt even wennen. Het onderwijs was totaal anders en ik had ineens veel meer vrijheden. Daarnaast begon ik de opleiding zonder vrienden; de klas waar ik in terecht kwam maakte dit niet gemakkelijker. Vanaf dag één waren er groepjes en daar viel ik buiten. Ik kon heel moeilijk aansluiting vinden en dit maakte dat ik weer onzeker werd. Wel keek ik enorm uit naar de stageperiode, dan zou ik even niet naar school hoeven en me niet elke dag huilend op de wc hoeven verschuilen. De studie zelf was en is nog steeds super leuk! Toen stage was afgelopen en ik weer terug moest naar school, viel ik in een diep dal. Ik had een enorme terugval wat betreft het rommelen met eten. Het ging toen echt heel slecht met me. Ik had niet extreem ondergewicht, maar was wel wat afgevallen. Het enige wat ik de hele dag nog kon doen, was denken aan eten, niet eten en bepalen hoeveel calorieën ik moest verbranden. Als ik op het station met de roltrap ging in plaats van de trap raakte ik al compleet in paniek, bijna tot huilen aan toe. In deze periode was ook de automutilatie een groot probleem.

Het omslagpunt kwam toen ik tijdens mijn bijbaantje in de zorg een ochtenddienst tot half 12 amper kon volhouden. Dit was ook rond de carnavalsperiode. Ik heb toen besloten om met de carnaval gewoon alles te eten, omdat ik het anders nooit zou volhouden om een optocht te lopen met onze carnavalswagen. Dit ging goed en ik voelde me goed! Niet lang na die carnaval kreeg ik een relatie met mijn huidige vriend. Ik heb hem toen alles verteld en hij steunt mij door dik en dun. Sinds ik verkering met hem heb, heb ik helemaal niet meer geautomutileerd. Het eten is af en toe nog steeds een dingetje. Afgelopen januari viel ik weer terug. Ik liep stage op de kinderafdeling bij het streekziekenhuis bij mij in de buurt. Daar was toen een meisje opgenomen voor haar eetstoornis en dit vond ik erg confronterend.

Hierna pakte ik mezelf weer op, maar eigenlijk heb ik altijd last van eetgestoorde gedachtes. Vaak eet ik te weinig omdat ik bang ben aan te komen. Bepaald eten is veilig en ander eten is niet veilig. Sinds een paar weken ben ik echt heel erg gemotiveerd om dit aan te pakken. Ik probeer nu de basislijst van Proud te volgen en te variëren met eten. Dit is alleen nog zo verdomd lastig door die gedachtes die er zijn. Ik durf niet zo goed om hulp te vragen of mijn ouders te vertellen over mijn worstelingen. Ik heb het idee dat mijn ouders vinden dat ik me gewoon niet zo aan moet stellen en gewoon moet eten. Wat ik hiermee ga doen, weet ik nog niet. Wel weet ik dat ik zelf mijn best ga doen om nooit, maar dan ook nooit meer terug te vallen naar het begin van mijn studie anderhalf jaar geleden. Ik wil het goedmaken met mezelf.

Maar hoe doe je dat, het goedmaken met jezelf? Dat is een hele goede vraag. Dit kan voor jou anders zijn dan voor mij. Ik ga je in ieder geval wat tips geven die mij heel erg helpen en voor jou ook handig kunnen zijn.

♥ Een volwaardig en volledig eetpatroon volgen

Dit is misschien wel het moeilijkste. Als je al heel lang een eetprobleem of eetstoornis hebt, dan kan het zomaar zijn dat je je niet eens meer kan herinneren wat nou een normaal eetpatroon is. Ik heb heel veel gehad aan de basislijsten die hier op Proud staan. Daarnaast eet ik ook regelmatig wat extra’s; een lekker stukje taart, een cupcake of warme chocomel bijvoorbeeld. Dat past prima in een volwaardig en volledig eetpatroon.

♥ Variëren

Variëren met eten is heel belangrijk zodat je alle voedingsstoffen en vitamines binnenkrijgt. Ook dit is iets wat heel moeilijk kan zijn als je vast blijft houden aan eten dat voor jou veilig is. Probeer eens buiten je comfort zone te stappen en probeer iets te eten wat je eng vindt. 

♥ Liefde geven aan je lichaam

Wat mij heel erg helpt: wanneer je niet zo lekker in je lichaam zit, om dan juist je lichaam lief te hebben. Ga lekker douchen, scrub je lichaam en smeer je na het douchen in met een lekkere bodylotion of olie. Als ik mijzelf helemaal heb ingesmeerd met een bodylotion dan loop ik nog even in m’n blootje door de badkamer heen. Dan ben ik bezig met olie in mijn haar doen of nagels lakken of iets dergelijks en kijk ik regelmatig in de spiegel naar mijn naakte lichaam. De bodylotion kan lekker intrekken en het helpt mij echt met het accepteren van mijn lichaam! Als je dit niet meteen durft, kan je het ook in kleine stapjes doen. Bijvoorbeeld eerst in je ondergoed en dan pas naakt.

♥ Accepteren en omarmen

Laatst was ik heel erg bezig met het verleden. Over het feit dat ik nooit had moeten willen afvallen. Maar aan het verleden kan je niks veranderen, je kan wel de manier hoe je ernaar kijkt veranderen. Het accepteren is moeilijk, maar het helpt wel om te proberen je verleden te omarmen. Je zou nooit geweest zijn wie je nu bent zonder dat verleden. Het acceptatieproces kan enorm lastig zijn en iedereen ziet dit op een andere manier. Probeer te bedenken hoe jij invulling kan geven aan het acceptatieproces om het verleden te kunnen accepteren en omarmen.

Fotografie: @dsmacinnes

Een 'nieuw begin'

Een nieuwe frisse start kan je enorm motiveren. Dit is een breed begrip en kan je op verschillende manieren invullen. Zelfs al de kleinste dingen kunnen voor jou een frisse start betekenen of kunnen hieraan meewerken. Wat mij heeft geholpen is mijn kledingkast opruimen. Dan bedoel ik ook echt goed opruimen. Alle kleren waar je je niet mooi of comfortabel in voelt, kunnen weg. Als je bijvoorbeeld wat bent aangekomen, kan je gedag zeggen tegen je te kleine kleding. Maar het kan ook iets groters zijn. Zo ga ik bijvoorbeeld binnenkort een weekendje naar Center Parcs. Dat weekendje staat voor mij symbolisch als een nieuw begin. De laatste keer toen ik naar Center Parcs ging, zat ik namelijk nog in mijn eetstoornis. Nu wil ik dolgraag dat weekend genieten zoals vroeger, zónder die eetstoornis. Probeer voor jezelf te bedenken wat voor invulling jij wil geven aan een nieuw begin.

Wat helpt jou verder?

Probeer voor jezelf te bedenken wat helpend voor jou is. Misschien helpt het jou om, net als ik, regelmatig op Proud te kijken voor motivatie. Motivatie om te blijven herstellen en om niet terug te vallen. Of misschien is het juist Proud loslaten? Zijn mijn tips helpend of heb je iets anders nodig? Probeer daar eens achter te komen. Hoe zet je bij jezelf de knop om, zodat je voor herstel en zelfliefde kiest? Het is een heel breed begrip met een persoonlijke invulling. Ik wil je in ieder geval meegeven dat het nooit te laat is om het goed te maken!

Hoe ga jij het goedmaken met jezelf?