Een paar weken geleden schreef ik een blog over mijn zelf opgestelde beloningssysteem en vertelde ik iets over de therapie die ik momenteel volg; MGDB voor volwassenen. We zijn nu een paar weken verder. Heel hectische weken kan ik je vertellen. Als je van uitdagingen houd zou ik zeggen; probeer het eens om te herstellen van je eetstoornis. Ik kan niet anders zeggen dan dat herstellen extreem veel doorzettingsvermogen, energie, spanning en emoties kost. Op dit moment vind ik het nog heel moeilijk om te zeggen dat het dit allemaal waard is. Niet om je te demotiveren, maar het is gewoon nu nog zo hard knokken dat ik vooral extreem moe van ben en in zie dat de weg echt nog veel langer is dan dat ik in eerste instantie dacht. Uiteindelijk zal het het waard zijn, nu is het vechten.

Jaren lang was het mijn geheim. Na 6 jaar elke dag tegen mezelf gezegd te hebben; morgen gaat het goed, morgen doe ik “normaal”.  Zag ik in dat ik het niet meer alleen kon. Eigenlijk zag ik geen uitweg meer… Ik wilde niemand er mee opzadelen, ik wilde niemand mijn mij opzadelen. Misschien was het beter als ik er niet meer zou zijn? Toch biechtte ik met horten en stoten alles aan mijn vriend op. Eigenlijk met de mededeling; en nu ga je weg, want jij verdiend een betere vriendin dan dit. Hij weigerde weg te gaan en vertelde mij dat hij mij hierin ging steunen en dat we hier samen uit zouden komen. Nu tien maanden later zitten we in deze heftige therapie en kan ik niet anders zeggen; hij is een enorme steun en zonder zijn steun (en die van mijn moeder, familie en vriendinnen) zou ik dit niet kunnen.  

bron fotografie

Eerst dachten we het nog samen te kunnen, maar al snel bleek dat het veel dieper zat dan we dachten. Ik zag echt niet in hoe ziek ik was (en ben). Uiteindelijk ben ik via de huisarts doorverwezen naar het Centrum voor Eetstoornissen in Leiden; Ursula. Voor mijn intake gesprek beloofde ik mijn vriend dat ik er vol voor zou gaan. Dat ik 100% open en eerlijk zou zijn en dat ik de therapie zou gaan doen die de therapeuten zouden adviseren. Bij binnenkomst zag ik het bord; “Centrum Eetstoornissen Ursula”. Het enige wat er door mij heen ging was; “Wat doe ik hier?! Ik hoor hier niet. Ik stel me aan. Verzin ik dit? Hoe ben ik hier terecht gekomen? Ik ben een aandacht trekker….” Deze gedachten zouden nog tot en met de eerste week van de MGDB door mijn hoofd gaan.  Toen ik na mijn intakegesprek hoorde dat de therapeuten vonden dat deze therapie het beste voor mij zou zijn was ik in schok. Ik ben toch helemaal niet zó erg?

Pas vorige week, na de 6e MGDB-dag en weken met individuele gesprekken viel het kwartje; ik zit er heel diep in… Een eetstoornis verzin je niet. Dit verzin je echt niet. Ik dacht écht; nu ga ik even genezen. Ik doe netjes wat er van mij verwacht wordt en dan ben ik snel van dit probleem af. Maar zo werkt het niet. De angsten zitten diep en er is maar één manier om ze te overwinnen; er niet voor weg lopen, maar ze aan gaan.

Dat niet weg lopen is nog niet zo makkelijk. Alleen kun je het niet. Écht niet. Ik heb het jaren gedacht. Wacht niet zoals ik 6 jaar met hulp zoeken. Zoek hulp als het in je op komt en stel het niet uit. Om een eetstoornis te over winnen heb je behalve professionele hulp ook veel steun en begrip van je omgeving nodig. Daarom ben ik enorm blij met de MGDB.

Vorige week schreef ik deze tekst in mijn dagboekje;

"Ik loop. Kijk naar mijn voeten die kleine stapjes zetten. Het is oké.  Ik loop op een weg. Deze weg heet “Eetstroonis” en loopt over in de weg “Toekomst”.

Ineens realiseer ik mij dat mijn koppie hangt en ik kijk recht voor uit. Dan raak ik in paniek. Ik kan namelijk niet zien waar deze weg eindigt. Er ligt een onbekende meerbaansweg voor mij. Een onoverzichtelijke enge weg waar je keuzes moet maken. Overspoeld door angst wil ik terug rennen de voor mij bekende wereld in. Ik draai me om en daar, waar jarenlang de weg vrij was, is nu de weg versperd. Mijn vriend en moeder staan achter mij. Daar achter de MGDB-groep, mijn schoonouders en mijn vriendinnen.

bron fotografie

Als ik heel hard ren, zou ik er dan doorheen kunnen? Mijn vriend en moeder houden elkaars handen vast. Ik neem een aanloopje en.. beland in hun armen. Ze omhelzen me. Draaien mij weer om en mijn vriend richt mijn hoofd naar mijn voeten. Kleine stapjes vooruit. Hier en nu.

De angst lijkt nu soms erger dan ooit, maar één van de grootste stappen die ik nu heb gezet, is dat ik al bijna 7 weken niet heb gebraakt. Daardoor heb ik eindelijk geen keel, hals, kaak en oorpijn meer. Stapje voor stapje en met heel veel steun en liefde, hoop ik dat ook de mentale pijn, spanning en angst steeds minder zal worden.

Éen van mijn groepsgenootjes zei mij; Alleen ga je sneller, samen kom je verder.