Het blijft een relevant thema: hoe we naar onszelf kijken in een wereld waar het haast normaal is om wat betreft je uiterlijk 'gewoon even aan te passen wat je stoort'. De focus te hebben op uiterlijke gebreken, terwijl we ons tegelijkertijd scharen achter de meest 'positive' movements die we voor handen hebben. Denk hierbij aan de body positivity beweging en ook de acne positivity movement. Maar hoe houdbaar is dit eigenlijk? Hoe gezond is het om je uiterlijk constant aan te passen naar het huidige schoonheidsideaal? En is dit iets dat, met de opkomst van de vele filters en de toegankelijkheid van cosmetische ingrepen, steeds normaler wordt? 

Ik maak me zorgen. Ik maak me zorgen om jou als je jezelf niet aan durft te kijken zonder make-up, zonder filters, offline. Ik maak me zorgen om iedereen die zoekt naar een langdurige oplossing voor iets dat misschien wel een kortdurend probleem is. Of misschien wel helemaal geen probleem. Ik maak me zorgen om jou, wanneer jij het nodig vindt om te veranderen. 

Bron foto 

Waar veel dermatologen hadden verwacht moedervlekken - die gedurende de coronatijd ongezien bleven - te moeten inspecteren, werden ze verrast door de vele cosmetische verzoeken. Veelal vanuit jongeren en jongvolwassenen. Alle thuiswerkdagen hebben zo hun invloed op ons. We staren ons dagelijks suf naar ons eigen hoofd wanneer we 'zoomen'. En wanneer we vrij zijn, gooien we massaal story's online waarin we ons gezicht tot onherkenbaar bewerken met behulp van de vele beschikbare filters. De 'ontspiegel' filters leiden tot neuscorrecties en de 'pillow face filter' lijkt het omgekeerde te doen dan de intentie was; we willen zo symmetrisch mogelijk zijn. Zo mooi mogelijk. Misschien wel zo bewerkt mogelijk.

Het vele videobellen bleek een oplossing voor het werken op afstand. Een uitkomst om de wereld tóch te laten draaien. Maar ook dit kwam met consequenties: we raakten gefixeerd op onze onvolmaaktheden. Ook plastisch chirurgen maken zich zorgen om de stijgende lijn en het 'achteloze' gebruik van fillers. De 'selfiecultuur', waar ook wel eens naar gerefereerd wordt, leidt tot het nastreven van onrealistische normen. In een artikel van HLN zegt Wetenschapsjournalist Martijn Peters hierover:

"Het probleem is dat je on cam vaak een vervormde versie van jezelf krijgt te zien. Studies hebben aangetoond dat het beeld dat camera’s vanaf 30 centimeter maken, de ogen breder doet lijken, het gezicht 'afrondt' en je neus 30 procent groter toont dan hij is. Iets om in je achterhoofd te houden tijdens al dat skypen, zoomen of experimenteren met de ‘inverted’ filter." Bron

Dit zou betekenen dat je iets wilt veranderen dat in de eerste plaats niet eens echt is. Gooi wat onrealistische doelen in de mix en je hebt een recipe for disaster. Toch? Nu begrijp ik ook dat het niet zo simpel ligt. Ik weet hoe sterk walging en zelfhaat zijn. Maar is dit de oplossing? Deze blog komt voort uit zorgen. Dat betekent niet dat ik tegen cosmetische ingrepen ben. Het gaat hem, voor mij in ieder geval, vooral om de intentie, de doelen en de manier waarop je in dit proces staat. De 'het is een makkelijke oplossing'-kijk op heftige ingrepen. Het hiermee 'normaliseren' dat je alles kunt en mag veranderen aan jezelf. Daar heb ik moeite mee en daar maak ik me zorgen om. 

Ik maak me zorgen. Om iedereen die iets permanents ziet als een tijdelijke oplossing. Want waar houdt het op? Misschien is het hiermee wel te vergelijken met een eetstoornis. Is het ooit genoeg? Of kun je altijd mooier. Beter. Dunner. Zieker? Ben je echt onvolmaakt? Of durf je, met je onvolledigheden, misschien geen compleet mens te zijn?

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.