Ik weet nog goed hoe ik mij voelde en waar het naar rook in de slaapkamer die ik kreeg bij mijn opname. Ik weet nog hoeveel heimwee ik had, dat we in de groep soms ruzie maar ook hele fijne en gezellige momenten hadden. Ook van later, bij mijn individuele therapeute heb ik herinneringen. Ik voelde me tijdens mijn deeltijd therapie erg fijn, maar de opname heeft vooral negatieve herinneringen achter gelaten. 

Misschien heb je dit ook wel. Je hebt behandeling gehad en denkt hier nog regelmatig aan terug. Misschien heb je een paar maanden of een paar jaar behandeling gevolgd. Je hebt hier tijd doorgebracht en bent er actief mee bezig geweest. Of je nu intussen hersteld bent of niet, die herinneringen zijn er. Dat veilige plekje, maar ook die nare plek waar je niets mocht, blijven maar in je hoofd rondspoken.

‘'Steeds als ik iemand zie met een slecht gebit denk ik aan mijn groepsgenoten. Ik zat tijdens mijn opname in een groep waar eetstoornissen en drugs-en drankverslaafden samen werden opgenomen. Het was een schokkende tijd. Er waren groepsgenoten die trilden, er slecht uitzagen of enorm ziek waren vanwege het afkicken. Ik was net 18, een meisje. Ik wist niet wat me overkwam.

Ik sliep met een vrouw op de kamer die al jaren op straat zwierf. Als ik er aan terug denk, vind ik het zo onverantwoord. Ik hoorde daar niet. Ik at netjes mijn lijst, had enorm veel heimwee en mocht al vrij snel naar huis. Het enige dat ik er voor mijn idee mee was opgeschoten, was dat ik meer over drugs wist en een kijk had genomen in het leven van een ex-drugsverslaafde. Meer niet. ‘' Lianne

Misschien heb je zo'n zelfde ervaring of juist hele andere dingen meegemaakt tijdens je behandeling. Misschien ben je wel geschrokken van de gedachten of het gedrag van je groepsgenootjes. Misschien heeft iemand in jouw groep tijdens de behandeling wel iets heel naars meegemaakt. Het maakt hoe dan ook indruk.

‘'Ik ben perfectionistisch. Steeds minder, maar ik ben het nog steeds. Tijdens mijn behandeling volgde ik dan ook vanaf dag één alle regeltjes op. Ik at goed en kwam snel aan. Te snel. Niet voor mijn lijf, maar wel voor mijn hoofd. Ik liep mezelf voorbij. Als ik eraan terug denk wordt ik er naar van.'' Davida

Grote stappen in therapie kunnen indruk op je maken. Niets fouts, want misschien helpt het je uiteindelijk wel. Maar toch kan het indrukwekkend zijn om zoveel, zo snel mee te maken. Misschien vind je deze herinneringen moeilijk. Praat daar dan over, dat helpt.

‘'Ik herinner me de meest gekke dingen. Dat ik aangesproken werd aan tafel omdat ik met mes en vork moest eten, en me daar enorm voor schaamde. Dat mijn moeder in therapie een stomme vraag stelde aan mijn therapeut of dat een groepsgenootje bij haar laatste dag op tafel ging dansen. Of die ene keer dat iemand iets over mijn strakke broek zei.

Ik heb mooie en minder mooie herinneringen. Ik heb me rot gevoeld, maar ook fijn en heel veilig. Ik voelde me geholpen, gesteund en beschermd. Ondanks alle problemen van groepsgenootjes, moeilijke gesprekken met mijn therapeut en de dingen waar we het over hebben gehad. Ik ben gegroeid. Vooruit gekomen en geworden wie ik vandaag de dag ben. Die herinneringen mogen wel blijven.'' Moniek

Terugdenken aan therapie is niet gek. Het is een belangrijke periode uit je leven. Je hebt gevochten, misschien wel voor je leven. Een eetstoornis overwinnen en herstellen van een psychische ziekte is behoorlijk zwaar. Het is dus niet gek dat je hier nog over droomt of aan denkt en je hoeft het ook niet allemaal voor je zelf te houden.

Mij hielp het om er over te praten. Ik ben ook een keer samen met een vriendin een dagje naar de stad geweest waar ik tijdens mijn opname verbleef. We liepen langs de kliniek en een rondje door de stad. Ook bezochten we het parkje waar ik met groepsgenootjes soms zat. Na die dag was ik erg emotioneel. Het was heftig, maar daarna heb ik het los kunnen laten. De herinneringen zijn er, maar ze zijn niet meer zo indrukwekkend.

Nog steeds heb ik de periode waarin ik ben opgenomen nog niet volledig verwerkt. Nog steeds krijg ik een brok in mijn keel als ik in de buurt van het terrein ben van de kliniek, nog steeds moet ik mijn tranen inhouden als ik praat over die periode. Begrijp me niet verkeerd er zijn ook voldoende positieve momenten geweest, momenten waarop ik hard kon lachen, maar het zijn helaas de heftige dagen die al jaren in mijn geheugen gegrift blijven. De leegte, de denegrerende houding van de medewerkers, de wanhoop, de eenzaamheid en meer. Ik probeer er niet meer aan te denken, maar soms plopt het even in mijn hoofd terug en dan heb ik het zwaar. Chantal

Ook hielp tijd mij. Hoe langer het geleden is, hoe meer de herinneringen naar de achtergrond verdwijnen. Ik heb dit meegemaakt, maar het is niet meer iets van nu. Nu ben ik anders. Ik heb dingen meegemaakt, mijn leven opgepakt en leef nu in de toekomst in plaats van in het verleden.

Hoe ga jij om met herinneringen aan therapie?