Herstel gaf mij mijn passie terug

 

Het wegdek onder me daalt, ik voel de spanning in mijn spieren, de wind suist langs mijn oren, en mijn blik focust zich op de bocht die steeds sneller dichterbij komt. Tussen de verbeten en geconcentreerde blikken door, is de lach van mijn gezicht af te lezen. Ik geniet van elke meter op de racefiets, berg op en berg af, wind mee en ja zelfs wind tegen. Ik geniet van de wereld om me heen. De groene weilanden, de schapen die te pas en te onpas het fietspad oversteken en de bloeiende bloemen. Ik geniet van de zon die het vredige tafereel verlicht.

Sport is een machtig wapen in de strijd met de eetstoornis. Lange tijd was dit wapen in de handen van mijn eetstoornis. Fietsen was teruggebracht tot een manier om calorieën te verbranden, om af te vallen en het cijfertje op de weegschaal nog meer naar beneden te brengen. Ik had er geen plezier in, en de glimlach op mijn gezicht had plaatsgemaakt voor een holle, lege blik in mijn ogen die enkel kijkt naar het aantal kilometers dat nog gereden moet worden tot ik genoeg calorieën verbrand had. Mijn eetstoornis greep de macht over iets wat ik ooit zo leuk had gevonden. Ik was mijn grootte passie kwijtgeraakt en met mijn passie was ik ook een stuk van wie ik ben kwijt.

Lange tijd ging dit zo door, hoe meer kilometers ik fietste hoe meer ik het plezier erin kwijtraakte. Tot er voor mij besloten werd dat de racefiets in de schuur gezet werd tot ik weer beter was. Ik was gefrustreerd en boos, mijn hobby werd van me afgepakt. Nu jaren later besef ik me dat op dat moment ze mijn hobby niet hebben afgepakt maar juist hebben teruggegeven. Het wapen 'sport' wat zo machtig was in de handen van de eetstoornis dat ik mezelf ermee kapot gemaakt heb is nu weer in mijn eigen handen. Sport gebruik ik niet langer voor de eetstoornis maar ertegen.

Op de fiets heeft de eetstoornis geen macht over me. Op de fiets voel ik energie en kracht vanuit mijn lichaam. De energie die ik middenin in mijn eetstoornis miste. Dan wil ik niet langer afvallen want ik weet dat elke kilo die ik afval me verder weg brengt van wie ik ben. Op de fiets is de machtige stem van de eetstoornis die ooit mijn lichaam bekritiseerde gekrompen tot onhoorbaar gefluister. Ik ben nu dankbaar voor elk deel van mijn lichaam.

De benen die door mijn eetstoornis bestempeld werden als dik en lelijk zijn nu de motor van mijn plezier. Ik hoef me even niet te bewijzen, niet tegenover anderen en ook niet tegenover mezelf. Alle energie die ik eerder nodig had om mijn maskers op te houden, om te kunnen dealen met alle gedachtes en gevoelens kan ik nu steken in het mezelf letterlijk vooruit helpen.

Met een korte ruk aan het stuur wijst mijn voorwiel de weg. De weg die ik in het leven vaak maar moeilijk kan vinden. Op de fiets ben ik wie ik echt ben, en zou ik niemand anders willen zijn.

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

w - Maandag 19 augustus 2019 10:41
'Op de fiets ben ik wie ik echt ben, en zou ik niemand anders willen zijn'.
Zo'n veelzeggende zin!
pijntje - Maandag 19 augustus 2019 14:01
wow wat ontzettend mooi en goed beschreven. Top dat je de wedstrijd tegen de ES gewonnen hebt. Dat zal een prachtige finish geweest zijn!
H - Maandag 19 augustus 2019 14:43
Wat goed van je!! Ik doe zelf al jaren aan wielrennen en heb ook een eetstoornis gehad. Dus ik snap precies wat je hebt doorgemaakt (helaas). Fijn dat je nu weer kunt genieten van het fietsen. Ik wens je nog heel veel mooie kilometers toe!
Sandra - Maandag 19 augustus 2019 19:40
Met tranen in mijn ogen gelezen...wij zijn ouders van Bloem. Bloem is 12 jaar en heeft de eetstoornis ARFID die langzaam overgaat naar anorexia. Onze Bloem was altijd een heel sportief meisje; ( toevallig ook) wielrennen en voetballen. Eigenlijk vond ze alle sporten geweldig. Wielrennen is gestopt door haar lichamelijke klachten; onverklaarbare gewrichtsklachten. Maar in het voetballen vond ze al snel haar passie. Maar helaas...door haar levensbedreigende ondergewicht moesten wij voor haar de keuze maken om te stoppen. Wat was ze boos en verdrietig. De hulpinstanties " dreigde" steeds met de mededeling: Bloem als je wilt voetballen dan moet je eten. Dat zorgde voor nog meer tegenstand. Ze heeft een periode gehad dat ze het niet meer over sporten had maar nu ze zich wat beter voelt ( door de sondevoeding) begint ze toch weer over voetballen en is ze op zoek naar een compromis: als ik op doel ga staan dan hoef ik niet zoveel te rennen. We gunnen het haar zo maar het kan echt niet. Volgende week start ze op het voortgezet onderwijs. Ze wordt dan door leerlingenvervoer opgehaald en gebracht.
Laatst had ze tijdens eettherapie een stukje kip gegeten. Bloem voelde zich gedwongen om dat op te eten...toen wou ze persé een stukje fietsen. Dat is een voorbeeld waardoor wij denken dat de ARFID overgaat naar anorexia. Bloem wil graag bij de politie werken. Het GGZ heeft gezegd; we hebben nog nooit een politie agente met een sonde gezien. Bloem zegt dan trots; dan ben ik de eerste!!

Bedankt voor je verhaal! Het geeft mij weer een stukje moed. Ik wens je al het geluk, sportiviteit en gezondheid van de wereld. Liefs
Redactie Proud2Bme - Dinsdag 20 augustus 2019 11:10
Lieve Sandra,
Bedankt voor het delen van je verhaal. Wat fijn om te lezen dat je steun haalt uit het lezen van onze blog(s). Mocht je verder willen praten hierover; aanstaande donderdag 22 augustus om 19:00 - 20:00 uur hebben wij een themachat: Mijn kind heeft een eetstoornis. Je bent welkom (https://chat.proud2bme.nl/).
Liefs van de redactie
Marieke - Vrijdag 23 augustus 2019 13:40
Proudd😘
Hetty - Zaterdag 24 augustus 2019 08:37
Wat stoer van je om je verhaal te delen. Wat geweldig dat je zo je eetstoornis overwonnen hebt en weer genieten kunt van je grootste hobby! Jouw verhaal zal veel mensen kunnen helpen. Ga zo door!
Ashley - Zaterdag 24 augustus 2019 19:25
Wauw wauw, echt zooo prachtig geschreven meid, zo bijzonder en waardevol. Vechten is het waard! vechten om je leven daadwerkelijk terug te krijgen 💚💚