Gewoon doorgaan. Ik kan beter gewoon doorgaan. Mij erover heen zetten en hup, de schouders er weer onder. Het gaat niet goed, maar eindeloos blijven hangen in problemen en alle ellende herkauwen heeft nog nooit iets opgelost. Hoewel dat misschien waar is, kun je ook best nadelige gevolgen ondervinden van het alsmaar doorgaan. Het is een strategie die voor even effectief kan zijn, maar ook daar zit misschien de oplossing niet in? Hoe vind je daar een balans in en waar doe je eigenlijk goed aan, als niets goed voelt?

Als ik naar mijzelf kijk weet ik dat ik snel in uitersten kan schieten. Periodes van alsmaar doorgaan, kunnen afgewisseld worden met dagen dat ik niets meer uit mijn handen krijg. Bij de eerste periode ga ik voorbij aan mijn gevoel en vind ik het fijn om het even uit te stellen, ook als hier vooral mijzelf mee voor de gek houd. Bij de laatste periode neemt mijn gevoel het volledig over en verlies ik er voor mijn gevoel alle controle over. Beide niet ideaal, maar tegelijkertijd kun je je afvragen of een mindere periode ook 'perfect' doorgekomen moet worden. Daar zijn misschien geen regels voor, het is enkel belangrijk om te zoeken met welke manier je daadwerkelijk geholpen bent. Hoe je deze periode niet perfect, maar wel zo goed mogelijk doorkomt? Zonder het te verergeren of jezelf emotioneel of lichamelijk tekort te doen.

Afleiding

Je kunt natuurlijk best op een gezonde manier doorgaan en je dagelijkse routine blijven volgen. Juist om die structuur aan te houden, om jezelf af te leiden van alle gedachtes en gevoelens. Af en toe afgeleid worden door de dagelijkse dingen, waardoor je misschien een paar minuten niet bezig bent met een negatief gevoel, kan al ontzettend waardevol zijn. Je hoeft niet te stralen, niet te doen alsof er niets aan de hand is, maar je kunt je op die momenten wel mee laten voeren door de sleur van alledag. Gewoon, om er te mogen zijn en niet te veel te focussen op wat niet goed gaat.

Nu is gezonde afleiding en dagelijkse structuur misschien wel iets anders dan door blijven racen. Het zit hem denk ik in de intentie, in het doel ervan. Wil je wegrennen voor je gevoelens en geeft het geraas je een veiliger gevoel? Of mag dat gevoel er zijn, krijgt het voldoende aandacht en mag je daar af en toe van afgeleid worden?

Niet blijven hangen in het negatieve

Hoewel doorgaan vaak geen oplossing is voor het probleem, is het wel vaak zo dat gevoelens weer weggaan. Zonder een duidelijke oplossing nemen ze meestal af in intensiteit, als een golf die eerst over je heen moet komen en daarna weer af kan nemen. Gewoon, omdat emoties zo in elkaar zitten. Door te focussen op die golf, kan het zijn dat je hem misschien groter maakt of veel heftiger ervaart. Het is ongetwijfeld ook heftig, maar door de aandacht eraf te halen kan het op een gekke manier ook dragelijker worden. Zonder het te ontkennen natuurlijk, maar om jezelf de kans te geven er niet in te blijven hangen. Om jezelf te stimuleren soms even op te kijken, hoe moeilijk ook, zodat je niet enkel geconfronteerd hoeft te worden met de negatieve gevoelens op dit moment.

Jezelf voorbij lopen

De valkuil is denk ik dat je jezelf snel voorbij kan lopen. Door niet voldoende stil te staan bij je gevoel, is het lastig om erachter te komen waar je echt behoefte aan hebt. Door je aandacht constant te weerleggen, is het denk ik nog moeilijker om je aandacht daar weer bewust naartoe te brengen. Misschien heb je ooit besloten dat doorgaan goed voor je is, maar hoeft dat lang niet altijd meer zo te zijn. Misschien brengt het je inmiddels eigenlijk alleen maar verder in de problemen of verder weg van jezelf. Dit, met het risico is dat je uiteindelijk op bent en niet meer verder kan. Op van het wegrennen van jezelf en het verstoppen van je gevoel. 

De struisvogel techniek

Afleiding en de draad weer oppakken kan heel erg goed zijn, maar de grens tussen afleiding zoeken en de struisvogel-techniek kan soms best dun zijn. Bij de struisvogel-techniek, misschien heb je er wel eens van gehoord, steek je je kop in het zand. Met je kop ver genoeg in het zand kun je het makkelijkste volhouden dat er niets aan de hand is. Als er niets aan de hand is, hoef je er ook niets mee en is er dus geen reden om het vertrouwde los te hoeven laten. Zowel voor struisvogel, als voor mensen, een hele begrijpelijke techniek, maar echt ver kom je er niet mee. De problemen worden, boven het zand, vaak alleen maar erger en telkens enger om echt naar te durven kijken. De problemen, de gevoelens en gebeurtenissen zeggen niets over jou, maar door je er volledig van af te sluiten diskwalificeer je jezelf misschien ook een beetje? Je kan en mag er iets aan doen, met alle hulp die hierbij nodig is. Daar ben je toe instaat, als je jezelf de kans geeft. 

