Geleerd door de diagnose borderline

 

Toen ik voor het eerst hoorde dat ik een borderline persoonlijkheidsstoornis had, vond ik dat eigenlijk grote onzin. Ik had een beeld bij borderline waar ik mezelf niet in herkende. Ik dacht dat de hulpverleners het mis hadden en dat ik gewoon een beetje depressief en in de war was. Door de tijd heen leerde ik echter meer over mezelf en realiseerde ik me dat de diagnose borderline persoonlijkheidsstoornis me ook dingen geleerd heeft en het niet enkel negatief is.


Bron

♦ Ik accepteerde dat veel mensen mij niet begrepen
Bij een borderline persoonlijkheidsstoornis denken de meeste mensen direct aan een losgeslagen psychiatrische patiënt en aan de film Girl Interrupted. De realiteit is dat de meeste mensen met borderline helemaal niet zo zijn. Natuurlijk zijn er mensen die zich wel op die manier gedragen en een dergelijke vorm van borderline hebben, maar genoeg mensen hebben dit ook niet. Toch is dit wel de beeldvorming in de maatschappij en hierdoor zullen veel mensen in je omgeving niet direct begrijpen wat er speelt als je aan iemand vertelt dat je borderline hebt. Dit is immers een heel breed begrip en voor iedereen anders. Om die reden zul je zelf aan mensen uit moeten leggen hoe borderline voor jou is.

♦ Ik leerde dat mijn gevoel niet altijd klopte
Ik had geregeld het gevoel dat ik niemand kon vertrouwen en mensen mij op den duur altijd zouden kwetsen. Als iemand mij zei dat ik belangrijk was, dan vond ik dat moeilijk te geloven. Dat was van jongs af aan altijd mijn waarheid geweest. Toch leerde ik dat mijn gevoel het misschien niet altijd juist had. Het feit dat ik dacht dat ik mensen niet kon vertrouwen kwam voort uit allerlei overtuigingen en ervaringen van vroeger, maar dit was niet direct juist. Dit leerde ik pas toen ik therapie kreeg voor mijn problemen.

♦ Mijn diagnose was een vloek en een zegen
Toen ik eenmaal wist wat er met mij was, was dat ergens een opluchting. Als ik ergens iets las over borderline en dit allemaal herkende bij mezelf, dan was dat ontzettend fijn. Eindelijk wist ik waarom ik deed zoals ik altijd deed. Toch was die diagnose ergens ook een vloek: ik was niets meer van wie ik ooit dacht te zijn. Wie was ik eigenlijk en welk deel van mij was borderline? Het zorgde geregeld voor veel verwarring en ik had het gevoel opnieuw op zoek te moeten naar mezelf.


Bron

♦ Mijn diagnose was niet mijn schuld
Je kiest er niet voor om je op een bepaalde manier te ontwikkelen of te gedragen. Zoiets groeit vanzelf naarmate je ouder wordt en zeker als je hier niets van weet of er nog nooit van gehoord hebt, is het begrijpelijk dat je er niets aan kunt doen. Inmiddels weet ik veel meer over hoe ik in elkaar zit en hoe ik doe en ben en heb ik ook veel meer verantwoordelijkheid voor mijn gedrag, maar eerder lag dit zeker anders.

♦ Er was niets mis met mijn persoonlijkheid
Dat er in je verleden iets mis is gegaan waardoor je een persoonlijkheidsstoornis ontwikkelt, is heel vervelend, maar dat betekent niet dat er iets mis is met je persoonlijkheid. Ik heb dit wel lange tijd gedacht, maar inmiddels weet ik dat ik een prima persoonlijkheid heb. Een persoonlijkheid is heel breed en bestaat uit zoveel verschillende dingen. Het is niet enkel ''borderline'' of een andere stoornis.

