Eetstoornis recovery before en after foto's
Ik zie het tegenwoordig best vaak voorbij komen op Instagram. Meiden die een foto posten met daarin links een foto van hoe ze eruit zagen tijdens de eetstoornis en rechts een foto van hoe ze er nu uitzien. Op de eerste foto zie ik vaak een extreem mager meisje in haar ondergoed met een verdrietige blik in haar ogen. Op de tweede foto staat vaak een gezonde meid die straalt en overduidelijk plezier heeft in het leven. Ik snap heel goed dat zulke foto's geplaatst worden, maar toch zie ik ook een probleem in zulke recovery foto's.
In de tijd dat ik een eetstoornis had, leefde social media nog niet zo erg als tegenwoordig. Ik zag weleens foto's van zulke magere meisjes, maar dat was vooral omdat ik soms op pro-ana sites keek. Daar stond het vol met zulke foto's. Ik zocht zulke foto's dan ook altijd heel bewust op. Verder had ik in die tijd nog geen Facebook of Instagram waar deze foto's op werden gepost. Als ik het zelf niet zo bewust opzocht, dan had ik er verder eigenlijk niet zoveel mee te maken. Gelukkig maar, want ik weet zeker dat zulke foto's mij enorm getriggerd zouden hebben.
Ik snap heel goed waarom mensen ervoor kiezen om zulke voor- en na foto's op internet zetten. Het laat de ontwikkeling zien die je hebt doorgemaakt. Je hebt gevochten en gewonnen en dat is best iets om trots op te zijn. Bovendien worden zulke foto's vaak geplaatst om mensen bewust te maken van eetstoornissen. Toch kan ik me goed voorstellen dat niet iedereen zich fijn voelt bij zulke foto's. Zoals ik hierboven al zei, zou ik namelijk erg getriggerd worden als ik nog een eetstoornis zou hebben.
Het grootste gedeelte van mijn eetstoornis heb ik een normaal gewicht gehad. Dit betekende niet dat mijn eetstoornis daardoor minder ernstig was, maar in die tijd dacht ik wel zo. Ik vergeleek mezelf met andere meiden en ik voelde me altijd een aansteller. Zij hadden allemaal ondergewicht en zagen er ziek uit. Ik had een normaal gewicht dus ik zag er niet ziek uit. Automatisch ging dan ook de meeste aandacht uit naar die meiden met ondergewicht en niet naar mij.
Ik kan me heel goed voorstellen dat je naar zulke voor- en na foto's op Instagram kijkt en tot de conclusie komt dat jij er heel anders uitziet dan dat die persoon eruit zag tijdens de eetstoornis. Wie weet vergelijk je jezelf wel net als dat ik deed en denk je dat je veel zwaarder bent. Bij jou kan je je ribben niet tellen dus waar maak je je eigenlijk druk om? Zo ernstig zal je eetstoornis dan wel niet zijn, toch? Je hoeft er dan dus al helemaal geen hulp bij te zoeken, want je bent niet zo ziek. Je hebt pas een ernstige eetstoornis wanneer je er net zo uitziet als het meisje op die ene foto. Dan heb je pas recht op een behandeling.
Zoals bovenstaande zou ik in ieder geval gedacht hebben. De foto's die ik tijdens mijn eetstoornis op pro-ana sites zag, werden voor mij in die tijd een soort graadmeter van hoe ik eruit zou moeten zien om ziek genoeg te zijn. Tegelijkertijd bleef het een soort van ver-van-mijn-bed-show. De meisjes die ik daar zag waren nooit echt meisjes waar ik mij volledig mee kon identificeren. De plaatjes die ik toen zag waren vaak plaatjes van die gothicmeisjes of van modellen. Zo was ik zelf niet. Aan de ene kant vond ik die plaatjes heftig om te zien, maar aan de andere kant besefte ik me ook dat dat niet was hoe de meeste mensen eruit zagen. Bovendien zag ik dan 1 foto van ze en dat was het dan ook.
Tegenwoordig heb je met Social Media vaak toegang tot iemands hele leven. We laten de hele wereld weten wat we aan het doen zijn. Je kan dus veel meer van iemands leven zien en je beter in de ander verplaatsen. Het zijn gewoon normale mensen, net zoals jij en ik, die dingen online plaatsen. Het zou mij daarom extra geraakt hebben als ik zulke recovery foto's zou zien, omdat het vaak normale meiden zijn die net zo zijn als ik. Als zij zo dun zouden kunnen worden, dan zou ik dat toch ook moeten kunnen?