Een balans vinden

Hoe vind je dan een balans hierin? Helaas is daar denk ik geen kant-en-klaar antwoord op en is dat iets heel persoonlijks. Iets wat je persoonlijk kunt gaan onderzoeken en ontdekken. Misschien heb je ervaring met één van de twee uitersten en kan het waardevol zijn om te kijken hoe dat heeft uitgepakt. Wat heeft het je gebracht en waarin stond het je juist in de weg? Je hoeft misschien niet alles om te gooien, maar hoe zou je het idealiter willen aanpakken? Dat lijkt misschien onrealistisch en onhaalbaar, maar door dat te formuleren voor jezelf weet je wel heel goed waar je naartoe wilt. Is het wel echt zo onrealistisch? Of vergt het gewoon nog wat oefening?

Ben je iemand die snel blijft hangen in het negatieve of het lastig vindt om de draad weer op te pakken; kijk dan wat haalbaar is per dag. Als het goed voelt kan het misschien helpen om de mensen om je heen erbij te betrekken, zodat zij net dat extra duwtje in je rug kunnen geven. Jou ergens mee naartoe kunnen trekken en je kunnen stimuleren om iets te ondernemen, als dat voor jou een moeilijke stap is om te zetten. Zoek actief naar andere sferen, andere omgevingen. Niet omdat dat alle ellende nu meteen oplost, maar omdat je het ook verdient om daar even van afgeleid te worden. Dat is soms genoeg en bovendien is het soms nodig.

Thuis zitten met dat gevoel is niet fijn en hoewel het veilig kan voelen, heb je in die zin misschien ook niet veel te verliezen? Je kunt altijd terug naar huis, maar misschien is er een mogelijkheid dat je er een paar minuten niet mee bezig bent geweest. Neem de tijd om thuis te schrijven, te huilen en te doen wat nodig is om uiting te geven aan dat gevoel. Neem ook de tijd om daar soms uit te stappen en te kijken wat dat voor je kan doen.

Ben je iemand die alsmaar door blijft rennen, terwijl het eigenlijk niet goed gaat? Best moeilijk om van die sneltrein af te stappen. Het helpt je misschien om er doorheen te komen, om het te overleven. Terwijl het stiekem misschien ook een manier is geworden om het uit te stellen. Het rennen zorgt er misschien voor dat de problemen en de aandacht die hiervoor nodig is, ook blijven liggen. Uitstellen, in de hoop dat het vanzelf weggaat, zorgt denk ik ook nooit voor rust. Ga je er op een later moment echt meer klaar voor zijn?

Wat houd je tegen van even stilstaan? Hoe eng het ook is, het rent je denk ik altijd achterna. Uiteindelijk heb je jezelf straks al die tijd voor de gek gehouden. Je hoeft je niet te storten in de ellende en in zelfmedelijden, zeker niet als dat niet bij je past, maar er is ook een gezonde middenweg te vinden. Misschien kan iemand je helpen om er op een gezonde manier bij stil te staan? Om te mogen oefenen dat het er mag zijn, alles wat je voelt en alles waar je voor wegrent. Probeer te onderzoeken wat jij nodig hebt en hoe je dat kunt realiseren. Misschien lijkt stilstaan niet haalbaar, voelt hulp vragen als 'te veel gevraagd' en lijkt doorgaan dus de enige optie. Maar vaak is er veel meer mogelijk dan je denkt, zijn er meer opties die je vanaf die sneltrein kunt zien. Zijn die opties het niet waard om te proberen? Om van die overleef-stand af te gaan?

Het gekke en tegelijkertijd ook menselijke hieraan is dat we het voor een ander vaak beter weten. Dat we voor anderen vaak het allerbeste advies hebben, wat we ontzettend goed kunnen onderbouwen en wat we eigenlijk aan onszelf zouden mogen geven. Kijk eens naar jezelf als je eigen beste vriendin, wat zou je dan adviseren? Wat zou je adviseren aan iemand waar je het beste mee voor hebt, in een soortgelijke situatie? Hoe onwennig en onveilig dat ook voelt, vaak is dat wel het advies dat je zelf ook op mag volgen en de liefdevolle benadering die je verdient.

Wat zou jij jezelf adviseren?

Fotografie: leon-macapagal