♦ Mijn vriendinnen waren ontzettend sterk
In tijden dat het niet goed met mij ging en ik nog weinig therapie had gehad, was ik niet makkelijk om mee om te gaan. Ik heb het hier nog weleens over met mijn vriendinnen en inmiddels kunnen we er grappen over maken, maar ik ben ze ontzettend dankbaar dat ze toen bij me zijn gebleven. Ik praatte nooit over wat er in me omging en werd alleen maar boos als ze iets deden of zeiden wat ik niet leuk vond. Als ik daarop terugkijk vind ik het ontzettend sterk van hen dat ze me niet hebben laten gaan maar me al die tijd gesteund hebben.

♦ Ik was heel erg sterk
Inmiddels heb ik de diagnose borderline persoonlijkheidsstoornis niet meer. Het gaat goed met me, maar het waren zware jaren. Het waren jaren waarin ik vaak op wilde geven omdat ik het niet meer zag zitten en mezelf vaak niet begreep. Ik zag wel dat ik ingewikkeld deed en dacht, maar het lukte me niet om het te veranderen. Dat ik toch vol heb gehouden en sta waar ik nu sta, laat zien dat ik sterk ben en een sterke persoonlijkheid heb.


Bron

Hoe ga jij om met borderline?

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Roos_ - Vrijdag 9 september 2016 13:09
ik heb pas ook de diagnose van een persoonlijkheidsstoornis gehad en kon het in eerste instantie ook niet geloven. vind het nog steeds heel moeilijk om het te kunnen plaatsen maar begin langzaam wel in te zien dat het me ook wel inzicht in mezelf geeft.
Kimberley Janssen - Vrijdag 9 september 2016 14:55
Bedankt Sandra. Ook ik heb borderline. Deze blog laat me wel anders, positiever, naar de diagnose kijken.
Odette - Vrijdag 9 september 2016 15:24
Knap geschreven Sandra, ik vind jou echt een inspirerend iemand! Mooi dat je je ervaringen inzet op proud om anderen te steunen.
Cherryblossom1984 - Vrijdag 9 september 2016 16:11
Wat ontzettend mooi geschreven en uitgelegd. Precies dat stuk over het beeld dat mensen hebben over borderline. Ook ik heb de diagnode gekregen en sta nog aan het begin en moet nog veel leren. Ik stuit nog iedere dag op onbegrip en een gevecht met mezelf. Na het lezen van dit artikel geeft het weer hoop om door te gaan. Dank je wel.
Anne - Vrijdag 9 september 2016 18:12
Mooie blog! Ik wist trouwens niet dat je van BPS af kon komen...
memari - Vrijdag 9 september 2016 20:06
hoopgevend ook van de diagnose BPS af te kunnen komen.
ik wist ook niet dat dit kon.
heb meer het idee dat ik mijn gedachten 24/7 moet verbuigen
al voel ik o zo anders.
ben ik even niet op mijn hoede slaat het net zo hard terug.
s - Vrijdag 9 september 2016 22:02
Huh die triggers blijven heel je leven of onbewust in jou. Je hebt het of je hebt het niet.
R.G. - Vrijdag 9 september 2016 23:05
Mooie blog geschreven.
Ik ben een man van 36 zomers jong en mijn vriendin waar ik nu bijna 4 jaar een relatie mee heb heeft deze diagnose ook. Ze heeft heel erg veel meegemaakt in haar jeugd en op haar 12e levensjaar sloeg het noodlot toe dat is verkracht. De scheiding van haar ouders en moeilijke jeugd maakte van haar een meisje wat losbollig was en verkeerde vrienden had. Ze heeft pas 4 jaar geleden wat aan haar verleden gedaan toen ze mij net leerde kennen. Emdr therapie en gesprekken met de psychiater waren toen de tijd erg veel. Verder heeft ze ook nog eens daarbij een eetstoornis waarbij ze bijna 150 kg woog. Vorig jaar Februari heeft