Je moet dood, je bent niets waard, slik de pillen niet, neem er teveel, spring voor de trein, hang jezelf op, snijd jezelf en maak er een einde aan. Dit zijn een aantal voorbeelden van uitspraken die ik dagelijks te horen krijg, het zijn niet mijn eigen gedachten. Ik wil niet dood, ik wil leven. Toch twijfel ik aan mijn bestaan, ben ik dan zo slecht dat ik dood moet? ben ik echt niets waard? elke dag lever ik de strijd tegen stemmen horen. Of eigenlijk is het er één. Eén hele nare en gemene stem. Eentje die je overtuigt niets waard te zijn.

Ik was 14 toen ik voor het eerst in aanraking kwam met het horen van stemmen. Heel plotseling ontstond er een mannenstem in mijn hoofd. Het begon vrij onschuldig: je bent een loser als je maar een 7 haalt, kan je dan echt helemaal niets? Het is geen vwo dat je doet hoor. dat soort opmerkingen ontstonden er, ik vond het vreemd en vervelend, want ik kon me zo helemaal niet meer concentreren op leuke en positieve dingen. Als ik een 7 haalde was het niet goed, een 8 was ook niet goed, een 9 ook niet het was nooit goed genoeg. Alleen met een 10 kon ik tevreden zijn, maar niet te blij reageren want voor een ander vak heb je maar een 6je gehaald.

Dit ontwikkelde zich door. Het bleef niet bij uitspraken over school en wat daar allemaal niet goed aan was. Hij begon mij neer te halen, zeggen dat ik dood moest en hij gaf daar graag voorbeelden bij. Een paar keer per dag een stem horen over school ging over op het continu een stem horen over de dood. Ik kon niet meer slapen want ik hoorde de stem, haalde steeds slechtere cijfers en werd overdreven druk op school. Dat was het enige waar ik nog invloed op had. Het onderhouden van een hechte vriendengroep en lol trappen.

Na een jaar ging het niet meer. Van de stem mocht ik niet naar de dokter, maar ik heb dit toch gedaan. Ik ben doorgestuurd naar de GGZ in Amsterdam. Ik had gesprekken met de psychiater die mij en mijn ouders vertelde dat dit alleen behandeld kon worden met medicatie. Mijn ouders wilden dit eigenlijk helemaal niet, wat ik begreep. Toch besloten mijn ouders, ik en de psychiater toch om medicijnen te slikken. Ik leed er te erg onder en kon niet meer functioneren, want inmiddels begon ik ook nare dingen te zien. De stem liet mij mensen zien die voor de trein sprongen. In het begin schrok ik ervan en wilde ik 112 bellen. Na een tijdje, toen ik er gewend aan raakte heb ik mezelf aangeleerd om naar andere mensen te kijken als ik zoiets zag. Reageren zij niet? Dan zie ik het alleen.

De stem besloot niet gelijk weg te gaan. De medicijnen werden opgehoogd en ik raakte afgevlakt. Toch was ik heel erg opgelucht. De stem was eindelijk weg! Ik kon me weer concentreren op de leuke dingen in het leven.

Ondertussen 6 jaar later is de stem helaas weer terug, slik ik andere medicijnen en is er veel gebeurd. De stem is er niet continu, maar valt mij vooral aan als iets goed gaat. Oh, je voelt je goed en begint aan een nieuwe studie? Denk je dat jij dat kan? Denk je nou echt dat je ooit naar de universiteit kan? Dood moet je, en ga je! Daar zorg ik voor! Het is erg frustrerend, maar voor mij een motivatie om hard te werken in therapie, zodat de stem weer verdwijnt en ik sterk genoeg word om me er tegen te verzetten.

Heb jij ook last gehad van stemmen en hoe ging jij daar mee om?