Sinds een paar weken heb ik het gevoel en het verlangen om meer te doen met mijn leven. Ja, ik werk nu en maak enorme stappen in mijn herstel en gewoon als persoon, maar het voelt niet goed genoeg. Ik wil iets groots en belangrijks doen waar ik trots op kan zijn. Het is net alsof ik mezelf wil bewijzen dat ik dingen kan. Ik leg mijn lat hoger en hoger, het voelt nooit goed genoeg.

Ik weet van mezelf dat ik echt een perfectionist ben. Terwijl ik herstelde van mijn eetstoornis was ik hartstikke streng voor mezelf, net als toen ik nog in mijn eetstoornis zat. Ik zat gevangen in mijn eigen perfectionisme omdat ik het voor mijn gevoel nooit goed kon doen. Niet in mijn herstel en niet in mijn eetstoornis; het voelde het grootste deel van de tijd als falen.

 Bron: kelli_mcclintock

Sinds tijden voel ik me eindelijk weer langere tijd beter. Alles gaat met ups en downs en het frustreert me enorm als ik weer een ongezonde coping heb gekozen of een verkeerde beslissing heb genomen. Ik weet dat herstel niet lineair is, maar ik wil het écht goed doen. Ik vraag mezelf om geen enkele fout meer te maken en ook al weet ik dat dat volkomen ongezond en onmogelijk is, toch baal ik van mezelf als ik weer iets doms doe.

Zoals ik al beschreef, wil ik meer doen in mijn leven. Zo snel mogelijk. Ik heb genoeg ideeën en fantasieën maar na een dag of twee kan ik er al niet meer mee verder en zit ik weer vast. Of ik ben bang dat het te hoog gegrepen is en durf ik niet eens te beginnen. Daar komt ook nog eens bij dat ik na het werk zo ontzettend moe ben, dat het me niet meer lukt iets zinnigs te doen. Ik heb zoveel creativiteit in me, maar totaal geen energie er iets mee te doen. Dat terwijl ik zó graag iets groots in mijn leven wil bereiken. Ik wil mezelf tot actie roepen maar het lukt me niet. En dat frustreert me zo erg.

Ik ben er over gaan schrijven, want dat doe ik graag. Schrijven is een ding waar ik sowieso (nog meer) dingen in wil gaan bereiken. Op mijn vijftiende bracht ik mijn eerste boek uit. Ondertussen is dat bijna zes jaar geleden en heb ik dat nog (steeds) niet overtroffen. Veel mensen zeggen dat ik door moet blijven schrijven en er iets mee moet gaan doen: "Beloof me alsjeblieft dat je niet stopt met schrijven, want je doet het zo goed" en "Je moet hier echt meer mee doen, want het is echt mooi." En dan begint er een lichtje te branden en klaart het iets op in mijn hoofd.

Is dit een begin? Is dit niet iets waar ik trots op kan zijn? Misschien komen al die hoogtepuntjes niet uit een goede hoek, maar ze komen er wel. Vanzelf. En tot die tijd houd ik me keer op keer voor: goed is ook goed genoeg.

♥

Wanneer je meer waarde wilt in je leven

Maar je niet weet hoe je dat jezelf moet geven

Wanneer de uitdagingen er niet meer zijn

En het even niet meer goed gaat in je brein 

Wanneer je je nutteloos voelt

En even niet meer weet waar je leven op doelt

Wanneer je je lat weer hoger legt

En alsmaar tegen jezelf vecht

 
Wanneer je geen energie meer hebt

En hoopt dat het in de nacht wel weer wegebt

Wanneer de negatieve gedachtes weer toenemen

En je ergens weer verlangd naar oude problemen 

Wanneer je het goede probeert te omarmen

Maar het je alsnog niet kan verwarmen

Wanneer het voor je gevoel nog steeds niet genoeg is

En ongezonde patronen voelen als een gemis

Wanneer je de rust niet kunt vinden

En je je nog steeds niet met het leven kunt binden

Wanneer je je voor slechte dingen inhoudt

En je vanaf nu heel goed onthoudt: 

Het is goed genoeg.