In mijn leven (tot zover) heb ik een aantal keuzes gemaakt, moeten maken, die van grote invloed zijn geweest. De keuze om voor eetstoornisherstel te gaan is er daar één van, maar ook het begrenzen en uiteindelijk afhouden van het contact met mijn vader valt in dit rijtje. Vandaag wil ik het vooral over die laatste keuze hebben. Want ook al heb ik al jaren geen contact meer met mijn vader, nog steeds krijg ik - van buitenstaanders nota bene - te horen dat dit fout is, dat ik er spijt van ga krijgen. Dat ik hem moet bellen, langs moet gaan. Dat ik hem weer toe moet laten. Dat ik zelf niet mag kiezen.

Doordat we zo druk zijn met onze ProudFunding (hier lees je daar alles over), ben ik iets actiever geworden op LinkedIn. Omdat de content daar toch wel heel anders in dat wat ik dagelijks tegenkom op FaceBook en Instagram, vind ik het ook wel verfrissend om daar af en toe even te blijven hangen. Tijdens zo'n scrollmomentje, stuitte ik op een bijdrage van een vrouw die ik zelf niet ken. Ze schreef over een ontmoeting die ze had in de supermarkt. De ontmoeting was met haar moeder. Haar moeder met wie ze, ik geloof sinds een jaar, geen contact meer had. Tijdens die ontmoeting realiseerde ze zich opnieuw hoe vast haar moeder zat in ongezonde patronen en hoe zij - de vrouw in kwestie - hier niet verantwoordelijk voor is. Die lasten niet meer kan (en wil) dragen. Dat ze afstand doet van het gedrag, maar niet van de persoon.

Je zal spijt krijgen

Onder haar bijdrage las ik veel uiteenlopende reacties. Mensen die haar bijstaan in haar keuze maar ook veel weerwoord. Opmerkingen die ik zelf ook heb gehad en nog steeds krijg, wanneer ik vertel dat ik mijn vader bewust niet meer spreek en zie. Dadelijk krijg je spijt, je weet niet wat je doet. Dit soort keuzes kan je niet maken als kind. Opmerkingen die ik begrijp, maar die wel kwetsen. Die mij in ieder geval kwetsen.

Ik vind het persoonlijk heel sterk hoe ze dit verwoordt, dat ze inziet dat - hoe moeilijk het ook is - je hierin een grens mag trekken. Zo zie ik het namelijk. Het verbreken van het contact met mijn vader was voor mij een grens. Ik wilde zijn problemen niet meer dragen. Ik wilde niet meer elke dag opnieuw geraakt worden, vernederd worden, gekleineerd, geslagen en geschopt worden. Ik wilde niet meer horen dat zijn alcoholverslaving mijn schuld was. 

Contact verbreken met je familie, zeker een ouder, doe je niet zomaar. Daar zijn, in mijn geval, jaren overheen gegaan. Ik heb daar veel over nagedacht, veel geprobeerd, veel kansen gegeven, maar ben uiteindelijk tot de conclusie gekomen dat het niet werkt. Ook omdat hij zelf de moeite niet wilde nemen. Daar zit enorm veel gevoel achter, want inderdaad, dit soort (weloverwogen) keuzes maak je niet snel als kind. En juist daarom raakt het ook veel. Niet alleen bij mij, bij hem, maar ik denk dat veel mensen hier - of ze er nu zelf ervaring mee hebben of niet - hier een mening over hebben. Dat bewezen de reacties in ieder geval wel voor mij. 

Het gaat om jou

Maar zij weten het niet, ze weten niet wat er speelt. Wat er is gebeurd en wat het met jou doet. En ook als ze het wel weten en er wel bij waren, is het alsnog jouw keuze om te maken. Niemand kan en mag jou vertellen wat je voelt en wat je met dat gevoel doet. Dat is geheel aan jou. Dat iemand familie van je is, betekent niet altijd dat ze het beste met je voor hebben, dat ze goed voor jou kunnen zorgen. Hoe verdrietig dat ook is. 

Wat ik jou wil meegeven is dat je weloverwogen beslissingen mag maken. Ook als je ze zelf niet kunt verantwoorden. Je mag het contact verbreken met een familielid. Ook als dat voor anderen niet te begrijpen is, niet gegrond is of niet te verklaren valt. Anderen mogen daar een mening hebben, dat hebben mensen sowieso wel denk ik, en ook mét die mening van anderen mag je bij jezelf blijven. Want dit gaat om jou, niet om hen. Jij voelt, jij weet in dit geval het allermeest en dit is ook het allerbelangrijkst. Je mag zelf keuzes maken. En die keuze hoeft niets af te doen aan jou of de ander als persoon. Ja, je zal hier commentaar op krijgen, maar dat betekent niet dat jij iets fout hebt gedaan. Je bent mens en als mens mag je zelf kiezen hoe jouw leven eruitziet en wie daarin een rol speelt. Je mag afstand doen van het gedrag, zelfs van de persoon zelf die ooit dicht bij je stond. Dat is verdrietig, dat mag het zijn, maar het is ook sterk als je hierin voor jezelf kan zorgen. 

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.