Lang heb ik gedacht dat een eetstoornis veel doorzettingsvermogen en discipline vroeg. Wat in zekere zin ook wel zo is. Het is niet makkelijk om jezelf uit te hongeren, al het lekkers te laten staan, met pijn te gaan slapen... maar uiteindelijk werd het voor mij nog moeilijker om dat niet te doen. Om deze gewoontes die ik mijzelf had aangeleerd, weer af te leren. Om ‘gewoon weer even normaal te doen'.

In het begin wilde ik dit ook helemaal niet. Een eetstoornis was juist sterk, herstel was zwak. Ook al zag ik herstel niet als genezen, want ziek was ik helemaal niet. Herstellen betekende in mijn hoofd weer terug naar het onwetende leven dat ik ooit had gehad. Mezelf weer volstoppen met 'slechte' producten. Alleen van dat idee walgde ik al. Misschien was ik zelfs een beetje arrogant geworden. Ik wist veel van eten, wist het beter dan anderen, dacht ik. Maar zij hadden geen probleem, ik wel. Ik dacht het antwoord te hebben op ziektes, op depressies. Het zat gewoon in voeding. Dat ik uiteindelijk het dichtst bij de dood was dan al die anderen, vond ik maar moeilijk te bevatten. Ik deed het toch goed? Ik wist het toch beter?

Maar wist ik het wel beter? Ja, ik wist veel over eten, maar wist ik ook wat goed voor mij was? Nee, dat denk ik niet, anders was het niet zo ver gekomen. Ik was leergierig. Eten was mijn studie geworden, maar slagen deed ik niet. Ik zakte voor de testen en ik bleef vallen, totdat ik alles wat ik wist opnieuw moest leren. Alles wat ik dacht te weten was haast schijn geweest. Ineens bepaalden anderen wat goed voor mij was. Zij ontnamen mij de controle die ik zo nodig had, of dacht te hebben. Want daar ging het uiteindelijk om. Ik vulde mijn hoofd met informatie, nam gretig de controle aan die mijn eetstoornis mij beloofde, om de pijn te verzachten wat het leven mij eigenlijk bracht. Mijn eetstoornis had duidelijk een functie, maar ik bleef deze ontkennen. Zelfs toen ik met mijn neus op de feiten gedrukt werd, wilde ik hier niet aan geloven. Dit was voor mij ondertussen zo normaal geworden, dat ik zelf het probleem niet meer zag.

Uiteindelijk heb ik toch de stap gezet. Ik moest anderen gaan vertrouwen, iets waar ik het lastig mee heb gehad. Want hoe doe je dat eigenlijk; alles wat je denkt te weten 180 graden de andere kant opgooien en het maar gewoon aangaan? De eerste weken in de kliniek heb ik gelukkig rustig kunnen wennen. Ook had ik hiervoor deelgenomen aan een pre-groep die mij al een beetje had voorbereid op de behandeling die komen ging. Dit heeft mij geholpen om langzaam mijn overtuigingen te sturen. Iets meer lucht en ruimte te creëren in de vaste ideeën die ik zo angstvallig vasthield. 

Na mijn herstel heb ik nog vaak teruggedacht aan de periode waarin mijn eetstoornis zo sterk was. Ergens miste ik het leven dat ik ooit had gehad. De strenge controle, het hard zijn voor mijzelf. Ik had tenminste discipline. Ik had doorzettingsvermogen. Dit was het ultieme bewijs geweest. Soms droomde ik van de dagen die in het teken stonden van deze discipline en dan wenste ik dat ik dat weer kon. Dat ik weer dit strenge regime vast kon houden, dat ik weer die controle wist te krijgen. Maar dat lukte niet, ik was het kwijt. Ik was het doorzettingsvermogen kwijt. Dit frustreerde mij enorm. Ooit had ik het in mij gehad, waar was het gebleven? Waarom was ik dit kwijt geraakt..? 

Ironisch genoeg is herstellen van een eetstoornis ontzettend knap en vraagt dit juist veel doorzettingsvermogen. Want wat zijn er veel momenten geweest dat ik het graag had willen opgeven. Het was zo verleidelijk om de handdoek in de ring te gooien toen ik mijn eetlijst moest ophogen, over mijn eigen streefgewicht heen moest en het bewegen moest minderen waardoor de spanning op bleef lopen. Op al die momenten heb ik uiteindelijk zelf de keuze gemaakt om door te vechten. Nogmaals te kiezen voor de gezonde kant en het herstel. Keer op keer. Al die momenten die juist vroegen om discipline, alleen herkende ik het zelf niet zo. Ik zag dit als zwakte, kiezen voor mijn gezonde kant was een zwakte. Het was laf en niet nodig. Dat ik keihard aan het vechten was, zag ik niet. 

Hoe verdrietig is dit eigenlijk? Ik had het zwaar, ontzettend zwaar. Elke dag opnieuw ging ik de spanningen aan, vocht ik tegen mijn eetstoornis, maar nam ik mezelf mijn zwaard af. Ik was mijn eigen vijand, terwijl ik ook mijn leger had kunnen versterken. Ik maakte het mijzelf alleen maar moeilijker door mijzelf te kwellen met deze gedachtes. Herstellen is niet zwak. Allesbehalve. Door dit besef lukte het mij om in te zien dat ik nog steeds een doorzetter ben. Ik heb nog steeds discipline. Alleen hoef ik het niet meer op een destructieve manier in te zetten, wat eigenlijk een heel mooi iets is. 

Een eetstoornis vasthouden is zwaar,
maar een eetstoornis loslaten is misschien wel vele malen zwaarder. 

Zit jij op dit moment middenin dat gevecht en herken jij deze gedachtes? Ik hoop dat deze blog jou laat inzien dat je ontzettend sterk en dapper bezig bent. Je hebt het waarschijnlijk al zwaar gehad en je krijgt het misschien ook nog moeilijker. Ik hoop dat het je lukt om tijdens deze momenten wat milder naar jezelf te kunnen kijken. Je doet het goed, vergeet dat niet. 

♥