"Zeg me dat jij die onderkin ook ziet?!" De mensen die mij goed kennen hebben deze vraag vaker wel, dan niet uit mijn mond horen komen de afgelopen jaren. Het accepteren van wie ik ben en wat ik wil zijn is altijd al moeilijk voor mij geweest. Ik kom uit een groot gezin met vijf kinderen. Hartstikke gezellig, maar ook heel druk. De zoete inval noemden wij het altijd. Mijn ouders zijn ondertussen al 30 jaar gelukkig getrouwd. De eetstoornis die al 8 jaar in mij woedt heeft veel meer kapot gemaakt dan ik ooit had kunnen voorzien. Als een tornado die door je leven stormt, maar zich voordoet als een regenbui.

Een jaar geleden rond deze tijd raakte ik de bodem van mijn put. Op volle snelheid. Head first.. Ik was depressief en kon alleen nog maar slapen en naar het plafond staren. Daar bovenop wilde mijn psycholoog de mogelijkheid antidepressiva met mij gaan bekijken.

Ik schaamde me ontzettend voor hoe ik mij voelde. Ik had toch immers alles? Een goede baan, verloofd met mijn allerbeste maatje die altijd achter me staat. Daarbovenop mijn familie om me heen. Na mijn opleiding Sociaal Agogisch Werk, belandde ik al snel in de verstandelijk gehandicaptenzorg. Hier was ik cliëntbegeleidster en werd ik ingezet vanuit de flexpool. Werken vanuit een flexpool betekent dat je overal binnen de organisatie mag worden ingezet. Is er iemand ziek? Zwanger? Overspannen? Je kunt het je zo gek niet bedenken en jij vult die plek op. Een baan met veel verwachtingen, veel verantwoordelijkheid en heel veel werkdruk, want ja, de zorg hè.

Ik had op dat moment 'al' een half jaar therapie voor mijn eetstoornis en vond dat het nou toch echt wel afgelopen moest zijn met die onzin. Ik zat op dat moment nog zo diep in mijn eetstoornis dat ik meerdere keren per week flauwviel op mijn werk. Om de echte reden hiervan te verbergen zei ik dan vaak dat ik moe was, of me gewoon niet zo lekker voelde. Achteraf gezien was het natuurlijk van de zotte dat ik, in een situatie waar mensen volledig afhankelijk van mij waren, er zo slecht aan toe was en erover loog. Voor mijn gevoel kon ik niet anders. Zo diep zat ik er dus nog in.

De strenge gedachtes en eisen maakten het alleen maar moeilijker voor mij. Dit zag ik zelf nog niet zo in. Het viel toch allemaal wel mee?

Eind 2017 liep ik over de parkeerplaats bij de AH. Een auto die me niet had gezien zette met volle snelheid achteruit. BAM. Daar lag ik dan, midden op de parkeerplaats. Een bezoek aan de EHBO, gebroken pols, hand en een scheur in m'n heup verder zat ik diezelfde middag nog gewoon op mijn werk. Strompelend en met veel pijn deed ik mijn werk die dag alsof er niets aan de hand was. Sterker nog, de daarop volgende twee weken hield ik dit stug vol.

Toen was daar ineens die druppel. Ik weet niet eens meer precies wat het was. Ik was op en ik kon niet meer. Na een aantal hele lange gesprekken met mijn vriend heb ik met een mega groot schuldgevoel, besloten me toch ziek te melden. Doordat ik thuis zat kon ik moeilijk bewegen en kwam ik niet veel buiten.
Mijn depressie en bewegingsdrang raakten hun dieptepunt. Ik ging 2018 ontzettend naar in, maar wat was het een jaar van ongekende groei! Nu ik een jaar verder ben is de basis naar zelf acceptatie gelegd.

Heel wat uren therapie, bloed, zweet en tranen verder durf ik oprecht te zeggen dat ik geen einde meer aan mijn leven wil maken. Dat sprookje dat mij altijd verteld werd? Dat is dus geen sprookje. Herstel is echt mogelijk. Sterker nog, ik ben dichter bij mijn herstel dan ooit tevoren. Daar had ik eerder niet eens over durven dromen.

Terug de zorg in zie ik mezelf niet meer gaan. En ergens ben ik daar de eetstoornis heel dankbaar voor. Wie weet was ik dit werk anders blijven doen en uiteindelijk heel ongelukkig geweest. Voor nu ben ik nog thuis. Ik focus op mijn herstel en het bouwen van mijn toekomst. Als ik er klaar voor ben zou ik heel graag een opleiding journalistiek willen doen en mensen willen helpen met mijn ervaringen. Dit stukje schrijven voor Proud is een grote eer, en stiekem hoop ik dat dit niet mijn laatste zinnen op deze pagina zullen zijn.

De reden dat ik dit persoonlijke stuk van mijn leven openbaar maak, is omdat ik weet dat veel mensen in mijn omgeving keihard zijn aan het vechten om hun hoofd boven water te houden. Ondanks dat het niet zo voelt, je staat er echt niet alleen voor. Het is doodeng maar hulp kan echt het verschil maken.

Break the stigma. It's worth it.