Ik vind het goed dat er aandacht wordt besteed aan eetstoornissen om mensen bewust te maken van eetstoornissen. Toch wil ik zeggen dat het meer is dan het plaatsen van een foto van je laagste gewicht. Er is geen foto die kan laten zien hoe je je echt voelt aan de binnenkant. Dit is iets wat wel vaak zo wordt geschetst door de Social Media. Degenen die er mager uitzien, krijgen daar de meeste aandacht, want dat is aan je te zien. De likes en reacties onder zo'n foto stromen dan vaak binnen. Dit zorgt ervoor dat het beeld ontstaat dat je altijd aan iemands lichaam af kan lezen hoe slecht het met diegene gaat. Dat is gewoon niet waar. Ik heb me juist het meest slecht gevoeld toen ik op een normaal gewicht zat en niemand aan mij dus eigenlijk kon zien dat ik een eetstoornis had.
Een eetstoornis is misschien wel de enige ziekte waarbij mensen zich gaan vergelijken met elkaar en de conclusie trekken dat ze niet ziek genoeg zijn. Er zijn ook mensen met bijvoorbeeld kanker die foto's plaatsen van hoe ze eruit zagen toen ze ziek waren en hoe ze er nu uitzien. Ik weet zeker dat er geen enkele andere patient is die jaloers is op de eerste foto van toen diegene zo ziek was. Bij eetstoornissen werkt het jammer genoeg dus wel zo.
Om deze redenen is de 21-jarige Lexie Louise dan ook een campagne opgestart om de 'voor-foto's' van eetstoornissen te boycotten. Het is dan ook zeker een goede om hierover na te denken voordat je zo'n foto plaatst.
Wat vind jij van recovery foto's?
Fotografie: Jane Rahman
Gerelateerde blogposts
Reacties
Maar dan word erop gereageerd met oh dat is wel van uiterste naar uiterste. Hoezo is een beetje overgewicht het uiterste? Ook met een klein beetje overgewicht, wat meer curves kun je gezond en gelukkig zijn. Er mag wel wat meer respect zijn en wat minder vooroordelen. Ik denk dat het echt zou helpen.
Ik vind dit soort onderwerpen persoonlijk dan ook altijd want overbodig als ik het zeggen mag.. je brengt mensen misschien alleen maar op ideeen zoals dat je hier leest dat ze juist gaan zoeken etc. Alles wat je aandacht geeft groeit! Dus volgens mij vooral niet doen..
Toevallig heb ik laatst met NED week wel een before and after foto geplaats, maar ik ben nog lang niet recovered, alleen heb ik nu een gezond gewicht, maar ik mijn hoofd ben ik nog net zo ziek helaas..
En ik merk veel meer onbegrip NU, dan toen. Mensen zagen me als het meisje met ondergewicht, dus ziek.. maar nu zie je het niet meer aan me. En merk ik bij mezelf ook dat ik denk dat ik mezelf aanstel en alles en geen hulp verdien.
Dus dit is echt een goed stuk wat je hebt geschreven!
Alsof ik dan pas het 'recht' heb om te gaan genezen.
Aan de andere kant ligt het ook aan de klank van de foto. Sommige meiden/jongens laten hun hele lichaam zien; alsof dat is waar het om gaat. Ik vind dus niet dat, dat is waar het om gaat. Ja, een onderdeel van genezen van je eetstoornis gaat over gewicht, maar belangrijker vind ik de levenslust die terug moet komen, het kunnen genieten van eten en het leven. Jezelf kunnen accepteren; de échte glimlach en de sprankelende ogen.
Dat vind ik zó veel belangrijker dan de hoeveelheid gewicht die erbij is gekomen. En daar haal ik dan weer wel motivatie uit; op de na-foto een oprechte lach, iemand die weer straalt en die duidelijk kan genieten van het leven.
Ik krijg bij zo'n before-after-recovery posts ook altijd de indruk dat diegene die dit plaatst nog even wil 'opscheppen' met haar magere lijf van toen - niet letterlijk opscheppen natuurlijk, maar in een eetstoorniscontext. Ik vind het een beetje moeilijk om het juist te verwoorden, sorry :) Maar ergens zit er achter deze posts een aura van "Kijk, ik heb mezelf wel ooit zo kunnen uithongeren, knap he", en dat is erg verkeerd. Echte recovery betekent voor mij dat ik gewoon ben wie ik nu ben, met een gezond gewicht, zonder heel de tijd de neiging te voelen naar mijn ondergewicht van het verleden te verwijzen. Maar misschien ben ik een beetje streng :)