ze na veel denken en overleggen een sleeve maagverkleining operatie gehad waarbij ze nu 50 kg mee is afgevallen. Echt super goed is dat! maar in haar hoofd vind ze dat nog niet kloppen en is ze in de stress geraakt wat heel erg nadelig is voor de relatie. Alles wat ik doe wat ik misschien fout doe of goed doe blijft niet meer hangen door de stress en er kan niks meer bij kwa gevoel. We zitten dan nu ook in een time out waarbij haar dochter (8 jaar) de ene dag bij mij is en de andere dag weer bij haar. Ze logeerd bij een goede vriend van haar die net uit een afkickcliniek is geschopt omdat hij een pil vergeten was om in te nemen en hij logeerd bij zijn opa en oma. Overdag is hij gewoon bij men vriendin om de post op te halen en een praatje te maken. Vertrouwen speeld dus een enorme rol in dit soort situaties. Hoe is dit voor mij als haar vriend? Slopend en ik loop op men laatste reserve energie. Doordat ik autisme heb en ik blijf doorgaan tot ik er letterlijk bij neerval is dit mijn liefde die ik probeer te delen.
Ik ben 36 jaar en biologisch gezien is de kleine meid van 8 jaar niet mijn kind (helaas) maar ze ziet mij wel als papa en ik weet nu echt helemaal niet meer wat ik moet doen. Voel me leeg van binnen en het lampje kan vroeg of laat uit gaan. Dit is het andere verhaal wat nu op dit moment gebeurt als vriend van een ijzer sterke vrouw van 29 jaar met borderline. Ja er zijn curcussen om te leren over autisme,borderline en andere stoornissen maar op dit moment ben ik echt gewoon op en weet ik echt niet meer wat ik kan en moet doen.
Anne-Maria - Zaterdag 10 september 2016 08:55
Er liggen idd heel veel vooroordelen rond 'borderline'. Het was zelfs zo dat een psychiater puur zei: 'Jij hebt borderline, dus er gebeurt dit en dan, dus doen we nu dit.' Ik dacht: 'Hallo, hier ben ik!'
Laatst kreeg ik mijn behandelplan waarin 6 diagnoses staan. Ik schrok daarvan, wist helemaal niet hoe met dit alles gesteld had. Ben daarover in gesprek gegaan met mijn behandelaar en nu blijkt het zo te zijn dat ik van de BPS voor trekken heb. Stiekem ben ik blij dat ik niet dé BPS heb. Want eerlijk gezegd heb ik zelf ook last van zelfstimatiserling. Tegelijkertijd geeft de diagnose me de ruimte om passende behandeling te krijgen. Zo ben ik nu bezig met de VERS en hoop over een aantal maanden Schematherapie te gaan volgen.
Dankjewel Sandra, voor het delen. Ik vind jouw bijdrage echt heel waardevol!!
Jimmy - Zaterdag 10 september 2016 10:28
Het is altijd weer interesant en bijzonder om jouw artikelen te lezen Sandra. Respect voor de weg die je hebt afgelegd.
S* - Zondag 11 september 2016 22:49
Je schrijft als punt: Ik leerde dat mijn gevoel niet altijd klopt.
Ik ben het daar niet mee eens. Je gevoel klopt altijd. Je gevoel is er simpelweg. Echter zijn het je gedachtes die je gevoel versterken of doen laten afnemen. En het zijn je gedachtes die niet kloppend (kunnen) zijn.

Hoewel geen BPS als hoofddiagnose, enkel trekken van icm andere PS, een erg herkenbaar verhaal. Ik lees graag over en met je mee Sandra. Diep respect voor de weg die je afgelegd hebt naar het punt van nu.
D. - Zaterdag 17 september 2016 17:21
Ik vind het lachwekkend om te gaan beweren dat je eerst borderline hebt en dan later helemaal niet meer. Ik heb mij hierdoor eerder laten foppen en laat dit geen tweede keer gebeuren.